Προσοχή στην οικονομία

Στην Ελλάδα (μπορεί να ισχύει για όλες τις χώρες, αλλά για την Ελλάδα είμαι σίγουρος) έχουμε την τάση όταν υπάρχει ένα μεγάλο θέμα να μην ασχολούμαστε με τίποτα άλλο. Αυτό συμβαίνει αυτές τις ημέρες με το μεταναστευτικό. Τα δελτία ειδήσεων έχουν γίνει σχεδόν μονοθεματικά. Αναλύσεις επί αναλύσεων και χωρίς δια ταύτα.

Λοιπόν, το μεταναστευτικό είναι κρίσιμο, αλλά δεν πρέπει να μασκάρει (να κρύψει στη γλώσσα της τηλεόρασης) τα κύρια προβλήματά μας που δεν είναι άλλα από την οικονομία και την γραφειοκρατία – διαφθορά. Αν δεν αντιμετωπιστούν αυτά δεν πρόκειται να λύσουμε ποτέ κανένα μεταναστευτικό. Γιατί οι πολιτικοί μας δε θα έχουν την ισχύ που απαιτείται για να διαπραγματευτούν με τους εταίρους μας.

Αν δε θέλουμε να μεταναστεύσουμε εμείς, η επίλυση των βασικών εθνικών προβλημάτων είναι μονόδρομος.

Η κοινωνική συνοχή δοκιμάστηκε βάναυσα τα χρόνια των μνημονίων. Ο ατομισμός έγινε ο κανόνας σε μία κοινωνία που ήταν διάσημη σε ολόκληρο τον κόσμο για τη συνοχή της. Τη συνοχή των οικογενειών και τη διάθεση των φτωχών Ελλήνων να φιλοξενούν ταξιδιώτες. Ο χρόνος δεν είναι πλέον σύμμαχος.

Με τα τρία μνημόνια η χώρα έχει χάσει περισσότερα από δέκα χρόνια και ήδη μισό εκατομμύριο Έλληνες έχουν πάρει τον δρόμο της ξενιτιάς. Σπούδασαν εδώ, αλλά προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στους Γερμανούς και Βρετανούς φορολογούμενους. Είναι προφανές ότι η εξίσωση αυτή βγάζει ένα αποτέλεσμα εξαιρετικά αρνητικό για τη χώρα μας. Η οποία πληρώνει αλλά δεν. Απολαμβάνει.

Παρόλα αυτά πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι. Βέβαια, δεν αρκούν τα συναισθήματα, οφείλουμε να κάνουμε πράξεις. Να ανοίξουμε την Παιδεία μας σε νέους από ολόκληρο τον κόσμο με τη δημιουργία τμημάτων που θα λειτουργούν στα αγγλικά.

Να μειώσουμε τη φορολογία στα εισοδήματα και την περιουσία ώστε να κινηθεί η οικονομία. Στην Ελλάδα δεν έχει κανένα νόημα κάποιος να βγάζει περισσότερα από 30 χιλιάδες ευρώ αν τα δηλώνει. Ότι… εξέχει του το παίρνει το κράτος. Και χωρίς να του προσφέρει καμία ουσιαστική υπηρεσία, χωρίς να θέλω να απαξιώσω το δημόσιο σχολείο, το δημόσιο νοσοκομείο και τη ασφάλεια. Είναι προφανές όμως και πιστεύω θα συμφωνήσουμε όλοι ότι το επίπεδο σε όλους αυτούς τους τομείς δεν είναι το επιθυμητό. Τουλάχιστον όχι όσο θα έπρεπε να είναι με φόρους και εισφορές να ξεπερνούν το 60% και το 70% του εισοδήματος των πολιτών.