Εξοπλισμών συνέχεια

Άκουσα σήμερα σοβαρούς δημοσιογράφους να υποστηρίζουν στη ραδιοφωνική τους εκπομπή πως όσοι τάσσονται υπέρ των εξοπλισμών «ή στρατόκαυλοι είναι ή ενδιαφέρονται για τις μίζες που ακολουθούν τα εξοπλιστικά προγράμματα». Είναι πραγματικά λυπηρό (σ.σ. ο χαρακτηρισμός δεν αφορά στους συναδέλφους, αντίθετα ως επαγγελματίες εξέφρασαν την κυρίαρχη άποψη) να μη μπορεί να φανταστεί κανείς την αγορά ενός οπλικού συστήματος χωρίς διαφθορά. Είναι μια βαριά κληρονομιά του 20ου αιώνα που ως κοινωνία πρέπει να αποτινάξουμε. Είναι λυπηρό στη σύγχρονη εποχή να έχουμε ακόμη ερωτήματα του τύπου «βούτυρο ή κανόνια;».

Η απάντηση σε κάθε λογικό άνθρωπο είναι προφανής: και τα δύο. Γιατί και τα δύο συμβάλλουν στην ευημερία και την ασφάλεια της κοινωνίας. Οι εξοπλισμοί δεν είναι μόνο για να κάνεις πόλεμο. Πόσες διασώσεις έχουν κάνει οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις; Πόσες διασώσεις έχουν κάνει οι φρεγάτες του Πολεμικού Ναυτικού συγκεκριμένα; Σε πόσες ειρηνευτικές αποστολές έχουν συμμετάσχει Έλληνες στρατιωτικοί; Πόσο πόνο αποσόβησαν;  Κυρίες και κύριοι η αξία των όπλων είναι παρόμοια με την αξία των νόμων: θέτουν όρια. Και, το κυριότερο, δημιουργούν δυνατότητες. Δεν είπε κανείς να πάρουμε 1000 τανκς. Δεν είπε κανείς να πάρουμε αποβατικά.

Αλλά το να έχεις σύγχρονα πλοία και αεροπλάνα μόνο κακό δεν είναι. Το να έχεις έναν σοβαρό στρατό, σε όλα τα όπλα, αυξάνει την ανθεκτικότητα του κράτους και της κοινωνίας μας και απέναντι στις φυσικές καταστροφές.

Αυξάνει το κύρος της χώρας μας, που μπορεί να είναι έτσι παρούσα σε κάθε εστία κρίσης. Με βάση τις πάγιες θέσεις μας για ειρήνη, πρόοδο και δημοκρατία σε κάθε γωνιά αυτού του πλανήτη. Έχοντας σοβαρές ένοπλες δυνάμεις ο λόγος σου αποκτά αξία. Αλλιώς, το να ζητάς συνεχώς βοήθεια επειδή… χρωστάς της Μιχαλούς, δεν είναι και ακριβώς ότι θα πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας για τον ρόλο και τη συμμετοχή της χώρας μας στη διεθνή σκηνή.

Είναι παραλογισμός κάποιοι να πιστεύουν ότι η ανάπτυξη θα έρθει αν σταματήσουμε τους εξοπλισμούς. Είναι σαν την αυταπάτη πως μας χρεοκόπησαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες ή τα μεγάλα έργα. Αλλά δεν έχει νόημα πλέον αυτή η συζήτηση. Δε θέλω να αλλάξω γνώμη σε όσους έχουν τη συγκεκριμένη άποψη. Τη σέβομαι. Θέλω όμως να μου επιτρέπουν να λέω και τη δική μου χωρίς να με χαρακτηρίζουν ούτε «στραυτόκαυλο» ούτε υποψήφιο προς διαφθορά. Γιατί όταν θα συμβεί καμία στραβή φοβάμαι ότι θα είναι οι πρώτοι που θα φωνάζουν «μα τι κάνει ο στρατός» και άλλα γνωστά. Όπου στρατός βάλτε το κράτος, το οποίο όλοι αυτοί το καταριούνται, αλλά το ζητούν και το αναζητούν όταν τα πράγματα ξεφύγουν από τα συνηθισμένα. Ακόμη και σε μία απλή κακοκαιρία.