Μια συνηθισμένη απόβαση

Σε ένα απόγευμα, σε ένα ελληνικό νησί, 547 άτομα, σε 13 βάρκες, φτάνουν ταυτόχρονα και αποβιβάζονται χωρίς κανείς να προσπαθήσει να τους σταματήσει, αντιθέτως, ένα περίεργο και ύποπτο πλέγμα που συγκροτούν οι πανταχού παρούσες ΜΚΟ, η FRONTEX και η αμήχανη ανικανότητα ή η αντιληπτική αδυναμία ή η ανίκητη ηλιθιότητα ή όλα μαζί του του ελληνικού κράτους, με ό,τι αυτό συμπεριλαμβάνει, από το πολιτικό σύστημα μέχρι τους γραφειοκρατικούς μηχανισμούς, τους διευκολύνουν. Ο αριθμός αυτός, 547 άτομα, αντιστοιχεί στο 0,65% του πληθυσμού του νησιού, σε ένα μόνο περιστατικό, από αυτά που συμβαίνουν πολλές φορές την ημέρα, κάθε ημέρα, όλο τον χρόνο, με αυξομειώσεις στον αριθμό των «αφιχθέντων», αλλά πάντως με καθημερινές «αφίξεις», διότι ημέρα χωρίς «άφιξη» δεν υπάρχει.

Για να καταλάβει κάποιος τι πραγματικά συμβαίνει πρέπει να δει τη συνολική εικόνα, καθώς οι αριθμοί ενός περιστατικού, όσο σοκαριστικοί και αν είναι, δεν αποκαλύπτουν το μέγεθος αυτού που πραγματικά εξελίσσεται σε έναν απονήρευτο, ανεξαρτήτως του ότι δεν θα έπρεπε να υπάρχουν τέτοιοι σε μία χώρα όπου τα τελευταία πολλά χρόνια δεν υφίσταται δελτίο ειδήσεων, φύλλο εφημερίδας, ιστοσελίδα, που να μην φιλοξενεί είδηση για νέα «άφιξη».

Η Λέσβος είναι ένα νησί με περίπου 86.000 κατοίκους. Στη διαβόητη Μόρια, στον χώρο «φιλοξενίας» των «αφιχθέντων», οι διαμένοντες σύμφωνα με την τελευταία καταμέτρηση είναι 8.216, αλλά αυτό αλλάζει καθημερινά λόγω της αδιάκοπης έλευσης νέων. Για παράδειγμα, μόνο σε ένα μήνα ο αριθμός των διαμενόντων στον καταυλισμό που αιτούνται άσυλο αυξήθηκε κατά 2.500, δηλαδή κατά 30%, ήδη όμως, μέχρι να τελειώσει η συγγραφή του εν λόγω κειμένου, μέχρι να αλλάξει αυτή η παράγραφος, ο αριθμός θα έχει μεταβληθεί.

Συνολικά στις δομές στο νησί, διότι δεν υπάρχει μόνο η Μόρια, βρίσκονται 10.469 άτομα που αντιστοιχούν περίπου στο 12,5% του γηγενούς πληθυσμού, ποσοστό εξωφρενικό το οποίο δείχνει ραγδαία (και σκόπιμη αλλά θα επανέλθουμε σε άλλο άρθρο επ’ αυτού) αλλοίωση του πληθυσμού, που όμως και πάλι δεν ανταποκρίνεται στα πραγματικά δεδομένα. Ο λόγος είναι ότι υπάρχει απροσδιόριστος αριθμός μεταναστών κα προσφύγων τους οποίους οι ΜΚΟ εγκαθιστούν ανεξέλεγκτα σε ενοικιαζόμενα διαμερίσματα, με τα πάντα πληρωμένα εννοείται, χωρίς ο δήμος ή άλλες Αρχές να έχουν τη δυνατότητα ενημέρωσης για το πόσοι είναι, ποιοι είναι, που μένουν και τι κάνουν.

Όποιος έχει στοιχειώδη αντίληψη κατανοεί ότι είναι θέμα το οποίο βρίσκεται ήδη σε διαδικασία καύσης του φιτιλιού και πρόδρομων τοπικών εκρήξεων μέχρι να εκραγεί συνολικά σε εθνικό επίπεδο, δρομολογώντας καθολική, μη αναστρέψιμη, αποσταθεροποίηση της χώρας. Και μπροστά σε αυτό δεν έχει κανείς δικαίωμα να μένει σιωπηρός, εκτός και αν είναι συνένοχος. Ο σιωπών δοκεί συναινείν.