Κόστος ζωής

Με έναν συνάδελφο χθες συζητούσαμε το κόστος ζωής και το πόσο υψηλό έχει παραμείνει στη χώρα μας, ακόμη και μετά από τρία μνημόνια. Αφορμή αποτέλεσε η είσοδος στην αγορά των ηλεκτρικών αυτοκινήτων, τα οποία έρχονται στη χώρα μας με τιμή διπλάσια, μπορεί και τριπλάσια από τα συμβατικά. Βασικά ακούγαμε και οι δυο μας στο ραδιόφωνο του γραφείου τη συνέντευξη εκπροσώπου οικονομικής μάρκας, που απευθύνεται στα μικρά και μεσαία εισοδήματα, ο οποίος εξηγούσε πόσο χαρούμενοι θα πρέπει να είμαστε που θα αγοράζουμε μαζί, σε προσφορά, και τον ταχυφορτιστή! (σ.σ. Πως μετά να μη στοιχίζει 500 ευρώ τον μήνα μια γκαρσονιέρα σε περιοχές πλησίον του ΜΕΤΡΟ;).

Προφανώς και οι εταιρείες θα πρέπει να βγάλουν το κόστος έρευνας και ανάπτυξης των προϊόντων τους, αλλά αλήθεια: τι σχέση έχει με την ελληνική αγορά ένα αυτοκίνητο πόλης σε τιμή κοντά στα 30 χιλιάδες ευρώ;Πόσοι μπαμπάδες θα μπορέσουν να το προσφέρουν ως πρώτο αυτοκίνητο στα παιδιά τους; Και πόσες μαμάδες, βεβαίως. Πόσοι νέοι θα μπορέσουν να το αγοράσουν με τη δική τους τσέπη; Όταν ο μέσος μισθός στη χώρας είναι περίπου από 600 έως 700 ευρώ! Πόσο εν τέλει βοηθούν το περιβάλλον αυτές οι τιμές. Γιατί, για να βγουν τα 30 χιλιάδες ευρώ για ένα αυτοκίνητο, μάλλον θα πρέπει να «κάψει» πολύ πράγμα ο επίδοξος ιδιοκτήτης για να αποκτήσει το αντίστοιχο εισόδημα.

«Δεν απευθύνεται σε αυτούς (σ.σ. του νέους των 500 ευρώ)» θα μου πείτε. Σωστό. Δηλαδή, βάζουμε εισοδηματικά κριτήρια και στην προστασία του περιβάλλοντος; Όποιος έχει λεφτά θα μπορεί να είναι «πράσινος», ενώ όποιος δεν έχει θα μείνει εγκλωβισμένος στις ρυπογόνες τεχνολογίες; Ή θα σπρώξουν όλους αυτούς σε αυτοκίνητα από την Άπω Ανατολή και τον κινεζικό γίγαντα, όπου η Ευρώπη θα δεχθεί «εκπτώσεις» στις επιδόσεις ασφαλείας; Και στους όρους εργασίας, και στην παιδική απασχόληση, και ότι ακόμη μπορεί να βάλει ο νους του… ανταγωνισμού. Μήπως το τίμημα για την προστασία του περιβάλλοντος θα είναι η διατήρηση της σχέσης μετά Βρυξελλών και Πεκίνου, ή Ουάσιγκτον και Πεκίνου; Μπορεί. Αρκεί να υπάρχουν αρκετοί καταναλωτές για να χρηματοδοτούν και τα δύο επίπεδα.

Σε κάθε περίπτωση, δεν είναι μόνο τα αυτοκίνητα. Η κατοικία και η τροφή, δηλαδή τα απολύτως απαραίτητα, παραμένουν ακριβά. Έστω και αν δεν πλησιάζουν τις τιμές των ακινήτων στο Λονδίνο και το Παρίσι.

Αλλά, γιατί να συγκριθούμε με δύο παγκόσμιες πρωτεύουσες; Με δύο πόλεις που δεν ήταν απλά πρωτεύουσες των κρατών τους, αλλά ολόκληρων αυτοκρατοριών; Τι σχέση μπορεί να έχει η Ελλάδα των 10 εκ. ανθρώπων με τη Μεγάλη Βρετανία, μια αυτοκρατορία στην οποία ο ήλιος δεν έδυε ποτέ; Καμία απολύτως. Παρολαυτά τα είδη σούπερ μάρκετ εδώ είναι πιο ακριβά! Και όταν εδώ κάποιος χάσει εισόδημα χάνει τον ύπνο του, ενώ στη Μεγάλη Βρετανία αναπροσαρμόζεται αυτόματα η δόση του στεγαστικού του δανείου!

Το κόστος ζωής έχει βεβαίως σχέση με το μέγεθος της αγοράς, την τοπική παραγωγή και μια σειρά άλλων παραγόντων. Κυρίως, όμως, επηρεάζεται από την φορολογία, τις συντεχνίες (μονοπώλια, ολιγοπώλια κοκ) και τις ελλιπείς κρατικές υπηρεσίες και υποδομές. Άρα εκεί πρέπει να στοχεύσουμε, αν θέλουμε εκτός από το περιβάλλον να προστατέψουμε και την κοινωνία. Δηλαδή ολόκληρο το οικοσύστημα.