Athens pride 2018: Πανηγύρι ή μήνυμα σεβασμού στη διαφορετικότητα;

«Η καταπολέμηση κάθε διάκρισης είναι προϋπόθεση ισονομίας και βάση για τη δημιουργία μιας κοινωνίας προόδου και ευημερίας», τόνισε πρόσφατα ο Αλέξης Τσίπρας σε ανάρτησή του στο Twitter με αφορμή το Athens Pride 2018.

Κι εγώ ως δημοσιογράφος και ως άνθρωπος τάσσομαι υπέρ100%.

Η Βουλή δήλωσε «Παρούσα» στην καταπολέμηση των διακρίσεων λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού, ταυτότητας ή χαρακτηριστικών φύλου και στα social media οι περισσότεροι ανάρτησαν το λογότυπο του Athens Pride με σκοπό να ενθαρρύνουν και να συνδράμουν στις κοσμοϊστορικές αλλαγές που βιώνει η πατρίδα μας.

Ρατσισμό έναντι στη διαφορετικότητα αντιμετωπίζουμε όλοι. Είτε γιατί έχουμε περιττά κιλά, είτε γιατί έχουμε tattoo, είτε γιατί οι απόψεις μας δεν είναι εύληπτες για όλους και δε συνάδουν με τον καθωσπρεπισμό που κάποιοι του έβαλαν στα γρήγορα τίτλους και ταμπέλες.

Ασφαλώς κανείς ώριμος και νοήμον άνθρωπος δεν είναι περήφανος είτε για τη σεξουαλικότητά του, είτε για το χαρακτήρα του, είτε για τις σκοτεινές του σκέψεις και τα μονοπάτια που η ζωή τον οδήγησε. Όπως είπε και ο αείμνηστος Χρήστος Σιμαρδάνης είναι σαν να υπερηφανεύεσαι που έχεις δύο αυτιά, δύο χέρια και πόδια. Τί σημαίνει αυτό; Πως ο κάθε ένας από μας μετά από ενδοσκόπηση με τον εαυτό του επιβάλλεται και δικαιούται να ακολουθήσει το δρόμο που τον κάνει ευτυχή.

Το γεγονός πως κάποιοι αρτηριοσκληρωτικοί δεν είναι σε θέση να ξεπεράσουν και να σπάσουν τις αλυσίδες των διαφόρων taboo δε σημαίνει πως η κοινωνία δεν πρέπει να αγκαλιάσει και να δεχτεί στους κόλπους της ισάξια όλους τους ανθρώπους.

Αυτό που δεν καταλαβαίνω σε καμία περίπτωση και δεν αποδέχομαι είναι αυτήν τη σκληρότητα των ανθρώπων όταν οι ίδιοι κρύβουν κάτω από την εικόνα του αγαθού και ενάρετου πολίτη τις μεγαλύτερες ασχημίες όπως βιασμούς παιδιών, ευπαθών ομάδων, ζώων καθώς και εγκληματικές πράξεις.

Ο Θεός της αγάπης είναι ένας και με τις φτερούγες του αγκαλιάζει τους πάντες. Η οποιαδήποτε ρατσιστική αντιμετώπιση είναι έλλειψη παιδείας, στασιμότητας και φόβου μπροστά στο άγνωστο!

Προτιμώ να βλέπω γύρω μου ανθρώπους ήρεμους και ευτυχείς ακόμη κι αν δεν τους καταλαβαίνω απόλυτα. Θέλω και απαιτώ όλοι μας να μπούμε στην ψυχή των ανθρώπων που δε νιώθουν καλά με το σώμα τους, βρίσκονται σε λάθος φύλο λόγω λάθους της φύσης, θέλουν να μονιμοποιήσουν τη σχέση τους όπως εμείς και να κάνουν οικογένεια.

Η «αγία οικογένεια» είναι αυτή που δύο άνθρωποι ισορροπημένοι και απόλυτα έντιμοι με τα «θέλω» τους αποφασίζουν να ενωθούν ενώπιον νόμου με το σύμφωνο συμβίωσης και ίσως να υιοθετήσουν κι ένα από τα εκατοντάδες παιδιά που βρίσκονται στα ιδρύματα λόγω της απίστευτης και απαράδεκτης γραφειοκρατίας.

