Στη χώρα των κέδρων

Επειδή μπορεί να έχετε αγανακτήσει ψάχνοντας στα διάφορα νησιά μήπως και βρεθεί ξενοδοχείο με λιγότερα από 2.835 ευρώ τη βραδιά, και με την προοπτική να πληρώνετε ημερησίως πενηντάρικο (εδώ δεν υπερβάλλω) για την ομπρέλα, εάν και εφόσον τη βρείτε, (δεν έχει διευκρινιστεί ακόμη αν περιλαμβάνεται μία ή δύο ξαπλώστρες, μην είσαστε και πλεονέκτες), ενώ οι καφέδες και τα αναψυκτικά έχουν ανέβει στα ύψη από όπου και σας γνέφουν με χαιρεκακία και συγκατάβαση, σας βλέπω απελπισμένους και έρχομαι να σας κάνω μία πρόταση.

Σας προτείνω να κινηθείτε ανατολικά. Εδώ κοντά. όχι Πουκέτ κλπ. Αν δεν σας κάνει η ωραιότατη (πολλά ωραία) Κύπρος και σας βγάζει κάτι αδιόρθωτα επαρχιώτικο (χώρκατο), προχωρήστε ευθεία ανατολικότερα και θα πέσετε με μετωπική στη χώρα των Φοινίκων, τον Λίβανο. Εκεί σταματάτε. Και ποιος δεν έχει περάσει από εκεί. Οι πάντες. Φοίνικες, Αιγύπτιοι, Χετταίοι, Ασσύριοι, Πέρσες, Έλληνες, Ρωμαίοι, Άραβες, Φράγκοι, Οθωμανοί, Γάλλοι…

Αρκετοί, νομίζω, έ;

Μιλάμε, τώρα, για μία χώρα λίγο μεγαλύτερη από την Πελοπόννησο. Οι αποστάσεις μικρές. Θα αφήσετε το δίπλωμα οδήγησης στο χρηματοκιβώτιο του ξενοδοχείου και θα ζητήσετε από τον ξενοδόχο να αναλάβει να σας βρει οδηγό και όχημα. Να οδηγήσετε εσείς δεν παίζει καθόλου. Εκεί δεν οδηγούν οι άνθρωποι, κεντάνε, μιλάμε για κινήσεις με την ακρίβεια χειρουργού, την πειθαρχία ακροβάτη και την ευλυγισία μπαλαρίνας, καταφέρνουν να γλιστρούν ανάμεσα στα αυτοκίνητα με τέτοια άνεση, χωρίς να τρακάρουν, χωρίς μπινελίκια, χωρίς φανάρια (δηλαδή, υπάρχουν, αλλά έχουν συμβουλευτικό χαρακτήρα, δεν τα υπακούουν και πολύ).

Ο Λιβανέζος οδηγός, για να αποφύγει το μποτιλιάρισμα, δεν διστάζει να χωθεί σε παρακείμενο γιαπί, να περάσει μέσα από τους εργάτες και τα μπετά για να κόψει δρόμο. Που να οδηγήσει ο μέσος θνητός και αλλοδαπός ταξιδιώτης, ακόμη και ο Έλλην, που φημίζεται για την οδηγητική του δεινότητα (παραδέχεται κανείς ότι είναι κακός οδηγός);

Το σωστό σημείο να στήσετε το στρατηγείο σας είναι η Βηρυτός. Είναι στο κέντρο της χώρας, οπότε οι αποστάσεις προς τα διάφορα ενδιαφέροντα είναι μικρές. Προς βορράν, βρίσκεσαι στη Βύβλο. Από το όνομα και μόνο καταλαβαίνεις ότι το ιστορικό βάθος της πόλης είναι μεγάλο. Εκεί γεννήθηκε το βιβλίο. Υπάρχει ακόμη το παλιό λιμανάκι και τα φράγκικα κάστρα, μαζί με ρωμαϊκά κτίσματα. Ωραιότατο και γραφικότατο.

