Οι ευθύνες του Κυριάκου και του Αλέξη

Είναι προφανές πως κανείς δε μπορεί να διαφωνήσει με τη θέση ότι δεν θα πρέπει να ποινικοποιείται η πολιτική ζωή. Μόνο που ισχύει και προς την αντίθεση κατεύθυνση: πως δεν θα πρέπει να πολιτικοποιούνται τα ποινικά αδικήματα. Δεν είναι δουλειά των πολιτικών να αποφασίζουν αν θα ασκηθεί, ή όχι, μία δίωξη. Η εκκίνηση μιας δικαστικής διαδικασίας οφείλει να υπακούει μόνο σε κανόνες δικαίου. Τους κανόνες που ορίζουν τι επιτρέπεται και τι όχι. Τι τυγχάνει τιμωρίας και τι όχι. Είναι πραγματικά αδιανόητη η θέση του Κυριάκου Μητσοτάκη, ο οποίος δεν θέλει τους πολιτικούς του αντιπάλους στις εξεταστικές. Δηλαδή η ιδιότητα του πολιτικού θα οδηγεί από εδώ και πέρα στην ατιμωρησία; Είναι δυνατόν να γίνει αποδεκτή αυτή η θέση στο όνομα δήθεν ενός νέου πολιτικού πολιτισμού; Η απάντηση προφανώς και είναι “όχι”. Ή πρέπει να είναι “όχι”. Και ο πρώτος που θα πρέπει να το επιδιώξει και να το εξασφαλίσει αυτό, είναι ο Αλέξης Τσίπρας.

Ο πρώην πρωθυπουργός θα πρέπει να κάνει ό,τι περνά από το χέρι του για να λάμψει η αλήθεια. Να μη μείνει καμία σκιά για το αν έκανε παρεμβάσεις στη δικαιοσύνη ή όχι. Έχει τους βουλευτές που απαιτούνται για να ζητήσει ο ίδιος εξεταστική, εάν ο διάδοχός του θελήσει να τον κρατήσει σε ομηρία. Γιατί αυτό θα συμβεί αν περάσει η γραμμή που διατύπωσε στους συνεργάτες του ο πρωθυπουργός. Θα γίνει προανακριτική για τον Δημήτρη Παπαγγελόπουλο και ο Αλέξης Τσίπρας θα περιμένει την ιστορία να τον κρίνει! Ενώ στην κυβέρνηση θα λένε ότι είναι μεγαλόψυχοι! Νέα Δημοκρατία και ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους ώστε οι πολίτες να μάθουν τα πάντα. Και για τη Novartis και για το τι έγινε το πρώτο εξάμηνο του 2015. Δεν γίνεται να ορίζουν διάφοροι το κόστος στα 100 δισεκατομμύρια και η κυβέρνηση να μη θέλει να αποδείξει τα λεγόμενά της και η αξιωματική αντιπολίτευση να μην υπερασπίζεται τον εαυτό της.

Συναίνεση δεν σημαίνει συγκάλυψη…

Η νέα εποχή χρειάζεται συναίνεση. Αλλά η συναίνεση δεν μπορεί να βασιστεί στη συγκάλυψη. Σε μία τέτοια περίπτωση, το οικοδόμημα θα είναι επικίνδυνο για τους ενοίκους του. Και αν οι σημερινοί πιστεύουν ότι θα έχουν χρόνο να βγάλουν τη σειρά τους, οι επόμενοι έχουν νόμιμο συμφέρον να κινηθούν και να διασφαλίσουν ότι δε θα υπάρξουν κομματικές συμφωνίες που θα επεκταθούν εκτός της σφαίρας της πολιτικής. Στην υπόθεση οφείλουν να εμπλακούν και να τοποθετηθούν και οι σχηματισμοί της ήσσονος αντιπολίτευσης. Είναι χρέος τους, στο πλαίσιο της κοινοβουλευτικής τους δραστηριότητας. Στις επόμενες εκλογές θα πρέπει να έχουμε όλα τα δεδομένα. Και για τις επιπτώσεις που είχαν στις ζωές μας οι αυταπάτες του Αλέξη Τσίπρα αλλά και για το αν επιχειρήθηκε από τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ να στηθεί ένα παρακρατικό παιχνίδι σε βάρος των πολιτικών τους αντιπάλων.

Να τελειώνουμε…

Θα πρέπει να ξεμπερδέψουμε με τις εκκρεμότητες του παρελθόντος για να μπορέσουμε απερίσπαστοι να ασχοληθούμε με τις προκλήσεις του μέλλοντος. Τα ανοικτά ζητήματα είναι πολλά. Κυρίως στην οικονομία μας, που παραμένει ασθενική και στην εξωτερική πολιτική όπου έχουμε να αντιμετωπίσουμε την τουρκική επιθετικότητα. Δεν είναι δυνατόν να δώσουμε αυτές τις μάχες με ανοιχτές πληγές να απειλούν με μόλυνση την πολιτική μας ζωή. Το κοινό συμφέρον δείχνει τον δρόμο. Οι πολιτικοί μας πρέπει να τον ακολουθήσουμε και εμείς ως πολίτες έχουμε δικαίωμα να τους το ζητάμε. Για να κλείσει κάποτε αυτός ο κύκλος της παρακμής που λίγο έλειψε να μετατραπεί σε τραγωδία. Για να διασφαλίσουμε ότι δε θα τη ζήσουμε, τουλάχιστον όχι με δική μας ευθύνη.