Διάλογος στον ΣΥΡΙΖΑ: πόσοι αριστεροί χορεύουν στο κεφάλι μιας καρφίτσας;

Ήταν όταν το 1% που είχε απομείνει μετά την αποχώρηση της ΛΑΕ κρατούσε κλειστές τις οργανώσεις, διατηρώντας έτσι λόγο στην κομματική πολιτική και έλεγχο στον κρατικό μηχανισμό, με το αζημίωτο βέβαια. Τα αποτελέσματα φάνηκαν τέσσερα χρόνια μετά, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ενώ πήρε το 31,5% του εκλογικού σώματος δεν κέρδισε ούτε μία Περιφέρεια, ελάχιστους δήμους ανά την χώρα, ενώ έχει χάσει όλες τις εκλογές σε συνδικαλιστικούς και επαγγελματικούς φορείς. Ελάχιστη έως μηδενική είναι και η επιρροή του στα Μέσα Ενημέρωσης και το αντίστοιχο μερίδιό του στην διαχείριση της κοινής γνώμης -απότοκο αυτό της εμπνευσμένης πολιτικής που άσκησαν οι Νίκος Παππάς και Δημήτρης Τζανακόπουλος στο πεδίο της ενημέρωσης…

Μετά την ήττα στις εκλογές και αφού διασώθηκε από τους ψηφοφόρους της ευρύτερης κεντροαριστεράς, που έστω και αγανακτισμένοι και με βαριά καρδιά πήγαν στην κάλπη τρομαγμένοι από τη νεοφιλελεύθερη ατζέντα του Κυριάκου Μητσοτάκη και τον ρεβανσισμό της ακροδεξιάς πτέρυγας της ΝΔ, το 1% συνεχίζει από εκεί που είχε μείνει.

Η συζήτηση στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ μετά την ήττα στις εκλογές και στον δρόμο προς το συνέδριό του, θυμίζει τους θεολόγους του μεσαίωνα που αναζητούσαν απάντηση στο ερώτημα “πόσοι άγγελοι μπορούν να χορέψουν στο κεφάλι μιας καρφίτσας;”. Θα πρέπει ο ΣΥΡΙΖΑ να παραμείνει αριστερό και ακτιβιστικό κόμμα; θα πρέπει να κάνει στροφή στην κεντροαριστερά; ή μήπως να μετεξελιχθεί σε σοσιαλδημοκρατία; Αλλά ότι κι αν αποφασίσει ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος με την one man show προεκλογική του εκστρατεία τον διέσωσε από την συντριβή, θα συμφωνήσει το 1%;

Ήδη διαφώνησε στην εκλογή του αρχηγού από την βάση που θα δημιουργούσε ένα μείζον πολιτικό και επικοινωνιακό γεγονός διαρκείας, θα άνοιγε τον σχετικό διάλογο στην κοινωνία και θα έφερνε νέα μέλη στις οργανώσεις. Οι πληροφορίες αναφέρουν ότι οι σύντροφοι, μέσα πάντα από τον ατέρμονα δημοκρατικό διάλογο στην πορεία προς το συνέδριο, θα μπλοκάρουν την πολιτική και ιδεολογική μετεξέλιξη που να συμβαδίζει με την διεύρυνση του κόμματος. Η λογική της πολιτικής και ιδεολογικής καθαρότητας είναι ζωντανή: καλύτερα ένας μικρός πλην τίμιος ΣΥΡΙΖΑ αλλά αριστερός και ελεγχόμενος παρά ένας μεγάλος σοσιαλδημοκρατικός φορέας, όπως έχει υπονοήσει ο Αλέξης Τσίπρας. Εάν τώρα οι μάζες συνεχίζουν να στηρίζουν αποφάσεις στην συζήτηση και την λήψη των οποίων δεν μετέχουν τόσο το καλύτερο.

Στην πραγματικότητα η μετεξέλιξη έχει συντελεστεί. Μέσα από την τετραετή του διακυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε συστημικό κόμμα. Λίγο πριν πέσει στον γκρεμό και συμπαρασύρει μαζί του ολόκληρη την χώρα τον Ιούλιο του 2015 αντελήφθη ότι ο νεοφιλελευθερισμός δεν νικιέται με διαδηλώσεις στο Σύνταγμα και προσαρμόστηκε στην πραγματικότητα. Μένει να καταλάβει ότι δεν μπορεί στο διηνεκές να είναι ένα κόμμα σε αναντιστοιχία με τη μάζα των ψηφοφόρων του, είναι αυτό σε διάσταση με την όποια δημοκρατική λογική. Μία απάντηση επιχειρεί ο Αριστείδης Μπαλτάς στο πρόσφατο βιβλίο του “Εντός παρενθέσεως”, όπου προσπαθεί να γράψει την ιστορία της πρώτης φοράς αριστερής διακυβέρνησης.

Υποστηρίζει ότι το ελληνικό κράτος προσδιορίζεται από την διαπλοκή (όχι των ΜΜΕ), αλλά εκείνη μεταξύ υπουργών, υπηρεσιακών παραγόντων και επιχειρηματιών, που αφενός συντηρούν την διαφθορά στον δημόσιο τομέα, ακολούθως ενισχύουν την κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα και τελικά διατηρούν το πελατειακό πολιτικό σύστημα. Λέει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ στην τετραετία του δεν ασχολήθηκε με την αλλαγή του κράτους, ενώ ένα τέτοιο εγχείρημα που θα άλλαζε την δομή και του κράτους, της κοινωνίας και του πολιτικού συστήματος είναι από μόνο του επαναστατικό. Ο Μπαλτάς βασίζεται στην κυβερνητική εμπειρία. Σωστά ή λάθος μιλά επί συγκεκριμένου.

Οι περισσότεροι συνάδελφοί του αποφεύγουν τις συζητήσεις επί συγκεκριμένου με την πρόφαση να μην δώσουν επιχειρήματα στους αντιπάλους. Θυμίζουν έτσι τους θεολόγους του μεσαίωνα, μόνο που το πόσοι άγγελοι μπορούν να χορέψουν στο κεφάλι μιας καρφίτσας ακόμη δεν έχει απαντηθεί κι ας έχουν περάσει μερικοί αιώνες…