Η Βηρυτός τη νύχτα

Φτιάχνετε βαλίτσα μικρή και ελαφριά, γιατί, με το πάρτι που έχουν ανοίξει οι αεροπορικές εταιρείες τελευταία και σου ζητούν να πληρώσεις ακόμη και για τη βαλίτσα που σκέφτηκες προς στιγμήν να πάρεις αλλά τελικά δεν πήρες, δεν συμφέρει καθόλου. Μικρή μεν, αλλά με σοφές επιλογές.

Ποιός είναι ο στόχος είπαμε; Α, ναι, η Βηρυτός, πάμε.

Λοιπόν, κάνω κατάλογο: θα χρειαστείτε καλό παπουτσάκι για περπάτημα, γιατί η πόλη είναι τεράστια, χτισμένη στους πρόποδες του βουνού, όπερ και συνεπάγεται ανεβοκατέβασμα σοβαρό, οπότε το σανδάλι δεν αρκεί.

Επίσης, άνετα και ελαφρά ρούχα, γιατί η ζέστη είναι αυτό που υποψιάζεστε, δηλ. πολύ ζόρικη. Αλλά, μολονότι ο Λίβανος είναι εκεί που είναι, δεν θα χρειαστείτε μακριά μανίκια και κλειστά ντεκολτέ (για τα κορίτσια λέω τώρα, οι υπόλοιποι δεν έχετε και μεγάλη γκάμα, παντού τα ίδια φοράτε), διότι μιλάμε για χώρα πολυπολιτισμική, σαφώς δυτικότροπη, όπου είναι ανεκτά τα πάντα.

Τώρα αν θέλετε να επισκεφθείτε κανένα τζαμί, θα ρίξετε κάτι επάνω σας.

Ωστόσο, υπάρχει και το θέμα της βραδινής εξόδου, δηλαδή εστιατόριο και μπαροκλαμπάκι. Εδώ σοβαρεύουν τα πράγματα, οι άνθρωποι ντύνονται. Τελεία. Είτε βγαίνουν για ψώνια στο σουκ (το οποίο, εν παρόδω, δεν έχει σχέση με τα σουκ που ίσως έχετε δει σε άλλες αραβικής επιρροής χώρες, δηλ. μαγαζάκια με χαλιά, μπακίρια, σουβενίρ, ρούχα, καφενέδες και κουλέρ λοκάλ, είναι, αντιθέτως, η υψίστου μπάτζετ αγορά, με σοβαρά και απλησίαστα κοσμήματα, με ρούχα σε όλη τη γκάμα, από Etro μέχρι πιο προσιτά), είτε περνούν τις ζεστές ώρες στην πισίνα κάποιου μεγάλου ξενοδοχείου, είτε βγαίνουν για φαγητό.

Κανείς δεν πηγαίνει σε εστιατόριο με τα σώβρακα. Είναι μεν παραλιακή πόλη, αλλά όχι παραλία.

Είπα, εστιατόριο; Λοιπόν, έχω τρία:

-Πρώτον, το «Mayrig», αρμένικη κουζίνα, σε ένα παλιό αρχοντικό, στη χίπστερ γειτονιά Ζεμάιζε (Gemmayzeh), νοστιμότατα πιάτα, με λίγο πείραγμα, αλλά όχι τρέλες.

-Δεύτερον, το «Em Sherif», επίσης στην χριστιανική πλευρά της πόλης, στο Ασραφίγιε (Ashrafiye), σχετικά νέο, άνοιξε το 2011, πιο οριαντάλ ντεκόρ αλλά με ύφος, όχι τουριστίλα, για να καταλάβετε είναι το μέρος που βγαίνουν οι άνθρωποι για φαγητό όταν το παιδί τους φέρνει για πρώτη φορά στη Βηρυτό το νέο του φλερτ (να πουλήσουμε και λίγο μούρη, τι στο διάολο).

