Μουλωχτοί και χαζοχαρούμενοι

Στο οργισμένο ποστ ενός διαδικτυακού φίλου διάβασα πως οι ηλικιωμένοι έχουν κάνει ΚΑΠΗ τα σούπερ μάρκετ. Ο ίδιος τους είδα προχθές παντού γύρω μου σε μία βόλτα που έκανα για τα απαραίτητα. Σήμερα είχαν περικυκλώσει τις τράπεζες. Με τον καφέ και την τυρόπιτα στο χέρι από τον φούρνο της γωνίας. Την ώρα που τα «παιδιά τους» ήταν στις εθνικές για να πάνε τα εγγόνια στους παππούδες και τις γιαγιάδες που ζουν στην επαρχία.

Πραγματικά μια πολύ εγωιστική εκδοχή της κοινωνίας μας.

Εκατομμύρια εργαζόμενοι έχουν κλειστεί στα σπίτια τους για να προστατέψουν τους μεγαλύτερους. Εκατομμύρια μισθωτοί και ελεύθεροι επαγγελματίες υποφέρουν ισχυρά πλήγματα στην οικονομική τους υγεία για να προστατέψουν την υγεία ανθρώπων που μπορεί να τους είναι άγνωστοι. Εκατομμύρια από εμάς έχουμε μήνες να δούμε τους δικούς μας, καθώς επιβάλλαμε στους εαυτούς μας την καραντίνα και τον περιορισμό των μετακινήσεων πολύ πριν αποφασίσει η κυβέρνηση το κλείσιμο των σχολείων.

Γιατί η γνώση και η συναίσθηση της ευθύνης δεν μας επέτρεψαν, προφανώς, να κάνουμε ότι δεν ξέραμε. Από τα μέσα του Φεβρουαρίου συμβούλεψα τους δικούς μου ανθρώπους να περιορίσουν τις μετακινήσεις. Ο ίδιος τους ανακοίνωσα πως θα κάνω πολύ καιρό να πάω να τους δω. Και φρόντισα να εγκαταστήσουν τις απαραίτητες εφαρμογές, ώστε τουλάχιστον να βλεπόμαστε διαδικτυακά. Κάτι είναι και αυτό. Τουλάχιστον θα έχω ήσυχη τη συνείδησή μου πως έκανα ότι περνούσε από το χέρι μου για να μη ζήσει η Ελλάδα την τραγωδία που βλέπω να εκτυλίσσεται στην Ιταλία.

Μείωσα κατά μία τις πιθανότητες διασποράς του ιού.

Δεν είμαι άρρωστος (ελπίζω), αλλά συμπεριφέρομαι σα να είμαι. Αυτή είναι η δική μου ευθύνη. Και δεν είμαι μόνος. Είμαστε πολλοί εμείς που τηρούμε τα μέτρα προστασίας των εαυτών μας και του κοινωνικού συνόλου. Πιστεύω ότι είμαστε η πλειοψηφία. Δυστυχώς, όμως, υπάρχουν και κάποιοι, οι οποίοι κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν. Οι μουλωχτοί. Υπάρχουν και εκείνοι που πράγματι δεν καταλαβαίνουν. Οι χαζοχαρούμενοι. Όχι γιατί δεν έχουν μυαλό, αλλά γιατί κοιτάνε την πάρτη τους και μόνο και έχουν κάνει θεωρία την αναισθησία τους.

Και οι δύο είναι εξίσου απαράδεκτοι. Και ανίκητοι. Γιατί με τον ιό θα καθαρίσουμε κάποτε, με την ανθρώπινη βλακεία και ηλιθιότητα ποτέ. Είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε και να προστατεύουμε και αυτούς. Και να το κάνουμε αγόγγυστα. Απλά με λίγη γκρίνια, όπως αυτή που αποτυπώνεται στο συγκεκριμένο άρθρο. Θα μου πείτε «αν ερχόταν το παιδί σου από το εξωτερικό θα το έδιωχνες».

Όχι. Σε καμία περίπτωση. Αλλά σε καραντίνα θα το έβαζα. Και θα στάθμιζα την καλύτερη επιλογή προηγουμένως, για το αν θα έπρεπε να ταξιδέψει ή όχι. Θα ζύγιζα την ασφάλεια όλων. Τη δική του και της κοινωνίας. «Δεν έχεις παιδιά για αυτό τα λες αυτά» μπορεί να πει κάποιος που με γνωρίζει. Προφανώς δε με γνωρίζει αρκετά.

ΥΓ. «Πολύ μιλάς για τον εαυτό σου τελευταία», μπορεί να επισημάνει ένας τρίτος. Σωστός. Τώρα που είμαστε μακριά, τώρα που ο καθένας είναι σπίτι του, είναι ευκαιρία να… γνωριστούμε. Για να μην πάει ο χρόνος χαμένος. Να μετατρέψουμε το μειονέκτημα της απομόνωσης σε πλεονέκτημα.