Ξύλο στο μετρό!

Οι εικόνες που κάνουν τον γύρο του κόσμου με τον ηλικιωμένο αιμόφυρτο στο μετρό (λόγω καθυστερήσεων προκλήθηκε συνωστισμός που κλιμακώθηκε σε ένταση μεταξύ επιβατών), είναι εικόνες ντροπής. Αν σηκώνουμε χέρι ή σπρώχνουμε με το που αλλάζει λίγο η… κανονικότητα, τι να περιμένουμε αν συμβεί κάτι κακό; Και δεν είναι η μόνη ανησυχητική είδηση.

Δίπλα ακριβώς σε πολλές ενημερωτικές ιστοσελίδες είναι και το θέμα με τον «πατέρα» που χτύπησε 11χρονο παιδί επειδή στο σχολείο διαπληκτίστηκε με την κόρη του. Ο «άνθρωπος» άσκησε βία σε ένα παιδί μπροστά στο δικό του και στη μητέρα του 11χρονου και στην είσοδο του σχολείου! Μάγκας. Όπως μάγκες ήταν και οι πιο δυνατοί που κρατούσαν έξω από τα βαγόνια του μετρό του πιο αδύναμους. Πραγματικά κρίμα. Κρίμα για μια κοινωνία που άντεξε στην κρίση και εμφανίζει τώρα σημάδια πανικού. ΄

Υπάρχει ένα ευρύτερο θέμα με τη συμπεριφορά μας όταν μετακινούμαστε. Πολλοί αγνοούν όλους τους υπόλοιπους. Συμπεριφέρονται με τρόπο εξαιρετικά αγενή και επιθετικό. Και δεν αναφέρομαι μόνο σε οδηγούς. Αλλά και σε πεζούς οι οποίοι αν δουν κανέναν δύστυχο οδηγό εγκλωβισμένο πάνω σε διάβαση τον δικάζουν και τον καταδικάζουν σε λίγα δευτερόλεπτα.

Ότι δεν ενδιαφέρεται, ότι δεν έχει ήθος, πως δεν ξέρει να οδηγεί. Απλά και μόνο επειδή κόλλησε σε ένα φανάρι. Δεν σκέφτονται αν έχει συμβεί και στους ίδιους αυτό. Ή αν έχει συμβεί στα παιδιά τους ή τους γονείς τους αν οι ίδιοι δεν οδηγούν. Είναι σίγουροι πως ο άλλος το έκανε από πρόθεση. Και είναι σίγουροι πως οι ίδιοι έχουν δίκιο. Γιατί οι άλλοι θα πρέπει να ανοίγουν δρόμο για να περνάνε.

Και στη βροχή, κάποιοι θεωρούν πως έχουν το δικαίωμα να τρέχουν χωρίς να σκέφτονται αν θα κάνουν μούσκεμα τους πεζούς στα πεζοδρόμια.

Δεν βάζουν το μυαλό τους να δουλέψει ή διώχνουν τη σκέψη όταν τους έρχεται. «Ποιος θα με δει;» μπορεί να λένε μέσα τους. Βλέπετε το περαστικό αυτοκίνητο εξασφαλίζει μια κάποια ανωνυμία. Ας κάνω εγώ τώρα τη δουλειά μου και ας πάει ο άλλος μούσκεμα στη δική του. Αλλά δεν είναι τρόπος σκέψης αυτός. Δε μπορεί να αφήνουμε όρθιους τους ηλικιωμένους στα μέσα μαζικής μεταφοράς.

Δε γίνεται να τρέχουμε για να περάσουμε πάνω από τον πεζό στις διαβάσεις. Ούτε και οι πεζοί να αγνοούν τις δύσκολες συνθήκες κάτω από τις οποίες κινούνται οι οδηγοί των αυτοκινήτων και των μηχανών. Πρέπει ο ένας να δείχνει κατανόηση στον άλλον. Στοιχειώδη πράγματα χωρίς τα οποία κανονικότητα στην χώρα δεν πρόκειται να υπάρξει ποτέ.