Επιδοτούμενη εργασία

Είναι προφανές πως έρχεται καταιγίδα. Σε χώρους όπως ο τουρισμός και τα μέσα ενημέρωσης η καταστροφή που προκάλεσε ο κορωνοϊός είναι τεράστια. Γιατί και οι δύο αγορές είναι «μετά». Μετά τη δουλειά. Μετά τα απαραίτητα. Μόνο που για κάποιους αυτή είναι η δουλειά τους. Και όλοι αυτοί έχουν πρόβλημα. Και αν στα ΜΜΕ οι αριθμοί είναι μικροί, στον τουρισμό είναι μεγάλοι. Μιλάμε για εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους σε ξενοδοχεία που φέτος δε θα ανοίξουν. Υπάρχει μία λύση. Το κράτος να συνεχίσει να δανείζεται για να πληρώσει επιδόματα ανεργίας. Όσο πάει. Μέχρι την επόμενη χρεοκοπία. Και μία δεύτερη. Το κράτος να επιδοτήσει την εργασία τους, στο κλειστό ξενοδοχείο ή σε κάποια άλλη επιχείρηση.

«Και τι θα κάνουν σε ένα κλειστό ξενοδοχείο;» είναι το πρώτο ερώτημα.

Συντήρηση, φύλαξη, εκπαίδευση, ακόμη και το εστιατόριο ή το μπαρ μπορεί να λειτουργεί ως επιχείρηση delivery. Γιατί όχι. Από το μηδέν, ότι μπαίνει στο ταμείο καλό είναι. Προφανώς οι εργαζόμενοι θα δουλεύουν εκ περιτροπής. Δε θα παίρνουν, δηλαδή, το επίδομα εργασίας και θα δουλεύουν κανονικά. Αυτό θα ήταν δούλεμα. Το δεύτερο ερώτημα «είναι τι θα κάνουν σε άλλη επιχείρηση;». Φαντάζομαι πως ένας εργαζόμενος στην κουζίνα ενός ξενοδοχείου μπορεί εύκολα να κρατήσει τον πάγκο των τυριών ή των κρεάτων σε ένα σούπερ μάρκετ. Τώρα που εκεί η αγορά έχει ανοίξει και οι επιχειρήσεις του κλάδου χρειάζονται προσωπικό. Ένα απλό παράδειγμα είναι, θα μπορούσα να αναφέρω και άλλα.

Βασικά για να περάσουμε αυτή την επίθεση στον τρόπο ζωής μας και στην τσέπη μας θα πρέπει να δείξουμε ευελιξία και προσαρμοστικότητα.

Αλλιώς, ότι δεν αλλάζει πεθαίνει. Δεν το λέω εγώ. Είναι νόμος της φύσης. Στον πλανήτη έχουν επιβιώσει μόνο οι υπάρξεις που επέδειξαν προσαρμοστικότητα. Και ο άνθρωπος είναι στην κορυφή της σχετικής λίστας. Αυτή τη φορά η πρόκληση αφορά εμάς. Τη γενιά μας. Αυτή η μάχη, αυτός ο πόλεμος είναι δικός μας. Θα πρέπει να προστατέψουμε την υγεία μας, τις περιουσίες μας, να διευρύνουμε και να αυξήσουμε τις δεξιότητές μας, ώστε να μπορέσουμε να φθάσουμε στην επόμενη μέρα. Με την ελπίδα ότι τότε θα μας περιμένει κάποια υπεραξία.

Οπότε έχουμε πολλά να κάνουμε ως μία όψη του νομίσματος. Κράτος και εργοδότες είναι η άλλη. Το πρώτο θα πρέπει να αποφύγει τους λαϊκισμούς και τη μετάθεση του προβλήματος στο αύριο. Το μέλλον των Ελλήνων είναι ήδη φορτωμένο με πολλά δις χρέους. Και οι δεύτεροι δε θα πρέπει να δουν την κρίση ως ευκαιρία για να ισοπεδώσουν ανθρώπους και την αξιοπρέπειά τους. Η καλή συμπεριφορά είναι το ελάχιστο προς έναν εργαζόμενο που πιέζεται. Ο καλός λόγος είναι και αυτός μία ανταμοιβή για τη ψυχή και το μυαλό. Κάνει καλό και στο στομάχι. Ας τον δοκιμάσουν ορισμένοι. Δε θα χάσουν.