Βέβαια, θα θέσω και την εξής ρητορική ερώτηση- τροφή για σκέψη. Γιατί πρέπει η αγάπη και η προστασία ενός ανθρώπου να έχει τη βούλα του κράτους ή της εκκλησίας; Γιατί άνθρωποι που έζησαν μια ολόκληρη ζωή μαζί να μη δικαιούνται να αποφασίσουν για τον άνθρωπό τους στη ζωή και στο θάνατο; Γιατί πρέπει να αποδείξεις πως δεν είσαι ελέφαντας για να πάρεις τη σύνταξη του ανθρώπου σου ή το σπίτι που ζήσατε μια ολόκληρη ζωή;

Η λέξη «αγαπώ» δεν έχει όρια και φύλο. Η αγάπη είναι μια και μοναδική και δεν έχει κανείς δικαίωμα να την ευτελίσει επειδή τον ξενίζει το μη συμβατό με τους κόλπους της εκκλησίας.

Το κράτος, οι κοινωνικές υπηρεσίες αλλά και ο ιδιωτικός τομέας εργασίας οφείλουν να ανοίξουν την αγκαλιά τους για να δουν με τα μάτια της ψυχής- εν τω βάθει- το κάθε περιστατικό και τον κάθε άνθρωπο.

«Ναι» στην αλλαγή φύλου και μάλιστα σε δημόσια νοσοκομεία χωρίς να χρειαστεί να βγει στο πεζοδρόμιο ένας άνθρωπος για να μαζέψει τα υπέρογκα ποσά που χρειάζονται. «Ναι» στην αποδοχή, τη διευκόλυνση και την παροχή οποιασδήποτε αρωγής του κρατικού μηχανισμού.

«Ναι» στην εκπαίδευση και στην πρόσληψη κοινωνικών λειτουργών και ψυχολόγων για τη στήριξη στη μετάβαση, στην αποδοχή της οικογένειας και στους ευρύτερους κόλπους της κοινωνίας.

«Ναι» στους πειραματισμούς ενός ανθρώπου μέχρι να βρει τη σεξουαλική του ταυτότητα. «Ναι» στους ασέξουαλ. «Ναι» στους αμφισεξουαλικούς. Και ασφαλώς «ναι» και στους στρέιτ.

«Όχι» όμως στην αποπλάνηση, όχι στη γκετοποίηση και «όχι» στην εκπόρνευση της ψυχής και του σώματος.

Επίσης διαφωνώ κάθετα με την εικόνα που είδα στο Σύνταγμα από πολλούς ανθρώπους που δε σεβάστηκαν τον εαυτό τους. Δε χρειάζεται να προκαλείς για να δικαιωθείς! Όπως δε δέχομαι τα φιλιά και τα ερωτοτροπήματα των στρέιτ σε δημόσια θέα έτσι και της απέναντι όχθης.

Δε μου αρέσει να βλέπω τις extreme αμφιέσεις γιατί απλά προκαλούν την αισθητική μου και αυτόματα χωρίς να το θέλω με κάνουν να αντιδρώ σα να έχω απέναντί μου ένα παιδί και όχι έναν ώριμο και κατασταλαγμένο άνθρωπο.

Για να σε αντιμετωπίσω εγώ αλλά και η κοινωνία με αγάπη, σεβασμό και αξιοπρέπεια θέλω να δω έναν άνθρωπο συγκροτημένο μπροστά μου και ευπρεπή. Όλο αυτό το «πακέτο» για μένα αποτελεί αναγκαιότητα.

Η ζωή δεν είναι πρόβα! Τη ζούμε μια φορά και πρέπει να τη γευτούμε ως το κόκαλο. Χωρίς μισαλλοδοξίες, χωρίς άσκοπες ενοχές και χωρίς ένα περιτύλιγμα που όταν φύγει βγάζει σαπίλα, βρωμιά, εξαπάτηση και ανηθικότητα!