Εκλογικός νόμος βγαλμένος από το παρακμιακό παρελθόν της χώρας

Μία ημέρα μετά την συναινετική υπερψήφιση της Προέδρου της Δημοκρατίας που υποτίθεται ότι εκφράζει τη νέα εποχή, ψηφίζεται στην βουλή, ο εκλογικός νόμος βγαλμένος από το βαθύ παρακμιακό παρελθόν της χώρας. Προδήλως αντισυνταγματικός και βαθιά αντιδημοκρατικός ο “νέος” εκλογικός νόμος συνεχίζει την παράδοση των καλπονοθευτικών συστημάτων που συνέβαλλαν, διαμορφώνοντας το πολιτικό σύστημα, στην παρακμή της χώρας και στην χρεωκοπία της το 2009.

Κατ αρχήν αναπαράγει τον αποκλεισμό των συνασπισμών κομμάτων από την Βουλή, όπως και ο νόμος που ίσχυσε κατά τις τελευταίες εκλογές, και έτσι αποτρέπει τις προγραμματικές συγκλίσεις μεταξύ ομοειδών πολιτικών φορέων. Για να κάνει κυβέρνηση ένας συνασπισμός κομμάτων απαιτείται 51%. Ακολούθως εξακολουθεί να αναπαράγει την ανισότητα της ψήφου ενώ δίνει την δυνατότητα σε ένα κόμμα που θα συγκεντρώσει λίγο περισσότερο από το ένα τρίτο των ψήφων (σημειωτέων των μισών πολιτών που προσέρχονται στην κάλπη), να σχηματίζει κυβέρνηση. Επιπλέον ένα κόμμα που θα αποσπάσει το 30% των ψήφων θα πριμοδοτηθεί με 30 έδρες ενώ το επόμενο που μπορεί να έχει 29% θα χάσει έδρες. Έτσι δύο κόμματα, που μπορεί να είναι το δεύτερο και το τρίτο, και θα συγκεντρώσουν το 50% στην κάλπη δεν θα μπορούν από κοινού να σχηματίσουν κυβέρνηση, ενώ το κόμμα που θα είναι πρώτο με 36-38% θα κάνει αυτοδύναμη κυβέρνηση.

Επιπροσθέτως στερεί από την αξιωματική αντιπολίτευση, ακόμη και με υψηλό ποσοστό, την δυνατότητα να συγκεντρώσει τις 120 έδρες, τα δύο πέμπτα του συνολικού αριθμού που απαιτούνται για μία σειρά κοινοβουλευτικές δράσεις.

Γενικότερα αποτρέπει τις συνεννοήσεις, τις συναινέσεις και τις συγκλίσεις μεταξύ των κομμάτων. Το επιχείρημα για τον νέο, αλλά ουσιαστικά παλιό, εκλογικό νόμο είναι η κυβερνησιμότητα, που προβάλλεται περίπου ως φάρμακο δια πάσα νόσο. Ωστόσο η πρόσφατη ιστορία της χώρας διαψεύδει την σχετική ρητορική κι ας επιμένουν να την παραβλέπουν τα συστημικά μέσα ενημέρωσης. Από το 1975 μέχρι και το 2009 η χώρα κυβερνήθηκε από ισχυρές, μονοκομματικές, αυτοδύναμες κυβερνήσεις που εναλλάσσονταν στο πλαίσιο ενός συναινετικού δικομματισμού. Το αποτέλεσμα ήταν ότι οδήγησαν την χώρα στην χρεωκοπία και στο χείλος του γκρεμού.

Η τελευταία αυτοδύναμη κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, με την ισχυρή αυτοδυναμία που διέθετε έβαλε την χώρα στο ΔΝΤ. Αντίθετα από το 2012 και μετά η χώρα κυβερνήθηκε διαδοχικά από κυβερνήσεις συνασπισμού, πολύ διαφορετικών μεταξύ τους κομμάτων. Παρά την κατασυκοφάντισή τους από το θηριώδες σύστημα των ΜΜΕ, οι κυβερνήσεις συνασπισμού οδήγησαν σε έξοδο από τα μνημόνια και σε δημοσιονομική εξισορρόπηση την χώρα.

Το τι θα καταφέρει η κυβέρνηση Μητσοτάκη με την αλαζονεία που της δίνει η άνετη αυτοδύναμία που απέσπασε στις τελευταίες εκλογές, είναι ακόμη ανοικτό αλλά τα πρώτα δείγματα δεν είναι θετικά, όπως δείχνουν οι εξελίξεις στο μεταναστευτικό, στα ελληνοτουρκικά αλλά και η αναίρεση των δεσμεύσεων σε αρκετά πεδία -κοινωνικά επιδόματα, συντάξεις, μείωση φορολογίας στο 20% κλπ.