Κινδυνεύουμε από τους αγέλαστους

Γνωρίζει όρια το χιούμορ; Όχι βέβαια, θα απαντήσει κάθε νοήμων άνθρωπος γαλουχημένος με τις βασικές αξίες του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Το χιούμορ ξεπερνά τα όρια, βλέπει τα πράγματα από ιδιαίτερη σκοπιά και εν τέλει είναι χιούμορ ακριβώς γιατί είναι αιρετικό και ανατρεπτικό. Ενίοτε μπορεί να γίνει και βέβηλο ή μακάβριο, του επιτρέπεται γιατί είναι χιούμορ και μπορεί να μας κάνει να γελάμε ακόμη και με τον θάνατο διώχνοντας τον φόβο. 

Ο λόγος για τα δύο σκίτσα του εξαιρετικού σκιτσογράφου, Γιάννη Δερμετζόγλου που δημοσιεύθηκαν στο TVXS, και δέχθηκαν την επίθεση από το γνωστό μέτωπο της (φασιστικής) λογικής. Εάν από κάτι κινδυνεύουμε, πέρα από την αρρώστια του κορωνοϊού, δεν είναι από το χιούμορ, είναι από τους αγέλαστους. Οι αγέλαστοι είναι “πεπεισμένοι ότι η αλήθεια είναι διαυγής και ότι όλοι οι άνθρωποι πρέπει να σκέφτονται το ίδιο πράγμα, δηλαδή το δικό τους. Το χειρότερο είναι ότι παίρνουν τον εαυτό τους στα σοβαρά και είναι πεπεισμένοι ότι είναι αυτό που νομίζουν ότι είναι”. Κάπως έτσι ήταν οι θρησκόληπτοι που επιτέθηκαν στο Charlie Ebdo γιατί έκανε σκίτσα του Μωάμεθ. 

Βέβαια πίσω όμως από την επίθεση στον σκιτσογράφο κρύβεται η δυσανεξία στην πολιτική κριτική.

Φυσικά και συμφωνούμε όλοι στο “μένουμε σπίτι”, προκειμένου να προστατεύσουμε τους εαυτούς μας και το κοινωνικό σύνολο από την επιδημία. Φυσικά και στηλιτεύουμε την αντικοινωνική συμπεριφορά, είτε εκδηλώνεται με πρόσκληση στις εκκλησίες, είτε με μαζικές συναθροίσεις στις παιδικές χαρές και στις παραλίες. Γιατί όμως πρέπει να συμφωνήσουμε με τα περιορισμένα τεστ ανίχνευσης του ιού και την υποκαταμέτρηση των κρουσμάτων; Ακόμη περισσότερο με ποια λογική θα πρέπει να συμφωνήσουμε με τα οικονομικά μέτρα επιμερισμού του κόστους που αποφασίζει η κυβέρνηση και για τα οποία η μισή κοινωνία ή έστω ένα σημαντικό μέρος της, θεωρεί ότι είναι σε λάθος κατεύθυνση και είναι αντίθετη; 

Εάν υπάρχει κάτι ανήθικο δεν είναι τα σκίτσα, αλλά η επίκληση της υγειονομικής κρίσης για να επιβληθεί αναστολή της πολιτικής κριτικής και εν τέλει της σκέψης. Εκτός εάν η κατάργηση της δημοκρατίας και της συνταγματικής τάξης δεν αφορά μόνο τον περιορισμό της επιδημίας αλλά επεκτείνεται και στην περίοδο μετά την κρίση, ώστε να γίνει μόνιμη κατάσταση. Προφανώς ορισμένοι αντιλαμβάνονται την κρίση ως ευκαιρία για να βάλλουν συνολικά την δημοκρατία στον γύψο με την λογική ότι ουδέν μονιμότερο του προσωρινού.