Δεν υπάρχουν λόγια για την ΟΛΜΕ

Ειλικρινά θέλω να αποφύγω τους χαρακτηρισμούς. Για αυτό θα προτιμήσω τα ερωτήματα. Πώς αισθάνονται οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί για την ανακοίνωση της ΟΛΜΕ; Για το περιεχόμενο, αλλά και για το κόλπο με τις άδειες, τις στάσεις εργασίας κοκ. Αυτό είναι το παράδειγμα που θέλουν να περάσουν στους μαθητές τους; Ότι μπορούν να γυρίζουν πλάτη, αρκεί να έχουν μια δικαιολογία; Τι έχει να πει ένας καθηγητής σε μια νοσοκόμα με δύο παιδιά που κοιμάται τους τελευταίους δύο μήνες στην αποθήκη του σπιτιού της;

Τι έχουν να πουν οι καθηγητές στους γονείς των μαθητών τους που εργάζονται;

Άλλοι στη ΔΕΗ για να έχουμε ρεύμα, άλλοι στις εταιρίες κινητής τηλεφωνίας για να μπορούμε όλοι να επικοινωνούμε, άλλοι στην καθαριότητα για να μη βρωμίσουν οι πόλεις μας κοκ. Ήρεμα ρωτάω. Μόνο οι εκπαιδευτικοί είναι σε ποσοστό 70% άνω των 50 ετών; Αλήθεια τι επιχείρημα; Μόνο οι εκπαιδευτικοί έχουν στον κύκλο τους άτομα που ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες;

Στα αλήθεια θέλουν πλαστικό να τους προστατεύει από τους μαθητές τους για να μην αισθάνονται πολίτες δεύτερης κατηγορίας σε σχέση με τους βουλευτές; Τόσο κόμπλεξ; Δε νιώθουν καμία υποχρέωση απέναντι σε κανέναν που δουλεύει για να συνεχίζουν να πληρώνονται; Να έχουν εξοπλισμό τα σχολεία τους; Δε νιώθουν καμία ντροπή; Ειλικρινά δεν υπάρχουν λόγια για την ΟΛΜΕ. Όταν όλη η κοινωνία προσπαθεί δεν είναι λογικό να δείχνουν πλάτη οι δεύτεροι γονείς των παιδιών όλης της Ελλάδας.

Θεωρώ αδιανόητο να μην αντιλαμβάνονται ορισμένοι τις ευθύνες τους και τον κοινωνικό τους ρόλο; Τι θα γινόμασταν αν οι νοσοκομειακοί δεν πήγαιναν στις δουλειές τους; Τι θα γινόμασταν αν οι αστυνομικοί γύριζαν πλάτη στον Έβρο; Πως θα διδάξουν αυτοί οι άνθρωποι τους νέους Έλληνες για την αξία της συμμετοχής; Τι θα τους πουν; Να βρίσκουν δικαιολογίες; Ότι του φευγάτου η μάνα δεν έκλαψε ποτέ; Αυτό είναι το παράδειγμα που θέλουν να τους περάσουν;

Ότι μπορούν να κρύβονται στην ασφάλεια των σπιτιών τους, όταν κάποιοι άλλοι θα αγωνίζονται και για αυτούς; Δε μπορεί να είναι αλήθεια. Κακό όνειρο είναι. Εφιάλτης.

Οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί πιστεύω θα απομονώσουν αυτές τις συνδικαλιστικές πρακτικές. Οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί θα πάνε στα σχολεία τους και θα στηρίξουν τους μαθητές και τις κοινωνίες στις οποίες ζουν. Τους γείτονες. Τους φίλους. Τους συγγενείς. Υπάρχουν λαμπροί εκπαιδευτικοί. Η πλειοψηφία αγωνίζεται για ένα καλύτερο αύριο. Δεν είναι δειλοί. Δεν είναι του βολέματος. Είναι της προσφοράς. Το μόνο που μένει είναι να παίξουν και τον δικό τους ρόλο. Στην πρωτοπορία της κοινωνίας μας. Αγνοώντας επιδεκτικά όσους  τους θέλουν σε ρόλους ατιμωτικής οπισθοφυλακής για να διαπραγματεύονται στο όνομά τους διάφορα μικροσυμφέροντα.