Ανοιξιάτικες σκέψεις, διαχρονικοί προβληματισμοί

Το κελάηδισμα ενός πουλιού. Το θρόισμα των φύλλων στο πέρασμα του ανέμου. Ο ήχος της βροχής. Η μαγεία του χιονιού. Η μυρωδιά των λουλουδιών την Άνοιξη. Η ζεστασιά του καλοκαιριού. Η θαλπωρή του σπιτιού. Η αναγεννητική δυνατότητα της θάλασσας. Ο παφλασμός του κύματος. Η γλυκιά αίσθηση που προκαλεί στα αυτιά μας το νερό καθώς ρέει σε ένα ρυάκι. Η αναζωογόνηση που προκαλεί η επαφή με τη φύση. Το άγγιγμα του φίλου. Το χάδι της μητέρας. Το βλέμμα του πατέρα. Το φιλί του/της συντρόφου. Το χαμόγελό του παιδιού. Η αγκαλιά της πλάσης. Κυρίες και κύριοι όλα αυτά παραμένουν δίπλα μας.

Είναι παντού γύρω μας. Ο πλανήτης παραμένει φιλικός μαζί μας. Μπορεί να ζούμε περίεργες στιγμές, αλλά είναι απλά ένα διάλειμμα. Ο τρόπος ζωής μας θα επιστρέψει, με τις απαραίτητες βεβαίως αλλαγές στην οργάνωση και τη συμπεριφορά μας. Δεν είναι πρωτοφανές. Κάθε καταστροφή θέτει όρους στην επόμενη μέρα. Είναι η δυνατότητα του ανθρώπου να προσαρμόζεται. Δεν είναι κάτι αφύσικο. Δεν είναι κάποιο σκοτεινό σχέδιο. Είναι ακριβώς η ιδιότητα που μας επέτρεψε να μάθουμε κάθε γωνιά αυτού του κόσμου και να ξεκινήσουμε να εξερευνούμε το διάστημα γύρω του. Για αυτό ταυτόχρονα με το φάρμακο ξεκίνησαν και οι αναζητήσεις για το αύριο.

To Editorial Board των FT (μπορείτε να βρείτε το σχετικό άρθρο στο euro2day.gr*) επισημαίνει την ανάγκη οι κυβερνήσεις να δουν ως επένδυση τις κοινωνικές δαπάνες. Μου ήρθε έτσι στο μυαλό το άρθρο που φιλοξένησε προ ημερών το pagenews.gr με την πρόταση για τη δημιουργία νέων επαγγελμάτων, για την παροχή στήριξης σε ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Η ουσία είναι η ίδια: η πρόοδος της τεχνολογίας απελευθερώνει χρόνο, τον οποίο οι άνθρωποι μπορούν να διαθέσουν στους… ανθρώπους. Και μάλιστα να πληρώνονται κιόλας.

Ας αφήσουμε τα ρομπότ να κάνουν δουλειές ρουτίνας και ας ασχοληθούμε εμείς με τον διπλανό μας. Είναι πιο δημιουργικό σίγουρα. Και απαντά και στους κινδύνους που έρχονται από το παρελθόν ή είναι συνυφασμένοι με τη ζωή στον 21ο αιώνα. Θα αποκτήσουμε έτσι και τον απαραίτητο ελεύθερο χρόνο για να απολαύσουμε τις μικρές χαρές της ζωής, που αναφέρονται στην αρχή του άρθρου. Η έγκριτη οικονομική ιστοσελίδα* φιλοξενεί σήμερα άλλο ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο. Το υπογράφει ο Χένρι Κίσινγκερ. Και μόνο από σεβασμό στα χρόνια του και τα όσα έχει ζήσει ως πρωταγωνιστής το άρθρο αξίζει να διαβαστεί. Δε ξέρω αν προσωπικά συμφωνώ με το συμπέρασμά του σχετικά με μία παγκόσμια κυβέρνηση. Θεωρώ ότι η απάντηση είναι οι διεθνείς οργανισμοί, για τους οποίους σε αυτή τη στήλη μιλήσαμε προχθές. Αρκεί, βέβαια, να κάνουν τη δουλειά τους και να μην περιορίζονται σε ρόλους κομπάρσων της διεθνούς ζωής.

Είναι προφανές πως οι οργανισμοί (διακρατικοί και υπερεθνικοί) ελέγχονται ως ένα βαθμό από τα κράτη, καθώς χρηματοδοτούνται από αυτά. Παίζει, όμως, πολύ σημαντικό ρόλο το πρόσωπο που ηγείται. Υπάρχουν προσωπικότητες που προσθέτουν στη θέση που κατέχουν και άλλες που αφαιρούν. Αλλά δε μπορούμε να περιμένουμε τα πρόσωπα. Οι θεσμοί πρέπει να λειτουργούν ανεξάρτητα. Τα παραδείγματα του Τζόνσον στο Ηνωμένο Βασίλειο και του Τραμπ στις ΗΠΑ πιστεύω ότι είναι χαρακτηριστικά αυτής της ανάγκης. Ίσως θα έπρεπε οι διεθνείς οργανισμοί να αποκτήσουν και τη δική τους… τσέπη. Για να είναι οικονομικά και πολιτικά ανεξάρτητοι.