«Ναι» στο φράγμα

Το θέμα του φράγματος στο ανατολικό Αιγαίο δεν έχει να κάνει με τον ανθρωπισμό των Ελλήνων, τον οποίο θεωρώ αποδεδειγμένο. Έχει να κάνει με την απροθυμία της Ευρώπης να δώσει μία λύση στο θέμα. Έχει να κάνει με τον εκβιασμό των Ελλήνων. Η θέση μου για τη μετανάστευση είναι γνωστή: «ναι» στη νόμιμη, «όχι» στην παράνομη. «Όχι» στο εμπόριο ελπίδας και το δουλεμπόριο.

«Ναι» στην αλληλεγγύη, με σεβασμό όμως και στα δικαιώματα των κατοίκων των χωρών υποδοχής. Δεν είναι δυνατόν να γίνει επιτρεπτό σε κανέναν να επιβάλλει την παρουσία του σε κανέναν. Όποιος θέλει να έρθει εδώ θα πρέπει να το ζητήσει. Σε καμία περίπτωση δεν είναι δικαίωμά του. Οι κάτοικοι αυτής της χώρας έχουν θυσιάσει πολλά για να την έχουν. Και έχουν θυσιάσει ακόμη περισσότερα για να είναι ανοιχτή. Για να κυριαρχεί στον κόσμο η δημοκρατία. Έχουν απορρίψει και άλλους εκβιασμούς στο παρελθόν. Θα απορρίψουν και αυτόν, παρότι είναι ύπουλος και προσπαθούν κάποιοι να τον επενδύσουν με θεωρίες περί ανθρωπισμού ή ρατσισμού.

Είναι ντροπή να κατηγορούνται για ρατσισμό οι κάτοικοι των νησιών μας που φιλοξένησαν και φιλοξενούν δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες. Είναι απαράδεκτοι όσοι κάθονται στην ασφάλεια των πολυτελών γραφείων τους, στους διεθνείς οργανισμούς και τις ΜΚΟ και πετάνε μπαρούφες για δικαίωμα μετανάστευσης, όταν ξέρουν ότι έτσι ρίχνουν στα χέρια επιτηδείων χιλιάδες ψυχές.

Και όταν ξέρουν ότι για κάποιους είναι πολιτικό όπλο. Όπως πχ για τον Ερντογάν ο οποίος χρησιμοποιεί τους μετανάστες για να πιέζει τη χώρα μας. Και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Και όχι μόνο. Αλλά και για να εμφανίζει την Τουρκία ως προστάτη των μουσουλμάνων. Στην πλάτη της Ελλάδας και της Ευρώπης. Και όσοι έρχονται εδώ και γίνονται αποδεκτοί θα πρέπει να σέβονται δυο φορές τον δικό μας τρόπο ζωής. Και όχι να μην χάνουν ευκαιρία να προσβάλλουν εκείνους που τους φιλοξενούν κάθε φορά που κάποιος ακραίος και απαράδεκτος κάνει μία ρατσιστική πράξη.

Οφείλουν επίσης να απομονώσουν τα ακραία στοιχεία στο εσωτερικό τους. Γιατί όσοι ζουν στους καταυλισμούς ξέρουν ποιοι είναι οι επικίνδυνοι, εκείνοι που τραβούν μαχαίρια. Αυτούς πρέπει να τους καταγγείλουν στις ελληνικές αρχές. Πρώτα απ’ όλα για τη δική τους ασφάλεια και κατ’ επέκταση για την ασφάλεια της κοινωνίας που τους φιλοξενεί. Και που είναι έτοιμη να τους προσφέρει και μόνιμη κατοικία. Γιατί στους νόμιμους μετανάστες οφείλουμε να προσφέρουμε ότι και στους εαυτούς μας.

Ίδια δικαιώματα, ίδιες υποχρεώσεις. Εμείς είμαστε έτοιμοι να μοιραστούμε τις ζωές μας μαζί τους. Αυτοί είναι; Ή θέλουν εδώ να μεταφέρουν τις ζωές που δεν τους επέτρεψαν τα καθεστώτα στις πατρίδες τους; Στο δεύτερο η απάντηση είναι «όχι». Στο πρώτο είναι «ναι». Όπως συνηθίζω να γράφω: απλά είναι τα πράγματα. Για όσους βεβαίως δε θέλουν να τα κάνουν δύσκολα.