Στην Κίνα δεν γίνονται απεργίες

Η αιφνιδιαστική, από την πλευρά της διοίκησης του Μετρό, μετακίνηση 21 εργαζομένων από τις διοικητικές υπηρεσίες στα εκδοτήρια, προκάλεσε την επίσης αιφνιδιαστική, με απόφαση του σωματείου, στάση εργασίας με τα γνωστά χθες αποτελέσματα: απίστευτη ταλαιπωρία του επιβατικού κοινού αλλά και φοβερά μποτιλιαρίσματα στους δρόμους.

Το ερώτημα σαφές και προς όλους: έχει δικαίωμα το σωματείο για την προστασία 21 ατόμων να ταλαιπωρεί δύο εκατομμύρια πολίτες; Εν αρχή ην τα γεγονότα. Ακούγα χθες, μποτιλιαρισμένος, λόγω της στάσης, τον εκπρόσωπο των εργαζομένων κ. Ρεβύθη σε ένα ραδιοφωνικό σταθμό -με τον ψύχραιμο, προς τιμήν του Νίκο Μάνεση. Ρώτησε πολλές φορές ο δημοσιογράφος: Αφού είχαν προσληφθεί για τα εκδοτήρια και μετακινήθηκαν, γιατί τώρα αρνούνται την επιστροφή τους στην θέση για την οποία προσλήφθηκαν; Γνωστό κόλπο όλων των κυβέρνήσεων, προσλάμβαναν αθρόα, εργαζομένους πχ για την καθαριότητα που πάντα υπήρχαν ελλείψεις, και στην συνέχεια τους μετακινούσαν στις διοικητικές υπηρεσίες.

Κάπως έτσι η διοίκηση των διαφόρων οργανισμών είχε μονίμως πλεονάζον προσωπικό και η καθαριότητα είχε πάντα προβλήματα. Μέχρι που ήλθε η τρόικα επέβαλε πάγωμα στις προσλήψεις και έτσι μειώθηκε το πλεονάζον προσωπικό στην διοίκηση και η καθαριότητα δόθηκε σε ιδιώτες και εξέλειπε το πρόβλημα. Είναι το παράδειγμα για το πώς μία λάθος πρακτική της διοίκησης, την οποία υπερασπίζεται μία κακώς νοούμενη προστασία δικαιωμάτων των εργαζομένων, τελικά γίνεται αντικοινωνική πρακτική και οδηγεί όχι μόνο στην κατάργηση του δικαιώματος που ούτως ή άλλως είναι καταχρηστικό, αλλά και ενός κλάδου δημοσίων υπαλλήλων.

Μόνο που ο εκπρόσωπος των εργαζομένων ο κ. Ρεβύθης επέμενε ότι οι 21 δεν είχαν προσληφθεί για τα εκδοτήρια, άρα είχαν πράγματι δικαίωμα να αρνούνται την τοποθέτησή τους, και η συνδικαλιστική ηγεσία είχε υποχρέωση να τους υπερασπιστεί (εφόσον λέει αλήθεια). Ακολούθως ανέπτυξε ένα ολόκληρο πλέγμα προβλημάτων που σχετίζονται με την συνολική υποστελέχωση των υπηρεσιών του Μετρό, από τα εκδοτήρια μέχρι τους μηχανικούς και που εν τέλει έχει συνέπεια την πλημμελή λειτουργία -κάτι που όσοι το χρησιμοποιούν ιδίως στις ώρες αιχμής το αντιλαμβάνονται- και στην ταλαιπωρία του επιβατικού κοινού. Γιατί πληρώσαμε 100 εκατομμύρια για το ηλεκτρονικό σύστημα του κ. Σπίρτζη, έλεγε ο συνδικαλιστής και εν τέλει, γιατί συνολικά πληρώνουμε κάτι δισ. ευρώ για το Μετρό, αν είναι να μην εξυπηρετούμαστε όπως πρέπει;

Εν ολίγοις ο κ. Ρεβύθης με αφορμή την άμεση αντίδραση του σωματείου στην εξίσου αιφνιδιαστική απόφαση της διοίκησης, έθετε ένα γενικότερο θέμα: τις συνθήκες εργασίας των εργαζομένων σε έναν υποστελεχωμένο οργανισμό και τις συνέπειες συνολικά της υποστελέχωσης στο επιβατικό κοινό της πρωτεύουσας.

Τα σκυλιά του συστήματος φυσικά στα ενσωματωμένα ΜΜΕ έπεσαν επάνω στους εργαζόμενους: “21 άτομα που διεκδικούν το δικαίωμα στην λούφα κρατούν ομήρους 1,5 εκατομμύρια πολίτες”, έλεγαν και ξαναέλεγαν. Βεβαίως το ευρύτερο θέμα ότι οι συρμοί καθυστερούν, ότι οι πολίτες καθημερινά και όχι μόνο στην απεργία δεν εξυπηρετούνται όπως θα έπρεπε, ότι συρμοί μένουν ακινητοποιημένοι από έλλειψη ανταλλακτικών ή μηχανικών για την ασφαλή συντήρησή τους, δεν ετέθησαν με αφορμή την στάση εργασίας, ούτε βέβαια θα τεθούν αργότερα.

Όπως επίσης δεν τους πέρασε καν από το μυαλό ότι ενδεχομένως χρειάζονται πράγματι προσλήψεις, ότι οι εργαζόμενοι αμείβονται με χαμηλές αμοιβές ότι υπεραπαχολούνται ή -άκουσον άκουσον- μπορεί να έχουν και καλώς νοούμενα δικαιώματα. Αυτά δεν έχουν σημασία. Ούτως ή άλλως οι ίδιοι δεν κινούνται με το Μετρό ή το τραμ (με θηριώδη τζιπ ή με τελευταίας τεχνολογίας SUV κινούνται συνήθως). Ο στόχος ήταν να ενοχοποιηθεί ότι έχει απομείνει από το δικαιώματα της απεργίας, και αυτός ο στόχος επετεύχθη. Άλλωστε στην Κίνα και στην Ινδία ή μη και στη Τουρκία που τρέχουν με υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης δεν έχουν απεργίες…