Ελληνοτουρκικά: Έπιασαν δουλειά τα «βαποράκια» του διαλόγου

Όσοι καλύπτουν ή παρακολουθούν τα ελληνοτουρκικά αρκετά χρόνια, βρίσκονται αντιμέτωποι, για μία ακόμη φορά, με deja vu. Ενώ η Τουρκία κλιμακώνει την πολιτική της γενικής αναθεώρησης του status quo και της επίσης συνολικής αμφισβήτησης της ελληνικής κυριαρχίας, κάποιοι, πάνω κάτω οι ίδιοι πάντα, βλέπουν… ευκαιρία για προσέγγιση και συνομιλίες.

Ο λόγος; Ότι ο Ερντογάν, λένε, επειδή έχει δυσκολίες με την τουρκική οικονομία θα είναι πιο δεκτικός σε συζήτηση για τη μείωση της έντασης. Προτείνουν μάλιστα να υπάρξει επαφή σε επίπεδο κορυφής ώστε να συμφωνηθεί ένα πλαίσιο αποκλιμάκωσης. Θέλουν δηλαδή να πάρουν στον λαιμό τους και τον πρωθυπουργό.

Είναι τρομακτικό ότι μετά από τόσα χρόνια εμπειρίας στις σχέσεις Ελλάδας – Τουρκίας και επανειλημμένες απόπειρες «να πέσει η ένταση» μέσω συνομιλιών, που οδήγησαν στο ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα, οι ίδιοι επιμένουν στα ίδια.

Ο λόγος που οι προσπάθειες απέτυχαν είναι απλός και δεν χρειάζεται να είναι κάποιος διεθνολόγος, διπλωμάτης ή αναλυτής για να το αντιληφθεί: Δεν υπήρχαν οι προϋποθέσεις για κάτι τέτοιο, διότι η Τουρκία δεν είχε αλλάξει, ούτε είχε δώσει σημάδια ότι προτίθεται να αλλάξει πολιτική. Αντιθέτως. Κάθε φορά που η Ελλάδα πήγαινε για μαλλί, έβγαινε κουρεμένη, κάθε φορά που πήγαινε να συζητήσει για «μείωση της έντασης», η Τουρκία πρόσθετε μία ακόμα διεκδίκηση στην ατζέντα. Οι «δικοί» μας πήγαιναν συνήθως πιεζόμενοι από τους ξένους ή κατόπιν συμβουλών «ειδημόνων» που λειτουργούσαν και λειτουργούν ως βαποράκια των ξένων, δίχως να αντιλαμβάνονται την παγίδα που τους στήνουν οι τρίτοι που εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους.

Να «ξεπλένει» η Ελλάδα την εις βάρος της παράνομη τουρκική δραστηριότητα, εμφανιζόμενη να κάνει διάλογο με αυτόν που θα έπρεπε να καταγγέλλει. Και βέβαια σε κάθε γύρο συνομιλιών, σε κάθε συζήτηση για ΜΟΕ, σε κάθε συνάντηση κορυφής και επίσκεψη του Ερντογάν εδώ ή Έλληνα πρωθυπουργού εκεί, η Τουρκία αξιοποιεί την επαφή για να φορτώσει με νέες απαιτήσεις τον διμερή «διάλογο» εν τη ευρεία έννοια στον οποίο σύρεται κάθε τόσο η Ελλάδα.

Έτσι φτάσαμε στη «γαλάζια πατρίδα», στο τουρκο-λιβυκό Μνημόνιο, στις υπερπτήσεις που κοντεύουν να πάρουν την μπουγάδα από τις ταράτσες ελληνικών σπιτιών, στην απόπειρα εισβολής στον Έβρο, στην εισβολή στην κυπριακή ΑΟΖ, στην προαναγγελία για έρευνες και γεωτρήσεις στην ελληνική υφαλοκρηπίδα, στο ανενόχλητο τουρκικό αλώνισμα στη Θράκη και σε όλα τα υπόλοιπα.

Παρόλα αυτά κάποιοι βλέπουν ευκαιρία για διάλογο.

Όπως λένε αρμόδια στελέχη η μείωση (!!!) της τουρκικής δραστηριότητας τις τελευταίες ημέρες δείχνει ότι ίσως η Τουρκία προσπαθεί να ρίξει τους τόνους ενόψει της τουριστικής περιόδου διότι έχει ανάγκη τα έσοδα! Μιλάμε για «στρατηγική» με ορίζοντα 24ώρου… «Μειώνει» η Τουρκία τις παραβιάσεις και τις υπερπτήσεις μία ημέρα και οι εγχώριοι εγκέφαλοι βλέπουν διάθεση να πέσουν οι τόνοι, οπότε εμείς πρέπει να αδράξουμε την ευκαιρία. «Ευχαριστούμε που σήμερα δεν μας παραβιάσατε πολύ, βλέπουμε ότι έχετε καλή διάθεση, θέλετε να συζητήσουμε;» Θα ήταν αστείο αν δεν ήταν επικίνδυνο.

Τον Απρίλιο σημειώθηκαν 507 παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου και 81 υπερπτήσεις, αν τον Μάιο έχουμε, ας πούμε, 450 παραβιάσεις και 70 υπερπτήσεις, πάμε καλά, η Τουρκία είναι έτοιμη για αποκλιμάκωση. Επειδή τα πράγματα ωριμάζουν από το κακό προς το χειρότερο και κινδυνεύουμε να βρεθούμε αντιμέτωποι με βαριές εθνικές απώλειες στην Ανατολική Μεσόγειο και στο Αιγαίο, θα πρέπει αυτοί που γνωρίζουν και μπορούν, υπάρχουν, να θέσουν προ των ευθυνών τους άπαντες. Τους ανοηταίνοντες, τους πονηρούς, τους πρακτορεύοντες και κυρίως αυτούς οι οποίοι λαμβάνουν τις αποφάσεις και ακούν τους προηγούμενους.