Η ενοχοποίηση της κριτικής

Το μεγαλύτερο θύμα της επιδημίας είναι η δημοκρατία και οι ατομικές ελευθερίες, θα ακολουθήσει το βιοτικό επίπεδο των πολλών που θα πληρώσουν τον λογαριασμό της δευτερογενούς οικονομικής κρίσης. 

Όσο περνούν οι ημέρες εμπεδώνεται σε ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας ότι η αντιμετώπιση της υγειονομικής, κατ αρχήν κρίσης, είναι θέμα των ειδικών, των γιατρών, επιδημιολόγων. Συνακόλουθα οι πολλοί αποθεώνουν την κυβέρνηση, η οποία τελικά το μόνο που έκανε ήταν να επιβάλλει τα αυταρχικά μέτρα. Προφανώς είναι οι ίδιοι που δεν μπορούν να αυτοπειθαρχήσουν για να προστατεύσουν τον εαυτό τους και το κοινωνικό σύνολο και γι αυτό αναζητούν σωτηρία στον πατερούλη ηγέτη που θα τους απαλλάξει από το βάρος της ευθύνης για τον ίδιο τους τον εαυτό και θα τους δείξει τον δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουν. 

Το ζήτημα δεν είναι τα μέτρα καθεαυτά, λίγο πολύ είναι τα ίδια για όλες τις χώρες, υπό την καθοδήγηση του ΠΟΥ.

Το πρόβλημα τουλάχιστον στην Ελλάδα είναι ο τρόπος με τον οποίο ελήφθησαν και συνεχίζουν να επιβάλλονται, με ΠΝΠ, ενώ τυπικά η βουλή λειτουργεί ακόμη. Η κατάλυση και όχι απλώς ο περιορισμός του συνόλου των ατομικών ελευθεριών, η παρουσία της αστυνομίας παντού και οι καταδότες των ΜΜΕ δημιουργούν ατμόσφαιρα αυταρχικής δημοκρατίας. Παράλληλα, η κριτική προς την κυβέρνηση, και πολύ περισσότερο προς τον συμπαθή Σωτήρη Τσιόδρα, έχει περίπου ενοχοποιηθεί από τα ΜΜΕ και από ένα σημαντικό κομμάτι της κοινής γνώμης. 

Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης το “Μένουμε Σπίτι” και ακολούθως “η κυβέρνηση σώζει την χώρα, καμία κριτική στον Σωτήρη Τσιόδρα”, έχει προσλάβει ήδη διαστάσεις υστερίας. Είναι ίσως από τις πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις που επιβεβαιώνεται ο Ουμπέρτο Έκο που πριν από μία δεκαετία έγραφε: “Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δίνουν δικαίωμα λόγου σε λεγεώνες ηλιθίων που παλιότερα μιλούσαν μόνο στα μπαρ, ύστερα από ένα ποτήρι κρασί, χωρίς να βλάπτουν την κοινότητα. Γρήγορα υποχρεώνονταν να σωπάσουν, αλλά σήμερα έχουν το ίδιο δικαίωμα λόγου με έναν κάτοχο βραβείου Νόμπελ. Ζούμε την επέλαση των ηλιθίων”. 

Οι πιο απογοητευτικοί όμως είναι οι “διανοούμενοι”, οι οποίοι έχουν σωπάσει ή ακόμη χειρότερα καταφέρονται εναντίον όσων ασκούν κριτική προβάλλοντας την βαθιά αντιδημοκρατική άποψη ότι “επειδή προέχει η σωτηρία των ανθρώπινων ζωών, η κυβέρνηση θα πρέπει να μείναι στο απυρόβλητο, μέχρι να κάνει τον κύκλο της η υγειονομική κρίση”. Η επόμενη ημέρα θα βρει μία κοινωνία έτοιμη να ανεχθεί αυταρχικές μορφές διακυβέρνησης και περιορισμούς -όχι βέβαια τέτοιας έκταση- των δικαιωμάτων προκειμένου ο ίδιος πατερούλης ηγέτης αυτή την φορά να αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση. Το νομικό πλαίσιο έχει ήδη διαμορφωθεί, τώρα διπλάθεται και το συνειδησιακό υπόστρωμα. Οι “διανοούμενοι” τι θα πουν τότε;