Βρέθηκε η συγγνώμη, αλλά αγνοείται το φιλότιμο

Όσο οι ευθύνες αγνοούνται ακόμα, την ίδια ακριβώς ώρα όσοι κατάφεραν να σωθούν από τις πυρκαγιές, προσπαθούν να αναγεννηθούν από τις στάχτες τους.

Όσο οι ευθύνες αγνοούνται ακόμα, την ίδια ακριβώς ώρα όσοι κατάφεραν να σωθούν από τις πυρκαγιές, προσπαθούν να αναγεννηθούν από τις στάχτες τους.

Είδαν τον κόπο μιας ζωής να καταστρέφεται μέσα σε μερικά μόνο λεπτά…

Βρέθηκαν μια ανάσα μακριά από τον θάνατο, ενώ είδαν την οικογένειά τους να παραδίδεται στις φλόγες.

Οι απόκοσμες κραυγές των ανθρώπων που ξεψυχούσαν, καθώς καίγονταν ζωντανοί, θα τους στοιχειώνουν για πάντα.

Η οσμή της καμένης σάρκας των γονιών τους, βασανίζει ακόμη τα ρουθούνια τους και η στάχτη από τα παιδιά τους είναι ακόμα κολλημένη στο κορμί τους.

Ίσως να έπρεπε να αντιδράσουν πιο γρήγορα.

Ίσως να μπορούσαν να είχαν κάνει κάτι, για να τους σώσουν.

Ίσως κάπου μέσα τους να προτιμούσαν να είχαν «φύγει» αυτοί και όχι οι άνθρωποι που αγαπούσαν, όσο τίποτα άλλο.

Όσα ίσως και γιατί βασανίζουν το μυαλό τους, το σίγουρο είναι, πως αυτό που ζητούν δεν είναι μια συγγνώμη.

Δεν ζητούν τον οίκτο και την ελεημοσύνη κανενός.

Ζητούν μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή. Να μπορέσουν να επουλώσουν τις πληγές τους και να σταθούν στα πόδια τους ξανά.

Να μπορέσουν μ’ ένα μαγικό τρόπο να διαγράψουν, όσα έζησαν από την μνήμη τους και να κάνουν μια νέα αρχή.

Όμως, ζητούν από ανεύθυνους να αναλάβουν ευθύνες και ίσως αυτό να είναι και το πιο ουτοπικό.

Δεν ζητούν μια συγγνώμη, λοιπόν, από ανθρώπους που δεν έχουν μέσα τους ούτε ίχνος φιλότιμου!