Ο πνιγμένος (στο μεταναστευτικό) απ’ τα μαλλιά του πιάνεται

“Επί Σαμαρά, το Λιμενικό έκανε push backs” στις βάρκες των προσφύγων και μεταναστών στο Αιγαίο, μας ενημέρωσαν οι δύο αρμόδιοι υπουργοί, ο Ναυτιλίας, Γιάννης Πλακιωτάκης και ο Μετανάστευσης, Νότης Μηταράκης. Είναι αληθές και το γνώριζαν όλοι όσοι ασχολούνταν ή κυκλοφορούσαν στα γαλάζια παρασκήνια. Μόνο που τότε είχαν και την ευφυΐα να μην το πουν ποτέ δημοσίως. Για πολλούς λόγους, γιατί προσκρούει στις ανθρωπιστικές αρχές όλων -πως να κάνεις push back σε μία βάρκα που μεταφέρει παιδιά από εμπόλεμες περιοχές;-, αλλά και γιατί είναι αντίθετο σε όλη την διεθνή νομοθεσία για τους πρόσφυγες και μετανάστες.

Επιπλέον η τακτική της αναχαίτισης, όπως και των κλειστών κέντρων τύπου Αμυγδαλέζας, που κάνουν δύσκολη την ζωή των ζητούντων άσυλο, μπορούν να έχουν αποτέλεσμα όταν στην διάρκεια του έτους περνούν τα σύνορα μερικές χιλιάδες ή έστω δεκάδες χιλιάδες κατατρεγμένοι. Όταν για διαφόρους λόγους ο Ερντογάν και οι smugglers έστειλαν περισσότερο από ένα εκατομμύριο πρόσφυγες μέσα σε έναν χρόνο τέτοιες τακτικές δεν θα μπορούσαν να αποδώσουν. Το επιχείρημα ότι “δεν έρχονταν γιατί τους απωθούσαμε και γιατί ήξεραν ότι δεν θα βρουν φιλοξενία”, είναι απλώς αστείο.

Όπως αστεία ήταν και όλη η αντιπολιτευτική τακτική της ΝΔ, που ενώ μετά το 2016 είχε επέλθει ισορροπία και είχαν γίνει αντιμετωπίσιμη η διαχείριση των ροών, επέμενε και με τις επίσημες τοποθετήσεις και με τον καθεστωτικό τύπο να συντηρεί ένα δύσκολο θέμα. Ακόμη χειρότερο, γελοία αποδείχθηκε η προπαγάνδα της κυβέρνησης ότι “γνωρίζει το ζήτημα, έχει σχέδιο και αποφασιστικότητα για να το αντιμετωπίσει” και για να το αποδείξει το πρώτο που έκανε ήταν να καταργήσει το αρμόδιο υπουργείο.

Μετά από ένα εξάμηνο το επανασύστησε και τρέχει τώρα ο δόλιος ο Μηταράκης να μαζέψει τα ασυμμάζευτα. Γελοία όμως είναι και τα μέτρα που εξαγγέλλει τουλάχιστον μία φορά τον μήνα η κυβέρνηση και που αποσκοπούν όχι να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα, αλλά την εσωτερική δυσαρέσκεια που δημιουργεί η δική της ανεπάρκεια στην διαχείριση του προβλήματος σε συνάφεια πάντα με τις προσδοκίες που οι ίδιοι είχαν καλλιεργήσει. Κάπως έτσι έφθασε στο αποκορύφωμα: ανακοίνωσε ότι με έναν φράχτη 2,5 χιλιομέτρων θα βάλλει φραγμό στις παράνομες εισόδους, σε μία ακτογραμμή μερικών εκατοντάδων χιλιομέτρων. Και επίσης θα δημιουργήσει κέντρα κλειστού τύπου, κάτι δηλαδή μεταξύ στρατοπέδου συγκέντρωσης και φυλακής. Δηλαδή θα περιορίσει σε ένα τέτοιο στρατόπεδο τους περισσότερους από τους 20.000 της Λέσβου ή τους περίπου 7.000 της Σάμου.

Τι να πει κανείς για το άλλο επιχείρημα ότι ενώ ήδη στην χώρα βρίσκονται περί τους 100.000 πρόσφυγες και λαθρομετανάστες “η κυβέρνηση αυξάνει τις επιστροφές με στόχο να φθάσει τις 200 την εβδομάδα”, όπως δήλωσε ο Στέλιος Πέτσας. Εδώ αρκεί η αριθμητική, δηλαδή 800 το μήνα και 10.000 τον χρόνο. Σε δέκα χρόνια τους έχουμε στείλει όλους πίσω και εν τω μεταξύ θα έχουν έλθει άλλο ένα εκατομμύριο που δεν θα έχουμε που να τους βάλουμε.

Το θέμα δεν είναι ιδεολογικό, αν δηλαδή πρέπει να αποτρέπουν ή όχι τους λαθρομετανάστες. Επ αυτού η συντριπτική πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας συμφωνεί. Ούτε αν θα πρέπει να τους αντιμετωπίζουμε με το γάντι όταν φθάνουν στην ενδοχώρα. Το ζήτημα είναι εντελώς πρακτικό και το αν η κυβέρνηση “των επιτυχιών και των θαυμάτων” έχει στοιχειώδες σχέδιο για την αντιμετώπιση του προβλήματος.

Το φράγμα δεν θα αντιμετωπίσει το πρόβλημα, αντίθετα θα δημιουργήσει ένα επιπλέον ζήτημα για την οριοθέτηση των θαλασσίων συνόρων και τα κέντρα κλειστού τύπου θα προκαλέσουν καθημερινές εξεγέρσεις και θα επισύρουν την παγκόσμια κατακραυγή κατά της χώρας μας. Φυσικά τα ξέρουν αυτά. Τότε γιατί τα κάνουν; Γιατί, όπως λέει και ο λαός, ο πνιγμένος απ τα μαλλιά του πιάνεται.