Τα μνημόνια έφυγαν, το φέσι έμεινε

Η επόμενη μέρα μήπως είναι μια συνέχεια της προηγούμενης;

Η 20η του Αυγούστου του 2018 αποτελεί πλέον ημέρα σταθμό για την σύγχρονη ελληνική ιστορία. Όχι μόνο για το τέλος της “οκταετούς οδύσσειας” στον βωμό των μνημονίων, αλλά και για τον “αέρα” που απέκτησε η κυβέρνηση την… επομένη κιόλας μετά την καθαρή έξοδο. “Αέρα” που θυμίζει τις υποσχέσεις που έδιναν οι νυν κυβερνώντες το 2014.

“Δεν ξεχνάμε την 13η σύνταξη” δεσμεύεται η αναπληρώτρια υπουργός Κοινωνικής Αλληλεγγύης, Θεανώ Φωτίου.

“Η αύξηση του κατώτατου μισθού αποτελεί «κορυφαία δέσμευσή» μας απέναντι στη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία” εγγυάται η υπουργός Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, Έφη Αχτσιόγλου.

Προφανώς και η είδηση του αποχωρισμού από τον βραχνά των μνημονίων είναι… ευχάριστη. Τόσο ευχάριστη που οι Έλληνες άρχισαν να αυτοσαρκάζονται με την ίδια τους την κατάντια. Κατάντια που δεν αποφάσισαν οι ίδιοι για τους εαυτούς τους, αλλά είναι υποχρεωμένοι να ζήσουν με αυτή για τουλάχιστον μια δεκαετία ακόμη.

Αλήθεια πόσο διαφορετική μπορεί να είναι η επόμενη μέρα; Ειδικότερα κιόλας για την μικρομεσαία τάξη; Μήπως στην πραγματικότητα το αύριο είναι ευνοϊκό μόνο για μια συγκεκριμένη σύγχρονη ελίτ και για τους υπόλοιπους είναι μια απλή μέρα, συνέχεια της προηγούμενης; Πράγματι, δεν θα αλλάξουν και πολλά. Οι δανειστές θα είναι εδώ για να μας εξετάζουν στο… μάθημά μας την Ελλάδα, την ώρα που η χώρα καλείται να πιάσει το 3,5% σε πρωτογενή πλεονάσματα ως το 2022. Καταλαβαίνουμε λοιπόν, ότι είμαστε μπροστά σε ένα οικονομικό γολγοθά που ανέκαθεν υπήρχε, αλλά τον είχαμε βάλει κάτω από το… χαλάκι. Γιατί κανείς δεν είχε στο μυαλό του τι θα γίνει μετά τις 20 Αυγούστου.

Και διερωτώμαι. Όλη αυτή η αναστάτωση για ποιο λόγο; Τα μνημόνια μπορεί να αποτελούν πλέον παρελθόν, αλλά το… φέσι έμεινε. Χρέος άνω των 240 δις ευρώ προς τον επίσημο τομέα, που συνδυαζόμενο με το ιδιωτικό χρέος φθάνει το 180% του ΑΕΠ.

Προφανώς και δεν ευθύνεται μόνο η παρούσα κυβέρνηση, αλλά και αυτή έχει σημαντικό μερίδιο ευθύνης. Το ακόμα πιο τραγικό είναι πώς κόμματα της αντιπολίτευσης “πιέζουν” συνεχώς για κάτι που και οι ίδιοι συνέβαλαν να δημιουργηθεί. Μοιάζει σαν θεατράκι με ηθοποιούς χωρίς ιδιαίτερο ταλέντο στην υποκριτική.

Και ας γυρίσουμε στις υποσχέσεις που δόθηκαν κατά τις πρώτες μέρες μετά την καθαρή έξοδο της χώρας από τα προγράμματα διάσωσης. Εάν καταφέρει να κάνει η κυβέρνηση λοιπόν όσα λέει, τόσο με τις συντάξεις όσο και με τους μισθούς, θα μιλάμε πραγματικά για μια μεγάλη επιτυχία.

Τι να τις κάνουμε όμως τις αλλαγές, εάν συνοδευτούν από έναν “άτυπο” δημοσιονομικό κόφτη; Ο εν λόγω κόφτης θα μειώνει αυτόματα τους φόρους όταν η οικονομία θα βρίσκεται σε ύφεση και θα τους αυξάνει όταν υπάρχει ανάπτυξη. Τι συγκεκριμένη περίοδο υπάρχει ανάπτυξη, όπως μας λένε.

Άρα πόσο κοντά είναι ένα τέτοιο ενδεχόμενο; Και πράγματι, σε περιόδους οικονομικής ύφεσης, που ο λαός και οι επιχειρήσεις δεν είχαν μεγάλα εισοδήματα, είδαν του φόρους να μειώνονται όπως ορίζει ο κόφτης; ή αντιθέτως να αυξάνονται κατακόρυφα;

• Φωτογραφία: INTIMENEWS – ΜΠΑΛΤΑΣ ΚΩΣΤΑΣ