Λεφτά υπάρχουν

Στην αρχή το αντιμετωπίσαμε ως ανέκδοτο. Κι΄ όμως δεν είναι. Λεφτά υπάρχουν σε αυτή τη λεηλατημένη χώρα. Όχι δεν είναι καθόλου τετριμμένη η επισήμανση. Το αντίθετο.

Και δεν εννοούμε βεβαίως όσα έλεγε ο Γιώργος Παπανδρέου προεκλογικά το 2009, γιατί αν εννοούσε το ίδιο πράγμα κάτι θα έκανε για να εισπράξει αυτά τα λεφτά. Κι΄ αυτός δεν έκανε τίποτα. Όπως τίποτα δεν έκαναν ούτε οι επόμενες κυβερνήσεις.

Ε, λοιπόν και σήμερα υπάρχουν πολλά λεφτά με τα οποία η κυβέρνηση θα μπορούσε να κάνει φοροελαφρύνσεις, να ασκήσει πιο άνετη κοινωνική πολιτική και να ενισχύσει κοινωνικές ομάδες που λεηλατήθηκαν από τα μνημόνια.

Μάλιστα είναι πολύ σημαντικό ότι τα λεφτά θα τα πάρει από πολίτες ή επιχειρήσεις, που δεν είχαν συνέπειες την εποχή των σκληρών πολιτικών των μνημονίων, που δεν πλήρωσαν το αντίτιμο της κρίσης, που δεν συμμετείχαν στα βάρη. Θα ανταποκρινόταν και στο σημερινό σύνθημα «ήταν δίκαιο και έγινε πράξη», αφού θα ήταν πράξη δικαιοσύνης αδιαμφισβήτητη.

Αναφέρομαι στου φοροφυγάδες. Την εποχή των μνημονίων όχι μόνο δεν γνώρισαν κρίση, αλλά τα έσοδα από τη φοροδιαφυγή αυξήθηκαν και μάλιστα σημαντικά.

Θα αναφέρω πως πριν από την κρίση οι έρευνες εκτιμούσαν τη φοροδιαφυγή στα 12 ως 15 δισ. ευρώ. Τώρα η ΑΑΔΕ τα αποτιμά στα 16 δισ. ευρώ και μάλλον πρόκειται για συντηρητική εκτίμηση.

Αλλά, όπως και να έχει, η αποτίμηση της ΑΑΔΕ δείχνει πως λεφτά και μάλιστα πολλά υπάρχουν.

Αν στα 16 δισ. της φοροδιαφυγής προσθέσουμε την εισφοροδιαφυγή, το λαθρεμπόριο και το παρεμπόριο φτάνουμε σε ένα ποσό που χάνουν τα δημόσια ταμεία μεγαλύτερο από 35 δισ. ευρώ, δηλαδή ένα ποσό το οποίο αν εισέπραττε θα λύναμε όλα τα προβλήματα ως χώρα.

Ας κάνουμε όμως απλές σκέψεις. Βλέπετε συνήθως οι λύσεις βρίσκονται στις απλές και όχι στις περίπλοκες σκέψεις και ιδέες.

Αν λοιπόν, λέμε αν, η κυβέρνηση κατάφερνε να περιορίσει κατά 10% (δεν βάζουμε δα κανένα τεράστιο στόχο) τη φοροδιαφυγή, θα έβαζε 1,6 δισ. ευρώ στα κρατικά ταμεία. Αυτό το πολύ μεγάλο ποσό (διπλάσιο από το δημοσιονομικό χώρο) θα είχε τη δυνατότητα να το διαθέσει να μειωθούν οι φορολογικοί συντελεστές πολιτών και επιχειρήσεων, να γίνει πιο γενναία η κοινωνική πολιτική και να διατεθούν κονδύλια για επενδύσεις.

Αν δε ο στόχος της μείωσης κατά 10% επεκτεινόταν στην εισφοροδιαφυγή, το λαθρεμπόριο και το παρεμπόριο το ποσό θα έφτανε στα 3,5 ως 4 δισ. ευρώ. Και επομένως όπως αντιλαμβάνεται ο κάθε πολίτης λεφτά υπάρχουν.

Τι χρειάζεται; Πρώτον να δουλέψει το Δημόσιο με την επιχειρηματική λογική του τύπου βάζω ένα στόχο (στην περίπτωση μείωση κατά 10%) και κινητοποιώ όλα τα μέσα για να πετύχω το στόχο.

Το επόμενο ερώτημα είναι αν είναι εφικτή η επίτευξη του στόχου: Ναι εφόσον ενισχυθούν οι ελεγκτικοί μηχανισμοί, γίνουν παρεμβάσεις ώστε η φοροδιαφυγή να είναι λιγότερο ελκυστική και επιβληθούν πολύ σκληρές τιμωρίες στους φοροφυγάδες και όχι οι σημερινές που είναι χάδια.

Γιατί για παράδειγμα με την τεράστια έλλειψη προσωπικού στους ελεγκτικούς μηχανισμούς της ΑΑΔΕ ο στόχος 10% φαντάζει φιλόδοξος. Όμως, με άρτια οργανωμένη και στελεχωμένη ΑΑΔΕ ο στόχος καθίσταται εφικτός.

Συνεπώς τι χρειάζεται Αλέξη; Σχέδιο, πρόγραμμα, στόχος και πολιτική βούληση να επιτευχθεί ο στόχος.

Και είναι αυτό το τελευταίο που απουσίαζε τις τελευταίες δεκαετίες συμπεριλαμβανομένης και της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Και μην μας πει κανείς το αντίθετο, γιατί ούτε στη ΔΕΘ ακούσαμε τίποτα από κανένα, λες και είναι ένα αμελητέο ζήτημα.

Τέλος Αλέξη νομίζω ότι είναι ένα από τα αβγά που δεσμεύτηκες να σπάσεις. Κι΄ αν το κάνεις θα πρόκειται για τη σπουδαιότερη μεταρρύθμιση σε μία χώρα λεηλατημένη από τους φοροφυγάδες και τους προστάτες τους.

Όλα τα άρθρα του Θανάση Λυρτσογιάννη, εδώ.