Αν δεν υπήρχαν μπαχαλάκηδες θα τους είχαν δημιουργήσει

Οι λέγομενοι “μπαχαλάκηδες”, προσφέρουν μεγάλη υπηρεσία στο σύστημα εξουσίας, αν δεν υπήρχαν θα έπρεπε να τους εφεύρει. Δεν είναι πρωτότυπο, όλες οι κυβερνήσεις ανεξαρτήτως πολιτικής ταυτότητας τους εκμεταλλεύονται για τους σκοπούς τους. Το πρωτότυπο είναι ότι η εγκαθίδρυση του αστυνομικού κράτους κατά τα πρότυπα του αλήστου μνήμης ανατολικού μπλοκ έγινε κεντρική πολιτική.

Θέλει η παρούσα κυβέρνηση να απαξιώσει το πανεπιστημιακό άσυλο; Εκμεταλλεύεται το ότι 50 ή 100 ανεγκέφαλοι χρησιμοποιούν κάποια ιδρύματα σαν ορμητήρια και βάζει τις δυνάμεις καταστολής να μπαινοβγαίνουν στα Πανεπιστήμια. Γιατί αύριο, ποιος μπορεί να πει με ακρίβεια αν μία κατάληψη έχει γίνει από φοιτητές ή μπαχαλάκηδες. Δύο προβοκάτορες μέσα σε μία ομάδα είναι αρκετοί. Η παρουσία της αστυνομίας στα κέντρα της γνώσης γίνεται δυνάμει συνεχής.

Θέλει η αστυνομία να καταργήσει την έννοια της κατοικίας ως ιδιωτικού απαραβίαστου ασύλου; Εκμεταλλεύεται το ότι κάποιοι μπαχαλάκηδες ανεβαίνουν στις ταράτσες, σπάει τις πόρτες μπαίνει στις πολυκατοικίες δίχως τις ενοχλητικές διαδικασίες της παρουσίας εισαγγελέα, του εντάλματος κλπ. Θέλει να στείλει ένα μήνυμα αποχής από συλλογικές εκφράσεις διαμαρτυρίας; Αφήνει ελεύθερα τα χειρότερα στοιχεία των δυνάμεων καταστολής να χτυπούν περαστικούς, νεαρές φοιτήτριες ή ακόμη τις μάνες των συλληφθέντων που πήγαν να δουν τα παιδιά τους στην Ευελπίδων. Είναι ιεροσυλία αλλά ποιος θα τους ελέγξει, προφανώς ούτε οι δικές τους μάνες. Όταν θέτει κάποιος το ερώτημα: μα γιατί χτυπάνε τους πολίτες που έτυχε να βρίσκονται εκεί για να κάνουν την δουλειά τους, η απάντηση είναι έτοιμη: Θέλετε να αλωνίζουν οι μπαχαλάκηδες;

Η Αστυνομία του Μιχάλη Χρυσοχοίδη δεν περιορίζεται σε αυτά. Μπουκάρει σε ένα νυχτερινό κέντρο στο Γκάζι όπου διασκεδάζουν νέοι άνθρωποι σε μία αποτυχημένη επιχείρηση. Η απάντηση είναι έτοιμη: Θέλετε να αλωνίζουν οι έμποροι ναρκωτικών;

Συνολικά μπορούν να μπαίνουν παντού κακοποιώντας τους πολίτες, βιάζοντας την δημοκρατία και το πλαίσιο των δικαιωμάτων, “για να μην αλωνίζουν οι μπαχαλάκηδες, για να μην αλωνίζουν οι έμποροι ναρκωτικών, για να μην αλωνίζουν οι κλέφτες κλπ”. Κάπως έτσι όπως αναφέρει ο καθηγητής Θεόδωρος Γεωργίου “μέσα σε πέντε μήνες κατασκευάστηκε μία πολιτική κοινωνία που έχει τα δομικά χαρακτηριστικά των κοινωνιών της Ανατολικής Ευρώπης…η πολιτική ταυτίζεται με την Αστυνομία και ο μηχανισμός καταστολής τίθεται υπεράνω όλων των δημοκρατικών θεσμών”.

Φυσικά αυτά δεν θα μπορούσαν να γίνουν χωρίς τις πρόθυμες υπηρεσίες των φιλοκυβερνητικών ΜΜΕ. Είναι η πρώτη φορά στα τελευταία 30 χρόνια τουλάχιστον (που είμαι δημοσιογράφος) που τα Μέσα Ενημέρωσης είναι τόσο μαζικά και με τόσο πάθος υπέρ της αστυνομικής βίας και της καταστολής. Στο παρελθόν ακόμη και οι συντηρητικές εφημερίδες τηρούσαν τα προσχήματα, οι πιο σοβαρές όπως η “Καθημερινή”, περιφρουρούσαν την αστική δημοκρατία. Οι τυχάρπαστοι της εποχής αναιρούν τον ρόλο της δημοσιογραφίας, αποστολή της οποίας είναι να στέκεται απέναντι σε κάθε εξουσία και κυρίως στην αστυνομική καταστολή.

Δεν αρκούνται στην εκ των υστέρων κάλυψη της αστυνομικής αυθαιρεσίας, λειτουργούν ως προπομποί ή προσπαθούν να δώσουν και ιδεολογικό υπόβαθρο, προβάλλοντας επιχειρήματα για την προστασία της αστικής δημοκρατίας… Από ποιους άλλους, μα τους μπαχαλάκηδες (φυσικά για τις καταχρήσεις τις αστυνομίας για την προσβολή των πολιτών δεν έχουν να πουν κουβέντα). Δεν γνωρίζουν ούτε τα στοιχειώδη, όπως πχ την συνταγματική προστασία των ατομικών ελευθεριών όπως τις ανέπτυσσε ο Αριστόβουλος Μάνεσης στις Πανεπιστημιακές του παραδόσεις, σε ένα βιβλίο σταθμό για μία ολόκληρη γενιά νομικών: “Η προστασία της αξίας του ανθρώπου είναι απόλυτη, η προσωπική ελευθερία είναι απαραβίαστη…η προσωπική ελευθερία αναλύεται σε μερικές ειδικότερες μορφές της ως ελευθερία της διακίνησης και διαμονής…προσωπική ασφάλεια και δικονομική προστασία, προστασία της ιδιωτικής ζωής…Η προσωπική ελευθερία προστατεύεται από παρεμβάσεις και προσβολές των οργάνων της κρατικής εξουσίας…”. Είναι αυτά όμως δύσκολα για τους ημιμαθείς του νεοφιλελευθερισμού που το μόνο που τους νοιάζει είναι “δουλίτσες να γίνονται”…