Δεχόμαστε γλωσσική απειλή

Η προσήλωση των νέων στον δικό τους μικρόκοσμο και στην άγνοια, οδηγεί σε μια ατέρμονη συνθήκη του γενικότερου κακού που μαστίζει την κοινωνία μας, την απώλεια της εθνικής μας υπερηφάνειας. Ο άξονας επικοινωνίας μιας χώρας, ενός λαού, δεν είναι άλλος από την γλώσσα του, και ειδικότερα αυτή την γλώσσα που ταξιδεύει ανά τους αιώνας με την ποικιλότητα και την ιστορία της.

Παραποιείται η γλώσσα

Οι νέοι του σήμερα δεν θέλουν να αναμοχλεύουν το ενδιαφέρον του παρελθόντος στην ελληνική γλώσσα αλλά την παραποιούν. Έχουν αφεθεί σε έναν διαφορετικό γλωσσικό επικοινωνιακό κώδικα που περιλαμβάνει επινοημένες, παραμορφωμένες και ξενικές λέξεις που αποσκοπούν στην επίσπευση των συζητήσεων. Συντμήσεις δηλαδή που διευκολύνουν την απροσάρμοστη λογική τους.

“Έφαγα Χ”

Περπατάς ξέγνοιαστος το βράδυ στους δρόμους, συναντάς ανθρώπους που έχουν πέσει στον λάκκο με τα φίδια και ακούς: “Έφαγα Χ”, “τι φάση”, “τεσπά = τέλος πάντων”, “OMG – Oh my God = ωχ θεέ μου” και πολλά άλλα. Ας μην αναφερθούμε όμως στην γραπτή γλωσσική …ιδιαιτερότητα γιατί μιλάμε για όργιο και θα χρειαστούμε αρκετές σελίδες για να βρούμε μίαν άκρη. Προβαίνουν σε μια αδόκιμη γραμμή που μόνο βλάπτει και αποσυντονίζει, σαν τα ραδιοκύματα, την ορθότητα του ζητήματος.

Η συχνή επαφή με αυτού του είδους έκφρασης που επαφίεται της αδόμητης τεχνικής επιφέρει αρνητικά αποτελέσματα στην μετέπειτα εξέλιξη μιας ανθρώπινης ύπαρξης. Με την τριβή στο “λάθος” αποκόβεσαι από το σωστό. Χάνεις την επικοινωνία στον γραπτό λόγο και εσωκλείεσαι ένδον μιας επίπλαστης ομάδας ομοϊδεατών που ενδόμυχα εργάζεται για μια πλήρη γλωσσική εκτροπή, χωρίς φυσικά να γίνεται αντιληπτή από τη νέα γενιά της αδιαφορίας.

Κακός παράγων το διαδίκτυο

Σε αυτό το μήκος κύματος έχει βάλει το “χεράκι” του και το διαδίκτυο, που έχει περιορίσει αρκετά το κείμενο και υπερτερεί η εικόνα και ο ήχος. Βέβαια είναι επιλογή των νέων να περιορίζονται στις πλατφόρμες τύπου netflix και youtube χωρίς να προτιμούν τις ειδήσεις και άλλες επιμορφωτικές σελίδες. Η κατάσταση αυτή κρίνεται καταλυτική καθώς η συνεχής επαφή με τα ίδια και τα ίδια εγκιβωτίζει τους μικρούς φίλους σε ένα συγκεκριμένο λεξιλόγιο που φυσικά κατρακυλά σε ένα άδηλο μέλλον.

Δεν έχουν αποκλειστική ευθύνη τα παιδιά

Αργά – αργά και όσο η επίψαυση αυτού του οδυνηρού φαινομένου προχωρά, αντιλαμβανόμαστε ότι την ευθύνη δεν την έχουν αποκλειστικά τα παιδιά άλλα όλοι οι παράγοντες και τα ερείσματα από την ημέρα που άρχεται η αντίληψη τους. Οι ελάχιστοι παιδαγωγοί που επιτελούν λειτούργημα και διαπαιδαγωγούν την νεολαία δεν αρκούν για να ελαχιστοποιήσουν φαινόμενα όπως τα παραπάνω, χρειάζεται μεθοδικότητα και από το σπίτι, έτσι ώστε η ανάπτυξη του γνωσιακού χαρακτήρα ενός παιδιού να λάβει τις απαραίτητες βάσεις και να μην κατακερματίζεται μελλοντικά.

Προσωπική θέληση η μάθηση

Μπορεί για αρκετούς η επιβολή μια τέτοιας πρακτικής μέσω της “συνώθησης” από τον οικογενειακό και σχολικό κύκλο να θεωρηθεί αναποζημίωτη αλλά σίγουρα θα συντελέσει θετικά κατά την διάρκεια ανάπτυξης μιας προσωπικότητας που δεν θα χαρακτηριστεί φενάκη. Αλήθεια πιστεύει κάποιος σήμερα ότι δεν θα “χειροκροτηθεί” η προσπάθεια ενός νέου αν αρχίσει να προσθέτει στην καθημερινότητα του νέες “λεξούλες”; Αυτό βέβαια δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί με ωκύπορον βήμα αλλά με τον καιρό και την προσωπική βούληση για μάθηση.

Συμπέρασμα: Ναι, τελικά απειλούμαστε από την ίδια τη νέα γενιά όσο δεν γίνονται βήματα προόδου εξάλειψης αυτού του φαινομένου. Είναι ευκρινές ότι δεν πρόκειται να υπάρξει αλλαγή στο συγκεκριμένο ζήτημα, είναι μια επιδημία που όλο και εξαπλώνεται. Όμως οι αφορμές για αλλαγή μπορεί να είναι και όλο αυτό το κείμενο που μπορεί κάποια στιγμή να πέσει στα μάτια ενός νεανία.