Ψήφος καταδίκης στους… εραστές του ευρωμονόδρομου

Σε λίγες μέρες έχουμε ευρωεκλογές. Εκατομμύρια ευρωπαίοι πολίτες, ανάμεσά τους κι εμείς, θα κληθούν να «αποφασίσουν» για το μέλλον της Ενωμένης Ευρώπης. Στην χώρα μας όπως πάντα, ελάχιστη κουβέντα γίνεται για τα ευρωπαϊκά ζητήματα. Ο κ. Μητσοτάκης όπου βρεθεί τονίζει ότι οι ευρωεκλογές είναι ευκαιρία να δοθεί μήνυμα αποδοκιμασίας στην κυβέρνηση Τσίπρα. Τι να πει άλλωστε; Ότι στηρίζει τον χριστιανοδημοκράτη Βέμπερ που κατά το παρελθόν μας έχει περιλούσει με τις χειρότερες εκφράσεις θεωρώντας μας τεμπέληδες και άξιους να τιμωρηθούμε από τους ευρωπαίους εταίρους μας. Κι ο κ. Τσίπρας τι να πει; Ότι είναι αγκαλιά με αυτούς που μας επέβαλαν τα σκληρότερα μέτρα λιτότητας και μας έδεσαν χειροπόδαρα για τις επόμενες δεκαετίες. Ας κάνουμε όμως μια προσπάθεια να μιλήσουμε για την Ευρωπαϊκή Ένωση ενόψει των ευρωεκλογών.

Ο πρώτος σοβαρός κλυδωνισμός που δέχτηκε η Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν με το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης και την κρίση χρέους που έπληξε τις χώρες της περιφέρειας και ειδικά του Νότου. Η λύση που επιλέχθηκε ήταν η εφαρμογή σκληρών πολιτικών λιτότητας στους λαούς των χωρών αυτών και η διάσωση των τραπεζών τους στο βαθμό που τα χρέη τους ήταν συνδεδεμένα με τις μεγάλες ευρωπαϊκές τράπεζες.

Αυτή η «διάσωση» βαφτίστηκε αλληλεγγύη. Μεγάλες μερίδες των λαών αυτών αμφισβήτησαν στους δρόμους αυτού του είδους την αλληλεγγύης κι ένα κύμα αμφισβήτησης της Ευρώπης από αντιμονοπωλιακές θέσεις εκδηλώθηκε. Στα μάτια των κατώτερων εισοδηματικά στρωμάτων, η Ε.Ε έχασε την προωθητική δύναμη και την λάμψη της. Φάνηκε καθαρά πως οικοδομείται μια Ευρώπη των τραπεζών και όχι των πολιτών. Ταυτόχρονα αναδείχθηκε ο ρόλος της Γερμανίας ως οικονομικού γίγαντα που τρέφει τα θηριώδη πλεονάσματά της από τα ελλείμματα των χωρών του Νότου.

Το δεύτερο κλυδωνισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης τον ζήσαμε και τον ζούμε στις μέρες μας με αφορμή και αιτία την διαχείριση του προσφυγικού θέματος. Τα περί ευρωπαϊκής αλληλεγγύης και ευρωπαϊκού πολιτισμού γρήγορα αποδείχτηκαν διακηρύξεις κενές περιεχομένου. Οι πρώτες θετικές ρυθμίσεις σκόρπισαν. Τις έκαναν λόγια του αέρα οι χώρες του Βίζεγκραντ που αρνούνται να δεχτούν πρόσφυγες στα σύνορά τους και υψώνουν τείχη και συρματοπλέγματα. Την έκαναν στάχτη και θρύψαλα ο Σαλβίνι στην Ιταλία, ο Όρμπαν στην Ουγγαρία και ο Κουρτς στην Αυστρία. Πριν από περίπου ένα χρόνο είχαμε την επιστολή Τουσκ που ουσιαστικά ζητούσε την κατάργηση της ποσόστωσης στην υποδοχή των προσφύγων και την μετατροπή της Ιταλίας και της Ελλάδας σε αποθήκες ψυχών.

Ο κλυδωνισμός της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι τόσο μεγάλος που τα λόγια του Ολλανδού πρωθυπουργού Μαρκ Ρούτε κατά τη διάρκεια  προηγούμενης διάσκεψης κορυφής, τον αποτυπώνουν χαρακτηριστικά: «δεν μπορούμε να έχουμε ένα σύστημα βάσει του οποίου οι χώρες ψωνίζουν ό,τι τους αρέσει από την Ε.Ε, αλλά δεν δείχνουν καμία πρόθεση να επιδείξουν την απαραίτητη αλληλεγγύη»..

Η Ευρώπη που επιφύλαξε σκληρή και απάνθρωπη μοίρα σε εκατομμύρια πολίτες της σπρώχνοντάς τους με τις πολιτικές λιτότητας στο οικονομικό και κοινωνικό περιθώριο τώρα κινδυνεύει με αποσύνθεση. Το πολιτικό της διευθυντήριο, ο περίφημος γαλλογερμανικός άξονας αδυνατεί να συγκρατήσει τις εθνικές αναδιπλώσεις. Η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη αποδεικνύεται πάλι γράμμα κενό περιεχομένου. Οι ακροδεξιοί επελαύνουν αξιοποιώντας την αποσύνθεση που προκάλεσαν με τις πολιτικές που από κοινού εφάρμοσαν κεντροδεξιοί και σοσιαλδημοκράτες με τους οποίους εναγκαλίζεται τον τελευταίο καιρό ο κ. Τσίπρας.

Αυτή η Ένωση είναι των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων. Δεν μετασχηματίζεται προς όφελος των πολλών. Η δυναστεία του ευρώ απλώνεται πάνω στους λαούς και απειλεί να τους πνίξει. Η λύση βρίσκεται στην αμφισβήτησή της από θέσεις της κοινωνίας των πολιτών και των συμφερόντων των εργαζομένων. Οι κύριοι Τσίπρας και Μητσοτάκης βρίσκονται στην ίδια όχθη αυτής της εκλογικής αναμέτρησης. Οι ενεργοί πολίτες ας βρεθούν από την άλλη καταδικάζοντας όλα τα κόμματα του ευρωμονόδρομου, τις πολιτικές της λιτότητας και του περιορισμού των δικαιωμάτων των εργαζομένων.

Διαβάστε όλα τα άρθρα του Γιώργου Χελάκη, εδώ