Άδειες πόλεις

Διαβάζω καθημερινά διάφορα κείμενα, από απλές αναρτήσεις στα κοινωνικά δίκτυα έως… αναλύσεις σε ΜΜΕ, για το πόσο όμορφες είναι οι πόλεις χωρίς τους ανθρώπους. Προσωπικά τις βρίσκω εφιαλτικές. Οι πόλεις δεν είναι δημιουργήματα της φύσης για να τις θαυμάζεις ανεξάρτητα από όσους τις σχεδίασαν, τις έχτισαν και τον σκοπό της ύπαρξής τους. Έχουν φτιαχτεί από ανθρώπους για τους ανθρώπους και είναι υπέροχες μόνο με τους ανθρώπους μέσα σε αυτές. Είναι άλλο πράγμα να μιλάμε για κάποιους που προσβάλουν τις πόλεις και άλλο να λέμε ότι οι πόλεις είναι ωραίες χωρίς εμάς.

Επαναλαμβάνω είναι εφιαλτικές. Τι νόημα έχει ο πιο ωραίος πεζόδρομος του κόσμου, η Διονυσίου Αεροπαγίτου κατά τη γνώμη μου, χωρίς παιδάκια να ζητούν από τους γονείς τους παγωτό και χωρίς τουρίστες από κάθε γωνιά του πλανήτη να θαυμάζουν την Ακρόπολη; Καμία. Αντιλαμβάνομαι πως για ορισμένους ήταν η καραντίνα μία ευκαιρία να σταματήσουν κάπως το χρόνο. Θεμιτό. Αλλά, δεν πρέπει να μπερδευόμαστε. Σιγά μη φθάσουμε να πούμε και τι καλά που μας έτυχε αυτό!

Η πανδημία έχει μια ιδιαιτερότητα. Η επόμενη μέρα δεν είναι ξεκάθαρη. Ένας πόλεμος τελειώνει, ένας σεισμός τελειώνει, αλλά μια πανδημία μπορεί να συνεχίζεται στη διάρκεια της επόμενης μέρας. Η απειλή για όλους μας είναι τεράστια και δεν είναι δυνατόν να επιχειρούμε να την ωραιοποιήσουμε με ψυχολογικά και επικοινωνιακά τρικ. Δυστυχώς όλα αυτά τα όμορφα κείμενα που διαβάζω και βλέπω σε βιντεάκια στις τηλεοράσεις ελάχιστη σχέση με την πραγματικότητα έχουν. Άνθρωποι δεν εργάζονται. Άνθρωποι δεν κάνουν σχέσεις. Άνθρωποι δεν ταξιδεύουν. Άνθρωποι δεν κάνουν παρέα. Δεν υπάρχει τίποτα το όμορφο σε όλα αυτά. Αντίθετα, βλέπω τεράστιους κινδύνους. Και όχι για την τσέπη μας, αυτό είναι δεδομένο, αλλά για την ποιότητα της ζωής μας. Που σε κανονικούς ανθρώπους αυτό είναι το ζητούμενο και ο λόγος για να ασχολούνται και με την τσέπη.

Η κρίση δεν είναι ευκαιρία. Η κρίση είναι απειλή. Και μόνο ως απειλή πρέπει να αντιμετωπιστεί. Από όλους. Χωρίς κάποιοι να δουν την… ευκαιρία να μειώσουν ελευθερίες και δικαιώματα. Θα ήταν τεράστιο πλήγμα να γίνουν απαγορευτικά τα ταξίδια. Από την αρχή του χρόνου ο άνθρωπος ταξιδεύει. Μόνο στον Μεσαίωνα και σε κάθε είδους μεσαίωνα οι άνθρωποι ήταν εγκλωβισμένοι στα χωριά τους. Οι πολλοί. Γιατί οι ευγενείς και οι έμποροι ταξίδευαν. Άνοιγαν τους ορίζοντές τους και τις τσέπες τους βεβαίως. Γέμιζαν τις ψυχές και τα σώματά τους με εμπειρίες. Με ότι έχει να μας προσφέρει αυτός ο υπέροχος πλανήτης και με τα θαύματα των ανθρώπων σε κάθε γωνιά τους κόσμου μας. Χωρίς εμάς δε θα υπήρχαν ούτε μνημεία, ούτε πόλεις. Οπότε και τα μνημεία και οι πόλεις δεν έχουν κανέναν λόγο ύπαρξης και καμία σημασία χωρίς εμάς.