Θέλετε να κινηθείτε προς νότον; Προτού πάρετε φόρα και βρεθείτε στο Ισραήλ, σας περιμένει η Σιδώνα και λίγο πιο κάτω η Τύρος. Παλαιότατα λιμάνια, με γραφικότατη παλιά πόλη, κάστρα, δαιδαλώδη δρομάκια, σουκ, αλλά και ρωμαϊκά ερείπια, ιππόδρομο, γυμναστήρια, φόρουμ, και όλα αυτά πλάι στο κύμα, έτσι; Και με πράσινο, παντού φοίνικες. Ωραιότατες παραλίες και στα τρία αυτά μέρη.

Αν πάλι είστε του βουνού και του λόγγου, σας περιμένει η οροσειρά του Λιβάνου που διατρέχει τη χώρα στον άξονα από βορρά προς νότο. Μιλάμε για σοβαρό βουνό, για σκι κλπ. Στο βόρειο μέρος του, υπάρχουν ακόμη κέδροι. Νοτιότερα που κινήθηκα εγώ, ούτε δείγμα. Μόνο στη σημαία τους είδα τους κέδρους. Υπό εξαφάνιση το είδος, από ό,τι έμαθα, λόγω ψηλών θερμοκρασιών.

Εάν περάσετε πάνω από την οροσειρά και βρεθείτε στην κοιλάδα της Bekaa, ανάμεσα στον Λίβανο και τον Αντιλίβανο (οροσειρά είναι αυτό, αστοιχείωτοι), όπου και οι μεγαλύτεροι αμπελώνες της μέσης Ανατολής, καθώς και τα σοβαρότερα οινοποιεία (Chateau Musar, Chateau Κsara, Chateau Kefraya, για αρχή), σας περιμένει το Baalbek. Μεγάλο λατρευτικό κέντρο προς τιμήν του θεού Ήλιου, παλαιότερα Ηλιόπολις.

Μετά τον Μέγα Αλέξανδρο, οι Επίγονοι το είχαν εντάξει στην Κοίλη Συρία (για όσους έχουν περάσει από τα θρανία της Φιλοσοφικής). Εντυπωσιακότατο σύμπλεγμα ναών (Δίας, Βάκχος (λόγω οινοπαραγωγής), Αφροδίτη), σε τιτάνιες διαστάσεις, ώστε να αποτελεί τοπόσημο, να φαίνεται από μακριά, όπως οι χρυσοί τρούλοι στις εκκλησίες της ρωσικής στέπας, τότε που δεν υπήρχαν χάρτες και gps και οι άνθρωποι χρησιμοποιούσαν το μυαλό τους για να προσανατολιστούν.

Θέλετε κάτι πιο αραβοκατάσταση, κάτι πιο Χαλιμά και λαγγεμένη Ανατολή, με χλιδή αλλά και πισώπλατα μαχαιρώματα; Έχουμε. Στη περιοχή των Δρούζων, στα βουνά, οι οποίοι – εν παρόδω – φημίζονται για την ομορφιά και κομψότητα των γυναικών τους (λέγε με Αμάλ Αλαμουντίν), υπάρχει το Beiteddine, ένα ανάκτορο του 18ου αι. Αφήστε τη φαντασία σας ελεύθερη. Αίθουσες υποδοχής, σαλόνια, χαρέμι, αίθουσες διαβουλεύσεων με ειδική διάταξη για την ασφάλεια των συζητήσεων, απλή και σοφή: νερό που κυλάει πάνω σε επικλινή σκαλιστή μαρμάρινη επιφάνεια, ώστε να σβήνει τον ψίθυρο της συζήτησης. Και ό,τι άλλο βάζει ο νούς σας που θα μπορούσε να έχει ένα ανάκτορο.

Δε θα πιστεύετε τα μάτια σας, πόσο πλούτο (δεν εννοώ δολάρια) διαθέτει αυτή η μικρή σε έκταση χώρα. Πηγαίνετε παντού. Κάντε κάτι να κινηθεί και ο εγκέφαλος που έχει κολλήσει στο λαβύρινθο ίνστα-σέλφι-γκόσιπ, υπάρχουν και άλλα πράγματα στον πλανήτη εκτός από την ηλιοθεραπεία και το μαύρισμα στα απρόσιτα σημεία.

Σκοπίμως, βέβαια, δεν σας μίλησα ακόμη για τη Βηρυτό και τη λιβανέζικη κουζίνα. Έπεται συνέχεια.