Επιτέλους θα ξυπνήσει κανείς;

Συγκλονίζει η δήλωση του Αντώνη Ρέλλα, του ανάπηρου υποψήφιου ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ. Η δήλωση δεν έγινε για τον συνανάπηρο Στέλιο Κυμπουρόπουλο, αλλά με αφορμή την αντιπαράθεσή του με τον Παύλο Πολάκη.

Συγκλονίζει ο Αντώνης Ρέλλας και ταυτοχρόνως θέτει το πολιτικό σύστημα και την ελληνική κοινωνία μπροστά στις τεράστιες ευθύνες τους, για τη στάση που τηρούν απέναντι στους συνανθρώπους μας με αναπηρία. Μία στάση που μόνο η λέξη υποκρισία μπορεί να την περιγράψει.

Στην παρέμβασή του παραθέτει με ενάργεια όλα όσα θα έπρεπε να έχει κάνει ένα κράτος το οποίο φροντίζει τους πολίτες του, και προσέχει να τους εξασφαλίζει ίσες δυνατότητες και ευκαιρίες, μία κοινωνία αλληλεγγύης της οποίας οι πολίτες έχουν αναπτυγμένη κοινωνική συνείδηση. Δυστυχώς, όμως και τα δύο απουσιάζουν παντελώς. Είναι είδη εν ανεπαρκεία θα λέγαμε χρησιμοποιώντας έναν αγορανομικό όρο. Τα περισσότερα λόγια είναι φτώχεια. Διαβάστε τη δήλωση του Αντώνη Ρέλλα κι΄ αν δεν αισθανθείτε ότι δέχεστε γροθιά στο στομάχι, να πάτε να κοιταχτείτε στον καθρέφτη. Την προτροπή δεν την απευθύνω στους πολιτικούς γιατί στη συντριπτική τους πλειοψηφία, δεν πρόκειται τίποτα να αισθανθούν δυστυχώς.

«Ο συνανάπηρος, υποψήφιος ευρωβουλευτής με τη ΝΔ, Στέλιος Κυμπουρόπουλος, δεν χρειάζεται αυτόκλητους σωτήρες και ξέρω ότι θα υπερασπιστεί μόνος του τα λεγόμενά του για αυτό και προτιμώ να μη σπεύσω να κάνω πραγματολογική ανάλυση της δήλωσής του. Ούτε θα μπορούσα βέβαια ποτέ να υπερασπιστώ την πρακτική του αναπληρωτή υπουργού Υγείας να δημοσιεύσει κάτω από τη δήλωση του Στέλιου το ΦΕΚ διορισμού του σε προσωποπαγή θέση.

Θα πω μόνο πως, αν ο Στέλιος ήθελε να αναπτύξει τη δήλωσή του, θα του πρότεινα να φροντίσει να αναφερθεί σε όλες εκείνες τις προϋποθέσεις που θα έπρεπε να υπάρχουν, ώστε να μη χρειάζεται κανένας και καμία από εμάς, συμπεριλαμβανομένου του Στέλιου, να κάνει χρήση όσων ευνοϊκών διατάξεων υπάρχουν για ανθρώπους με βλάβες.

Γιατί προφανώς όλοι οι ανάπηροι και ανάπηρες συμφωνούμε στο ότι οι ίσες ευκαιρίες δεν συμπυκνώνονται σε επιδοματική πολιτική, ποσόστωση για την εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και ίσως διορισμό στο δημόσιο.

Αν το ελληνικό κράτος δομηθεί με τρόπο που κάθε ανάπηρος άνθρωπος θα έχει ισότιμη πρόσβαση σε όλα τα κοινωνικά αγαθά, θα πάψουμε και στη χώρα μας να θεωρούμε ηρωισμό – αν όχι θαύμα – την πρόοδο και διάκριση μιας κωφής δικηγόρου στο χώρο της εργασίας της, θα σταματήσει να μας δημιουργεί ρίγη συγκίνησης ο χρήστης αμαξιδίου που φροντίζει και παίζει με τα παιδιά του στο πάρκο, δεν θα απορούμε που ο τυφλός γείτονάς μας μπορεί να ζει αυτόνομα στο διαμέρισμά του.

Τότε μόνο θα μπορέσουμε να κρίνουμε τον Στέλιο, τον Αντώνη και τον κάθε ανάπηρο υποψήφιο ισότιμα με τους υπόλοιπους για τις πολιτικές τους θέσεις και τη δημόσια δράση τους και όχι με βάση τη βλάβη τους.

Αντώνης Ρέλλας Σκηνοθέτης – Ανάπηρος ακτιβιστής Υποψήφιος Ευρωβουλευτής ΣΥΡΙΖΑ»

Το μόνο που θα μπορούσα να προσθέσω είναι: Θα ξυπνήσει κανείς;

Διαβάστε όλα τα άρθρα του Θανάση Λυρτσογιάννη, εδώ