Η εργαλειοποίηση και ο ευτελισμός της προεδρικής εκλογής

Η συζήτηση για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας έχει ανοίξει από πέρυσι τον Σεπτέμβριο όταν ρωτήθηκε στην ΔΕΘ ο Κυριάκος Μητσοτάκης και απέφυγε να πει ότι θα προτείνει για δεύτερη θητεία τον νυν Πρόεδρο, οπότε το θέμα θα είχε κλείσει. Εάν όπως όλοι παραδέχονται δημοσίως, ο Προκόπης Παυλόπουλος είναι ένας καλός Πρόεδρος της Δημοκρατίας που άσκησε με άψογο τρόπο τα θεσμικά του καθήκοντα τότε γιατί τίθεται το θέμα της αντικατάστασής του; (Αλλά και ιδιωτικώς δεν έχουν να του προσάψουν κάτι πέρα από την υπερκινητικότητά του).

Πολύ περισσότερο που στην θητεία του ο Προκόπης Παυλόπουλος βρέθηκε αντιμέτωπος με δύσκολες καταστάσεις, και κλήθηκε να κρατήσει λεπτές ισορροπίες, όπως ο κίνδυνος του Grexit τον Ιούνιο του 2015 και το Μακεδονικό. Και στις δύο περιπτώσεις τήρησε υποδειγματική στάση, στήριξε την χώρα δίχως να έλθει σε ρήξη με την κυβέρνηση. Δεν παρασύρθηκε από τους ανόητους που και τις δύο φορές του πρότειναν από το να διαχωρίσει την θέση του από την κυβέρνηση μέχρι και να παραιτηθεί για να προκαλέσει εκλογές σε κλίμα κοινωνικής οξύτητας. Πράξεις δηλαδή που θα οδηγούσαν σε πολιτική εκτροπή και σε έναν κοινωνικό διχασμό.

Γιατί λοιπόν σέρνεται το θέμα της Προεδρίας; Η απάντηση είναι γιατί έτσι το θέλει ο πρωθυπουργός στις προνομίες του οποίου ανήκει η πρόταση. Με δεδομένο ότι θα αλλάξει το σχετικό άρθρο του Συντάγματος η κυβέρνηση θα μπορεί να εκλέξει Πρόεδρο της Δημοκρατίας με 151 ψήφους. Εάν το ζητούμενο είναι η ευρύτερη συναίνεση τότε εξ ορισμού ο Προκόπης Παυλόπουλος την διαθέτει αφού θα τον ψηφίσει και ο ΣΥΡΙΖΑ -δική του πρόταση ήταν το 2015. Τότε, τον Φεβρουάριο του 2015, ο μόνος που δεν τον είχε ψηφίσει από τη ΝΔ ήταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης.

Εάν στην συνέχεια ο Προκόπης Παυλόπουλος αποδείχθηκε καλός Πρόεδρος τότε ο κ. Μητσοτάκης έκανε λάθος. Γιατί τον έκρινε ως υπουργό των κυβερνήσεων Καραμανλή, από την οποία θέλησε συμβολικά να διαχωρίσει την θέση του, και όχι ως μελλοντικό Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Τώρα όμως υπάρχουν τα πεπραγμένα του Προκόπη Παυλόπουλου ως Προέδρου που δικαιολογούν εάν όντως είναι επιτυχημένος Πρόεδρος και υποβάλλουν αν δεν επιβάλλουν διαφορετική στάση.

Ο κ. Μητσοτάκης ωστόσο εργαλειοποιεί την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. Είτε για να καταλήξει σε έναν συμβιβασμό με τον Αντώνη Σαμαρά. Βέβαια έχει πει σε σύσκεψη στο Μαξίμου ότι δεν ξεχνά τι έκανε ο Αντώνης Σαμαράς στον πατέρα του, αλλά κι άλλες φορές ήλθε σε συναλλαγή μαζί του. Τότε βέβαια ήταν προς το δικό του όφελος. Είτε για να κάνει συμμαχία με τον Κώστα Καραμανλή που θέλει τον θώκο και όπως αναφέρουν οι πληροφορίες ετοιμάζεται να σπάσει την δεκαετή σιωπή του. Λογικό είναι, αν θέλει να γίνει Πρόεδρος των Ελλήνων πρέπει να τον ξανακούσουμε και κυρίως να εξηγήσει τι έγινε στην περίοδο της διακυβέρνησής του και οδήγησε την χώρα στο γκρεμό. Όσο για τα όσα ακούγονται περί την Μαρία Δαμανάκη ή την Άννα Διαμαντοπούλου που θα προκαλούσαν την αντίδραση και της ΝΔ (εκτός των νεομητσοτακικών) ή τον Παναγιώτη Πικραμένο, συμβάλλουν στον ευτελισμό του θεσμού.

Εάν πάλι θελήσει να συμβολίσει την δική του φιλοσοφία διακυβέρνησης και τη νέα εικόνα της Ελλάδας που όπως διακηρύσσει προβάλλει στο εξωτερικό ο Κυριάκος Μητσοτάκης, τότε η αναζήτηση θα πρέπει να στραφεί σε πρόσωπο από τον νεοφιλελεύθερο χώρο με διεθνείς περγαμηνές. Το πρόσωπο που θα ταίριαζε στις προδιαγραφές του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι του πρώην πρωθυπουργού, Λουκά Παπαδήμου, χωρίς να σημαίνει ότι θα τον προτείνει. Εάν πάει σε μία τέτοια επιλογή θα προκαλέσει την αντίδραση του ΣΥΡΙΖΑ. Η έκπληξη θα ήταν να πήγαινε σε ένα αναγνωρισμένο πρόσωπο της αριστεράς.