ΜΟΕ: Μέτρα Ολικής Έκλειψης [του Διεθνούς Δικαίου]

Θα μπορούσε να είναι αρμοδιότητα κάποιου επιστημονικού κλάδου, της ψυχιατρικής ας πούμε. Ανήκει όμως στο πεδίο της πολιτικής και δη των διεθνών σχέσεων και μπορεί κάλλιστα να αποτελέσει case study καθότι δύσκολα θα βρεθεί άλλη τέτοια περίπτωση στη βιβλιογραφία περί εξωτερικής πολιτικής. Το ότι η Ελλάδα αποφασίζει να επανεκκινήσει διάλογο με την Τουρκία για Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης είναι one of a kind που λένε και οι Αγγλοσάξωνες.

Στον απόηχο του σουλατσαρίσματος του τουρκικού ερευνητικού Oruc Reis στην ελληνική υφαλοκρηπίδα με ποντισμένα τα καλώδια λες και είναι χταπόδι συνοδευόμενο από δυο φρεγάτες και ενώ συνεχίζονται καθημερινά οι παραβιάσεις από οπλισμένα F-16, οι υπερπτήσεις σε ελληνικά νησιά, οι παράνομες γεωτρήσεις στην κυπριακή ΑΟΖ, οι προαναγγελίες για γεωτρήσεις στην παράνομη ΑΟΖ Άγκυρας – Τρίπολης δηλαδή σε ελληνικά ύδατα και πολλά άλλα, η Αθήνα θεωρεί ότι είναι μία καλή περίοδος να συζητήσουμε με τους Τούρκους για ΜΟΕ.

Όπως μάλιστα αφέθηκε να διαρρεύσει από το υπουργείο Εθνικής Άμυνας, ο Έλληνας υπουργός Νίκος Παναγιωτόπουλος θα μεταφέρει στον Τούρκο ομόλογό του Χουλουσί Ακάρ, με τον οποίο θα συναντηθεί στη Σύνοδο του ΝΑΤΟ στις 14 Φεβρουαρίου, ότι «δεν είναι δυνατόν να κάνουμε ένα βήμα μπροστά με ΜΟΕ και δύο βήματα πίσω όταν υπάρχει ένταση και για το λόγο αυτό, απαιτούνται έμπρακτες κινήσεις καλής θέλησης και από τις δύο πλευρές».

Φανταστείτε τι θα σκέπτεται ο Ακάρ όταν θα του λέει αυτά ο Έλληνας υπουργός. Θα προσπαθεί να καταλάβει αν τον δουλεύει, αν δεν καταλαβαίνει τι γίνεται ή αν προσποιείται ότι δεν καταλαβαίνει τι γίνεται.

Όχι μόνο ο υπουργός συγκεκριμένα αλλά γενικά η ελληνική κυβέρνηση. Διότι όταν ο άλλος διατυμπανίζει με δηλώσεις, με χάρτες, με απειλές, με παραβιάσεις, με παράνομες οριοθετήσεις ότι θέλει να σε ακυρώσει και να σε εξαφανίσει ως κράτος και εσύ είσαι πρόθυμος να συζητήσεις Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης(!) τον βάζεις σε σκέψεις. Πονηρές σκέψεις. Άσχημες σκέψεις. Ότι το γνωστό φοβικό σύνδρομο είναι σε πιο προχωρημένη κατάσταση απ’ ότι νομίζει, ότι εξελίσσεται σε «σύνδρομο της Στοκχόλμης» και ότι ίσως η «ευκαιρία» που εκτιμά ότι έχει είναι μεγαλύτερη απ’ ό,τι πίστευε.

Είναι πιθανό αυτό να ισχύει διότι όπως έγινε γνωστό, είναι η τουρκική πλευρά που πρότεινε τον νέο γύρο ΜΟΕ και μάλιστα έσπευσε να θέσει προκαταβολικά την ατζέντα των συζητήσεων, ήτοι το σύνολο των διεκδικήσεων της. Με δήθεν παραλλαγμένους τίτλους αλλά με ατόφιες τις γνωστές τουρκικές θέσεις.

Η Άγκυρα δηλαδή, εκμεταλλευόμενη την «προθυμία» της ελληνικής πλευράς να αγνοήσει το κλίμα και την κατάσταση που δημιουργείται και να «συζητήσει» ΜΟΕ, προτίθεται να χρησιμοποιήσει τα τελευταία – για μία ακόμη φορά – για να βάλει από την πίσω πόρτα τις διεκδικήσεις της και να τις «νομιμοποιήσει» στα μάτια του διεθνούς παράγοντα, ώστε να εμφανίσει την Ελλάδα ότι τα αποδέχεται ως βάση διαπραγμάτευσης.

Έχοντας καλύψει πολλές φορές τα προηγούμενα χρόνια κύκλους συζητήσεων ΜΟΕ, οι οποίοι είχαν πάντα την ίδια κατάληξη, μπορώ να υποθέσω, όπως και οποιοσδήποτε άλλος τους έχει παρακολουθήσει, πως θα καταλήξουν.

Η εξέλιξη κάθε φορά έχει δύο εκδοχές: Είτε λήγουν άδοξα διότι η ελληνική πλευρά αρνείται, ορθώς, να συζητήσει τα θέματα που βάζουν οι Τούρκοι, είτε οι Τούρκοι καταφέρνουν να «αφήνουν» κάτι στο τραπέζι δημιουργώντας μία νέα βάση εκκίνησης για την επόμενη φορά.

Ελπίζουμε ότι ο νέος γύρο συζήτησης ΜΟΕ που προγραμματίζεται να ξεκινήσει στις 17 Φεβρουαρίου δεν θα καταλήξει στη δεύτερη εκδοχή. Επειδή οι προθέσεις των Τούρκων είναι σαφέστερες από ποτέ, θα είναι ασυγχώρητο για την ελληνική πλευρά να κάνει ότι δεν καταλαβαίνει. Οι ευθύνες είναι μεγαλύτερες απ’ ό,τι προηγούμενες φορές, καθότι ο τουρκικός σχεδιασμός έχει μπει στην τελική ευθεία.