Ιταλία – Τουρκία συμμαχία;

Όσο οι ώρες περνούν και η Ρώμη δεν διαψεύδει τον Ερντογάν τα ερωτήματα αυξάνονται. Στα αλήθεια η Ιταλία εξετάζει κοινές γεωτρήσεις με την Τουρκία στην «ΑΟΖ» που οριοθέτησε η Άγκυρα με την κυβέρνηση της Τρίπολης; Ειλικρινά θέλω να πιστεύω ότι είναι ένα ανφέρ του Τούρκου προέδρου στην κυβέρνηση της Ρώμης. Ότι αυτός τους το είπε, αυτοί δεν του απάντησαν και αυτός το πήρε ως «ναι».

Κάθε άλλη εκδοχή θα είναι προβληματική. Θα είναι πραγματικά χτύπημα όχι μόνο στις σχέσεις της Ιταλίας με την Ελλάδα και την Κύπρο, αλλά και στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αν οι χώρες μέλη δε μπορούν να συντονιστούν στα βασικά τότε είναι προφανές ότι η Αθήνα θα πρέπει να βρει νέες συμμαχίες. Γιατί να ανήκεις σε ένα σύνολο αν σε κάθε κρίση οι εταίροι σου ενεργούν με βάση τα εθνικά τους συμφέροντα και μόνο;

«Θες να φύγουμε από την ΕΕ;» θα ρωτήσει ίσως κάποιος βιαστικός αναγνώστης. Το αντίθετο, ακριβώς επειδή πιστεύω στην Ευρώπη θέλω αυτή να είναι ισχυρή και να πείθει για αυτό όχι τις κυβερνήσεις, αλλά και τις κοινωνίες. Ειδικά τις κοινωνίες. Γιατί χωρίς αυτές δεν υπάρχει το ευρωπαϊκό ιδεώδες. Για τις κοινωνίες έχουν γίνει όλα. Ευρώπη χωρίς Ευρωπαίους δεν υπάρχει. Οι πολίτες αυτής της ηπείρου έδωσαν στην Ένωση την αίγλη που την καθιέρωσε στις διεθνείς σχέσεις. Σημαντικοί ηγέτες έπιασαν τα μηνύματα του κόσμου και τα έκαναν πολιτικές και οράματα. Πολιτικές και οράματα που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην μεταπολεμική ιστορία του πλανήτη μας.

Θέλω να πιστεύω, λοιπόν, ότι πολύ γρήγορα θα διαβάσω στις ειδήσεις τη διάψευση της Ρώμης.

Αλλά μέχρι να γίνει αυτό το άρθρο ισχύει. Και ισχύει σε κάθε περίπτωση στην κατεύθυνση της ανάγκης να ενισχυθεί η Ένωση. Για να μη κυνηγούν οι Γάλλοι τον Μακρόν κοκ. Για να μην αμφισβητούν οι ακροδεξιοί την αξία του κοινού ευρωπαϊκού σπιτιού. Για να μη μπορεί κανείς να πει «αυτή είναι η Ευρώπη σας» με απαξιωτικό περιεχόμενο. Ένωση σημαίνει κοινό συμφέρον. Που μπορεί να κοστίζει και κάτι στο εθνικό, αλλά στο τέλος ο λογαριασμός είναι θετικός. Αν ο καθένας κάνει του κεφαλιού του τότε δεν υπάρχει «μαγαζί».

Ο Ερντογάν έχει βιώσει την απόρριψη της Ευρώπης. Οπότε είναι λογικό να μη τη συμπαθεί. Αλλά οι Ιταλοί, τι πρόβλημα μπορεί να έχουν με την Ευρώπη; Θέλουν στα αλήθεια να χτίσουν η δική τους «αυτοκρατορία»; Δεν έχουν διδαχθεί τίποτα από το παρελθόν; Και όχι μόνο οι Ιταλοί, αλλά και οι Γερμανοί. Που για μία ακόμη φορά ακολουθούν φιλοτουρκική πολιτική. Μέχρι πότε;