Αυτοπαγιδεύεται και στην εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί έχει σκαλώσει τόσο πολύ ο ΣΥΡΙΖΑ με την επανεκλογή του Προκόπη Παυλόπουλου στην θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας. Τα στελέχη του τα δίνουν όλα στα πάνελ για να αποδείξουν ότι σαν κι αυτόν κανείς! Το Γραφείο Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ βγάζει υποστηρικτικά κατά ριπάς ανακοινώσεις που κατηγορούν όσους δεν συμφωνούν μαζί τους ως υπεύθυνους μιας πολιτικής πασαρέλας ή ως πρωταγωνιστές χτυπήματος του θεσμού του Προέδρου! Μόνο για την κ. Θάνου φώναξαν έτσι και πάλι όχι τόσο.

Προφανώς η στάση αυτή δεν οφείλεται σε κρίση πολιτικής σχιζοφρένειας λόγω της θλίψης από την βαριά ήττα του Ιουλίου. Προφανώς επίσης, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να παρουσιάζεται ως δύναμη θεσμικής ευθύνης, γιατί και ως Αντιπολίτευση και ως Κυβέρνηση τα ποδοπάτησε όλα, από τις Ανεξάρτητες Αρχές μέχρι την δημιουργία κλίματος πίεσης των Εταιρειών Δημοσκοπήσεων και από την λειτουργία της Βουλής μέχρι την ποινικοποίηση της ελευθεροτυπίας και το κυνήγι Καναλιών για να μονοπωλήσουν την ενημέρωση. Άλλωστε δεν ξεχνιέται ότι για να ξεκινήσουν την Κυβερνητική θητεία τους ευτέλισαν την διαδικασία εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας για να ρίξουν μια Κυβέρνηση που έκλεινε την διαπραγμάτευση για το 2ο Μνημόνιο και να έρθουν και να μας χρεώσουν για δεκαετίες. Δεν έμειναν όμως σ΄αυτό. Για να το πετύχουν εμφάνισαν ως πιθανούς εξαγοράσιμους όσους μπορεί να ψήφιζαν την πρόταση για τον Σταύρο Δήμα. Αναφερόμαστε δηλαδή σε μια αντιθεσμική αλλά και ανήθικη τακτική, οπότε το να εμφανίζονται ως θεσμικά υπεύθυνοι σήμερα, μοιάζει σαν ο Αλ Καπόνε να εμφανιζόταν σαν ο Ρομπέν των Δασών της εποχής του.

Γιατί ακολουθεί επομένως αυτή την τακτική που τον εκθέτει, αλλά και εκθέτει και τον Π. Παυλόπουλο αφού τον εμφανίζει ως « δικό του», ως τμήμα του συστήματος εξουσίας των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ; Αν πιστεύουν ότι έτσι θα δημιουργήσουν ρήγματα στην Ν.Δ, αυταπατώνται. Δεν δημιουργούνται ρήγματα σε ένα κόμμα που πέτυχε σε τρεις μήνες τέσσερις εκλογικές νίκες, που κυβερνάει μόλις έξι μήνες και απολαμβάνει μιας μοναδικής κοινωνικής στήριξης. Άλλωστε δεν νομίζω ότι υπάρχει και τέτοιο ρεύμα μέσα στην Ν.Δ. Αντίθετα ρήγματα μπορεί να δημιουργηθούν μόνο στον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ, που εμφανίζεται – αν και κόμμα μιας υποτιθέμενης ριζοσπαστικής Αριστεράς- να αντιτίθεται σε κάτι που σχεδόν πάντα εφαρμόστηκε στην Αντιπολίτευση: Να προτείνεται ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας κάποια προσωπικότητα όχι από τον στενά κομματικό χώρο του κυβερνώντος κόμματος, αλλά από τον « άλλο» χώρο του Πολιτικού Συστήματος.

Ας θυμηθούμε την εκλογή του Κωνσταντίνου Καραμανλή, του Κωστή Στεφανόπουλου ή του Κάρολου Παπούλια και με ποιου πρόταση έγινε αυτή. Ο ΣΥΡΙΖΑ μας πάει πολιτικά και θεσμικά πίσω. Δεν τολμάει να πει ότι και το ΚΙΝΑΛ, ενώ αυτοπαρουσιάζεται ως κόμμα που μετεξελίσσεται σε Κεντροαριστερό, σε ευρύτερη Προοδευτική Παράταξη. Αντίθετα δείχνει να παθαίνει αλλεργία απέναντι σε πιθανές προτάσεις όπως για την Μαρία Δαμανάκη ή την Άννα Διαμαντοπούλου!

Όλα τα άλλα που λέγονται και γράφονται είναι μάλλον γραφικά. Λένε, ο Πρόεδρος πρέπει να ξέρει τι είναι υφαλοκρηπίδα, να ξέρει καλά τα γεωστρατηγικά και άλλα πολλά. Ασφαλώς και πρέπει να ξέρει, αλλά μην τα εμφανίζουν σαν να αναζητείται ο Πρόεδρος που θα τετραγωνήσει τον κύκλο. Υπάρχουν δεκάδες άνθρωποι στην Ελλάδα που γνωρίζουν από αυτές τις υποθέσεις. Νομίζω πως αυτό που ενοχλεί τον Τσίπρα είναι άλλο, πέρα από το πιθανό πραγματικό δέσιμο που μπορεί να νιώθει για τον Π. Παυλόπουλο. Τον ενοχλεί η παντοδυναμία του Κ. Μητσοτάκη, ότι έχει την ευχέρεια να προτείνει όποιον θέλει χωρίς να κινδυνεύει από τυχοδιωκτισμούς σαν του 2014. Τον ενοχλεί ότι με την Αλλαγή του Συντάγματος, την αλλαγή του εκλογικού Νόμου και την εκλογή του Προέδρου δημιουργείται μια νέα πολιτική αρχιτεκτονική μέσα στην οποία νιώθει να ασφυκτιά, να μειώνεται ο ρόλος του, να μην έχει επιλογές αντίδρασης. Αυτό όμως δεν αλλάζει πια. Η ήττα θα συνειδητοποιηθεί από τα στελέχη από όλες τις απόψεις και μέχρι τέλους.

Από την άλλη ο Κ. Μητσοτάκης έχει την ελευθερία τς επιλογής χωρίς πολιτικούς καταναγκασμούς. Σε τελευταία ανάλυση θα προτείνει και θα κριθεί. Καλό θα ήταν να κάνει μια υπέρβαση, μια επιλογή που να σηματοδοτεί μια νέα εποχή, μακριά από την πολιτική μιζέρια της κρίσης που να ενώνει ευρύτερες δυνάμεις και ο ΣΥΡΙΖΑ ας καταλήξει ως τι θέλει να καταγραφεί και αν θέλει γα άλλη μια φορά να αυτοπαγιδευτεί. Δικό του είναι το παιχνίδι, δικές του οι ευθύνες. Είναι δε γνωστό από προηγούμενους Προέδρους ότι η ικανότητα άσκησης των καθηκόντων του Προέδρου της Δημοκρατίας δεν είναι ευθέως ανάλογη του αριθμού ψήφων εκλογής.