“Τα παιδιά της γαλαρίας”, τον Δεκέμβρη του 1944

“Τα Δεκεμβριανά δεν ήταν αντίδραση των κομμουνιστών (…) Ήταν η αγανάκτηση των παιδιών της γαλαρίας που βλέπαν τους συντρόφους τους και τα όνειρά τους στα φέρετρα από σφαίρες που ρίξαν δοσίλογοι και φασίστες φορώντας γαλάζιους μανδύες εθνικοφροσύνης. Και όλα αυτά τα ελληνικά αποβράσματα με την επίσημη στήριξη του νεαρού τότε κράτους είχανε έναν εχθρό: την ψυχή των παιδιών της γαλαρίας. Εκατομμύρια ελληνικά παιδιά που πίστεψαν στην απελευθέρωση αλλά βρέθηκαν ευθύς αμέσως απέναντι στον ίδιο χωροφύλακα, στον ίδιο δικαστή, στα ίδια ανάλγητα πρόσωπα που αντιμετώπιζαν πριν λίγο κιόλας χρόνο, όταν ακόμα υπήρχαν Γερμανοί. Ξανάρθαν τα φαντάσματα κι άρχισαν να πλαστογραφούν την Ελληνική Ιστορία. Και τα παιδιά που πολέμησαν κι ονειρεύτηκαν γίνανε παιδιά της γαλαρίας, όσα δεν διώχτηκαν και δεν εξαφανίστηκαν στις φυλακές και στα ξερονήσια του Αιγαίου.Και θέλησαν πρίν αποκλειστούν στην γαλαρία τους, να διαμαρτυρηθούν κραυγάζοντας για τελευταία φορά… Κι ύστερα να σωπάσουν-σαράντα χρόνια τώρα (σαράντα χρόνια τα περιέχω μέσα μου και τα δουλεύω για να πώ κάποια φορά)…”.

Τριάντα τρεις ημέρες μαχών στην Αθήνα. Άρχισαν σαν σήμερα το 1944 και έληξαν με νίκη των Άγγλων και όσων τους υποστήριξαν. Έχασαν οι δυνάμεις του ΕΑΜ. Ποιοι ήταν στο πλευρό των Άγγλων; Έχουν δοθεί και εξακολουθούν να δίνονται διαφορετικές απαντήσεις. Ο Μάνος Χατζηδάκης σαράντα χρόνια μετά τα τραγικά γεγονότα έδωσε με το παραπάνω κείμενο, τη δική του απάντηση. Αντιλαμβάνομαι ότι είναι μια απάντηση του δεν βρίσκει σύμφωνους πολλούς. Ίσως να μην βρίσκει και μια μεγάλη μερίδα των ηττημένων που της ταιριάζουν απαντήσεις με πιο σκληρούς πολιτικούς όρους.

Ο Χατζηδάκης δεν μιλάει για κομμουνιστές αλλά για τα παιδιά της γαλαρίας. Έχουν όμως όνομα “τα φαντάσματα που πλαστογράφησαν την Ελληνική Ιστορία”. Ο χωροφύλακας και ο δικαστής απέναντι στον οποίο ξαναβρέθηκαν τα παιδιά της γαλαρίας. Χρόνια τώρα από την πλευρά των νικητών ακούγεται το επιχείρημα ότι τα πράγματα θα ήταν χειρότερα αν δεν νικούσαν αυτοί. Θα γινόμασταν Αλβανία, Ρουμανία και άλλα τέτοια. Με τα “αν” δεν γράφεται η ιστορία και κυρίως δεν παραγράφεται η πραγματικότητα.

“Τα παιδιά της γαλαρίας” που έχασαν, είχαν δώσει νωρίτερα το αίμα τους στον αγώνα κατά των Γερμανών, είχαν διοργανώσει συσσίτια με τα οποία χιλιάδες πολίτες είχαν γλυτώσει τον θάνατο από την πείνα. “Τα παιδιά της γαλαρίας” είχαν δημιουργήσει θεσμούς τοπικής Αυτοδιοίκησης και άμεσης δημοκρατίας. Είχαν κατοχυρώσει την ισότιμη θέση της γυναίκας στην κοινωνία. Αυτά είναι αναμφισβήτητη πραγματικότητα. Μετά, εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες για να γλιτώσουν από την πείνα έφυγαν στο εξωτερικό. Μετά ήρθαν ξερονήσια, εκτελέσεις, χαρτιά κοινωνικών φρονημάτων και χούντα. Η γυναίκα ξανάγινε πολίτης δεύτερης κατηγορίας. “Έτσι πορεύτηκαν για χρόνια οι νικητές και τα παιδιά αποκλείστηκαν στην γαλαρία τους”, όπως αναφέρει ο Μάνος χατζηδάκης.