Εκτός θέματος

Κατατέθηκε στη Βουλή το νέο ασφαλιστικό. Η χώρα παραμένει εγκλωβισμένη το τι θα κοστίζει και τι θα πληρώνει η εργασία. Το κράτος απαιτεί από τους εργαζόμενους εισφορές, όχι για να πληρώσει τις δικές τους συντάξεις και τη δική τους υγεία, αλλά για να καλύψει τα κενά στις παροχές προς όσους ήδη έχουν βγει από την αγορά εργασίας. Οι σημερινοί εργαζόμενοι είναι διπλά χαμένοι. Όπως και οι εργοδότες τους. Και πολλά πληρώνουν και τα λιγότερα θα πάρουν.

Την ίδια ώρα που τα μνημόνια έχουν αφήσει πίσω τους εκατομμύρια εργαζόμενους να πληρώνονται με καθυστέρηση και τους περισσότερους από αυτούς να αμείβονται με λίγες εκατοντάδες ευρώ. Ενώ το κόστος ζωής παραμένει υψηλό, δείχνοντας πρωτοφανή ανθεκτικότητα σε μία χώρα που έχασε το 25% του εθνικού της εισοδήματος. Οι αντιφάσεις συνεχίζονται τόσο στην αγορά εργασία, όσο και στον δημόσιο διάλογο- πολιτική αντιπαράθεση.

Πολιτικοί και αναλυτές φαίνονται πιο εξοικειωμένοι με τα θέματα της ασφάλισης, παρά της ανάπτυξης. Αν διαμαρτυρηθείς για μία περικοπή χτίζεις πολιτικό προφίλ, ενώ αν υπερασπιστείς μία επένδυση μπορεί να βγει και ότι τα παίρνεις. Πόσο μάλλον αν υπερασπιστείς μία περικοπή. Αν πεις την αλήθεια ότι δε γίνεται κάποιοι να λαμβάνουν ποσά για τα οποία δεν έχουν δουλέψει. Δε γίνεται να συνεχίζουν οι εργαζόμενοι των 500 και των 600 ευρώ να πληρώνουν τις συντάξεις εργαζομένων στο δημόσιο και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα, πολλαπλάσιες των δικών τους αποδοχών.

Στη χώρα μας, όμως, η αλήθεια δεν ήταν ποτέ δημοφιλής. Και όσοι την έλεγαν συνήθως κατέληγαν στα αζήτητα της ιστορίας. Μόνο που εδώ που έχουμε φθάσει κινδυνεύουμε να πάμε στα αζήτητα όλοι μαζί.

Η χώρα δεν έχει μέλλον αν δεν ασχοληθεί με το τι θα παράγει και θα προσφέρει στο παγκόσμιο χωριό. Κανείς δε θα μας συντηρεί αν οι ίδιοι δεν μπορούμε να το κάνουμε για τους εαυτούς μας. Υπάρχουν εκατομμύρια ανθρώπων που διεκδικούν τη θέση που είχαμε εμείς οι Έλληνες. Υπάρχουν δεκάδες χώρες που δείχνουν αποφασισμένες να ακολουθήσουν ένα σχέδιο προς την επιτυχία.

Την ώρα που εμείς παραμένουμε εγκλωβισμένοι στη συζήτηση για συντάξεις και επιδόματα. Την ώρα που αρνούμαστε το κόστος της υπεράσπισης των εθνικών μας δικαιωμάτων. Γιατί όλοι σκούζουν κάθε φορά που οι Τούρκοι κάνουν μια επιθετική ενέργεια, αλλά όταν έρθει η ώρα να συζητήσουμε για θητεία ή εξοπλισμούς όλοι αρχίζουν τις θεωρίες.

Επιλέγουμε σταθερά (οι περισσότεροι) να είμαστε εκτός θέματος αρνούμενοι την ευθύνη της γνώμης και όσων αυτή συνεπάγεται. Γιατί αν δε θες να είσαι καφενόβιος σχολιαστής θα πρέπει να κάνεις όσα λες. Θα πρέπει να δουλεύεις για να κάνεις πράξεις όσα πρεσβεύεις. Αυτός είναι ο δύσκολος δρόμος της συνέπειας και της δημιουργίας. Άλλη οδός προς την επιτυχία δεν υπάρχει.