Παραγγέλνετε το ποτό σας και τα υπόλοιπα τα αναλαμβάνει ο σεφ. Αρχίζουν να έρχονται τα πιάτα, μάλλον πιατάκια, αλλά σε ικανό αριθμό. Μια στιγμή μέτρησα δεκαενέα πιατάκια πάνω στο τραπέζι. Η σειρά εμφάνισής τους πολύ σοφά διαλεγμένη. Σε κλιμακούμενη ένταση.

-Τρίτον, το «Liza», σε ένα ωραιότατα συντηρημένο λιβανέζικο αρχοντικό, με κήπους γεμάτους αυτοφυείς καμέλιες (εκεί οι καμέλιες γεμίζουν τους κήπους, δεν είναι οι δύστροπες γεροντοκόρες που ξέρετε, που δε θέλουν ούτε φως, ούτε ίσκιο, ούτε γλάστρα, ούτε ντενεκέ, ούτε νερό, ούτε ξηρασία, ούτε τον κακό τους τον καιρό), με τα παραδοσιακά κεντητά κιγκλιδώματα στα παράθυρα, ωραιότατα φωτισμένες αίθουσες και ανοιχτή κουζίνα.

Φαγητό παραδοσιακό, πειραγμένο δεόντως.

Οι γεύσεις που θα δοκιμάσετε κάτι θα σας θυμίσουν βέβαια, αλλά εδώ, εκτός από τη νοστιμιά, υπάρχει ένα στοιχείο που δεν το έχουν τα λιβανέζικα εστιατόρια της αλλοδαπής: η φινέτσα. Είναι οι πρώτες ύλες; είναι η ικανότητα; δεν ξέρω. Αλλά, στο τέλος της βραδιάς, θέλεις να αγκαλιάσεις τον σεφ και να του πεις ότι σου έχει σώσει τη ζωή. Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνετε.

Αφού, όμως έχετε εξαντλήσει τις τρύπες στη ζώνη και τα έχετε βάλει με τον εαυτό σας που δεν έβαλε εκείνο το παντελόνι με το λαστιχάκι στη μέση, δεν υπάρχει περίπτωση να επιστρέψετε σπίτι. Η πόλη ξενυχτάει, οπότε κι εσείς. Το μόνο που πρόφτασα να πάω είναι το «Le Capitole», στο εντελώς κέντρο, την περιοχή που χωρίζει τη μουσουλμανική από τη χριστιανική πλευρά της πόλης, στην ταράτσα ενός κτηρίου, σαν δεκαετία του 30 μου έκανε, με συγκλονιστική θέα στο χώρο από όπου περνάει ολόκληρη η πρόσφατη ιστορία της χώρας.

Από τα ερείπια του πολέμου, τις παραδοσιακές εκκλησίες και τα τζαμιά, μέχρι τα μέγαρα της γαλλοκρατίας και τους ουρανοξύστες. Από μουσική, όχι συγκλονιστικά, αλλά πολύ ωραία ατμόσφαιρα, ζωντάνια, ωραίοι άνθρωποι, ντύσιμο ακριβοκομψό, όχι ξέκωλο, καλό σέρβις, με τρία μπαρ σε έναν όχι και τεράστιο χώρο, όπου ο συνωστισμός είναι μεγάλος, οπότε καλό είναι να μην περνάνε τα ποτά πάνω από το κεφάλι σου.

Ξενοδοχεία, τώρα, θα έλεγα το «Albergo Hotel», στο κέντρο, μεσοπόλεμος, φοβερό charme, και το «Le Bristol», το ξενοδοχείο των ρεπόρτερ στον πόλεμο, στη Χάμρα, τη μουσουλμανική πλευρά. Αλλά μην πτοείστε. Δεν εννοούμε μαντήλα, εννοούμε μαντήλι πάνω από το Chanel ταγιέρ, έτσι;

Έτσι για αλλαγή παραστάσεων σας τα προτείνω αυτά. Για το κάτι άλλο.