Αλλάζουν οι νόμοι;

Στο ερώτημα του τίτλου η απάντηση είναι προφανώς. Κάθε φορά που διαπιστώνεται ένα λάθος θα πρέπει να διορθώνεται. Με μία διαφορά: να μην καλύπτονται πράξεις που έγιναν όταν ίσχυε το προηγούμενο καθεστώς. Πχ να μην αλλάζουν εκ των υστέρων οι προϋποθέσεις για την κατάληψη μίας δημόσιας θέσης. Ή να μην ακυρώνει ο νόμος (ο νέος) μια δικαστική απόφαση. Θα μου πείτε «θα αφήσουμε τη χώρα να καεί»; Όχι βέβαια. Αλλά κάθε τέτοια πράξη θα πρέπει να δικαιολογείται επαρκώς. Αλλιώς δημιουργείται στον κόσμο η εντύπωση, και δικαίως, πως οι νόμοι ισχύουν μόνο για τους αδύναμους. Όπως ένας μικροοφειλέτης είναι έρμαιο των εισπρακτικών, ενώ ένας υπερχρεωμένος βιομήχανος είναι… κοινωνικό πρόβλημα.

Δυστυχώς η ζωή είναι άδικη. Αλλά εκεί είναι η ουσία των νόμων. Πως θεσπίζονται και συμφωνούμε όλοι στην εφαρμογή τους, ώστε η κοινωνία να είναι πιο δίκαιη. Να λειτουργεί ομαλά. Χωρίς πολλά παρατράγουδα. Υπάρχει, βεβαίως, και το θέμα της διάκρισης των εξουσιών. Δικαστική και πολιτική εξουσία φαίνεται πως πραγματικά «φλερτάρουν» περισσότερο από το κανονικό. Τα όσα έχουν αποκαλυφθεί στη Βουλή, στην εξεταστική για τη Novartis και τις παρεμβάσεις του τότε αναπληρωτή υπουργού Δικαιοσύνης σε εισαγγελείς και δικαστικούς λειτουργούς, είναι ανατριχιαστικά.

Η απαίτηση ενός πολιτικού προσώπου να ασκηθούν διώξεις σε πολιτικούς τους αντιπάλους χωρίς στοιχεία ήταν και είναι εξωφρενική. Έξω από τη δημοκρατική ύλη και τους κανόνες του πολιτεύματος.

Πέρα από κάθε έννοια, έστω και ακραία, πολιτικής αντιπαράθεσης. Βασικά θα έπρεπε ήδη να έχει καταδικαστεί από το κόμμα του και την ηγεσία της κυβέρνησης στην οποία συμμετείχε. Ειλικρινά δε θέλω να πιστέψω πως ο συγκεκριμένος πολιτικός λειτουργούσε εν γνώσει του τότε πρωθυπουργού. Ελπίζω, επίσης, ο ίδιος να έχει ισχυρές αποδείξεις για το αντίθετο από όσα του καταμαρτυρούνται. Το ελπίζω, αλλά δεν είμαι πολύ αισιόδοξος πως θα δω και θα ακούσω επιχειρήματα.

Αλλά, ας επιστρέψουμε στο πρωτάθλημα, γεγονότα του οποίου αποτελούν την αφορμή για το σημερινό άρθρο. Είναι πραγματικά στενάχωρο το πλαίσιο. Μετά τον θρίαμβο του 2004 το ελληνικό ποδόσφαιρο αντί να πάει μπροστά μάλλον πηγαίνει προς τα πίσω. Έχουμε ελάχιστες καλές ομάδες και ακόμη πιο λίγες ικανές για σοβαρή ευρωπαϊκή πορεία.

Αυτός πρέπει να είναι ο στόχος του υπουργείου Αθλητισμού. Να προσφέρει στη χώρα και τους πολίτες της ένα πρωτάθλημα αντάξιο των προσδοκιών τους. Όχι για κάποιους εγωιστικούς λόγους. Ή για να ικανοποιούνται ορισμένοι παράγοντες και κάποιοι φανατικού οπαδοί. Αλλά γιατί ο αθλητισμός είναι κομμάτι της ζωής κάθε υγιούς κοινωνίας. Απλά είναι τα πράγματα, όταν δε θέλουμε να τα κάνουμε σύνθετα για να έχουμε δικαίωμα παρέμβασης ή για να αποκρύπτουμε την αλήθεια.