Η «ηχηρή σιωπή» μιας ένοχης κοινωνίας

Η είδηση έρχεται από τη Λακωνία. Πρόκειται για έναν ιερέα που φέρεται να βίαζε μια δωδεκάχρονη σε χωριό του Δήμου Ανατολικής Μάνης. Όπως αναφέρει το ρεπορτάζ του «Λακωνικού Τύπου», κατηγορούμενος για το κακούργημα της παιδεραστίας, είναι ιερέας είναι 57 ετών, χήρος και πατέρας τεσσάρων παιδιών. Τα τελευταία χρόνια είχε επιλέξει να συζεί με γυναίκα βουλγαρικής καταγωγής και μητέρα ενός ανήλικου κοριτσιού σε χωριό της Ανατολικής Μάνης όπου διέμενε και ασκούσε το επάγγελμα του.

Όπως αποκαλύφθηκε, ο 57χρονος ιερέας φέρεται να κακοποιούσε σεξουαλικά το 12 ετών, κοριτσάκι από την τρυφερή ηλικία των εννέα, μέχρι και τη στιγμή της σύλληψής του. Μάλιστα, ανατριχιαστικές αναφορές για τη δράση του κάνουν λόγο για έναν αλκοολικό άνδρα, ο οποίος χτυπούσε βάναυσα την ανήλικη, όταν αυτή αντιδρούσε…!

Σύμφωνα με πληροφορίες του «Λακωνικού Τύπου», το ανήλικο κορίτσι, μην αντέχοντας άλλο την κακοποίηση, απευθύνθηκε στο «Χαμόγελο του Παιδιού», το οποίο κίνησε όλες τις διαδικασίες που οδήγησαν στην έκδοση εντάλματος σύλληψης σε βάρος του ιερέα. Η έρευνα του «ΛΤ» φέρνει στο φως περαιτέρω στοιχεία για τη ζωή του 57χρονου ιερέα στη Μάνη και αποκαλύπτει την ένοχη σιωπή της τοπικής κοινωνίας.

«Όλοι το γνώριζαν», παραδέχεται κάτοικος της ευρύτερης περιοχής και συνεχίζει: «Κυκλοφορούσε μεθυσμένος όλη μέρα. Γνωρίζαμε ότι παρενοχλούσε παιδιά και φροντίζαμε να φυλάμε τα δικά μας παιδιά μακριά του», αναφέρει. Η ίδια πηγή δε διστάζει να αφήσει ανοιχτά ερωτήματα για το αν η δράση του 57χρονου είχε επεκταθεί και ως ποιο βαθμό σε άλλα παιδιά, ωστόσο στο ερώτημα «γιατί η κοινωνία δεν μίλησε», η απάντηση ήταν μια ηχηρή σιωπή. Αυτή η σιωπή είναι ίσως μεγαλύτερο πρόβλημα και από τις κακουργηματικές πράξεις του ιερέα. Μια κοινωνία που γνωρίζει αλλά σιωπά. Μια κοινωνία που ανέχεται γιατί δεν θέλει να μπλέξει, να «ανακατευτεί», να ενεργοποιηθεί.

Μαζί με την κοινωνία μια εκκλησία που δεν θέλει να ξέρει. Δυσανεκτική όταν γίνονται καταγγελίες και παντελώς ανίκανη να διευθετήσει τα του οίκου του. Μοιάζει απίθανο αφού γνώριζαν οι κάτοικοι να μην είχε φτάσει τίποτα στα αυτιά των συναδέλφων ιερέων από τα άλλα χωρία. Κι όμως υπήρξε σιωπή που αγγίζει τα όρια της συνενοχής. Ανθρώπινες τραγωδίες που διαδραματίζονται σε κλειστές κοινωνίες οι οποίες γνωρίζουν αλλά αποσιωπούν.

Δράματα που τραυματίζουν ανεπανόρθωτα παιδικές ψυχές τα οποία καταπίνει ο κοινωνικός συντηρητισμός και η αντίληψη του «θα γίνουμε βούκινο» όταν μαθευτούν. Ένας φαύλος κύκλος υποκρισίας και αδιαφορίας που αντιστοιχούσε ίσως στις αρχές του περασμένου αιώνα αλά στην εποχή μας επιβάλλεται να στιγματιστεί. Διαφορετικά κι άλλα τέτοια δράματα θα μένουν κουκουλωμένα και θα συνεχίζονται…