Τσιμέντο ή ανθισμένος περίπατος;

Οι Γάλλοι όμως, που δεν έχουν τη φαντασία για τις ανωτέρω λύσεις, σκέφτηκαν κάτι άλλο: να τις φυτέψουν με διάφορα λουλούδια και δέντρα και να τις παραδώσουν στο κοινό ως πάρκο. Όπερ και εγένετο στην περίπτωση μίας μικρής εμπορικής σιδηροδρομικής γραμμής που συνέδεε την Πλατεία της Βαστίλλης (ναι, αυτή με τη γαλλική επανάσταση) και το προάστιο Βενσέν (Vincennes, εννοώ).

Η γραμμή ήταν (και είναι) υπερυψωμένη και περνούσε πάνω από τα χαμηλά σπιτάκια, εργαστήρια, μαγαζιά της τότε λαϊκής γειτονιάς. Στα τέλη της δεκαετίας του 1960 σταμάτησε.

Έξυσαν επί ένα διάστημα το κεφάλι τους και τελικά, στη δεκαετία του 1980 πήραν αποφάσεις: ο μεν σταθμός θα γίνει η Όπερα του Παρισιού (εγκαινιάστηκε αργότερα, επί Σιράκ), οι δε γραμμές θα γίνουν χώρος για περίπατο.

Οι γραμμές δεν στηρίζονται σε μεταλλικό σκελετό, αλλά σε πέτρινη βάση, σε ύψος δεύτερου ορόφου περίπου, με καμάρες από κάτω όπου στεγάζονται καλλιτεχνικού κυρίως χαρακτήρα εργαστήρια, μαγαζιά, καφέ κλπ. Είναι στρωμένες με ξύλο, φυτεμένες με χαμηλά δέντρα, λουλούδια, πολλά παγκάκια και κανενός είδους πωλητήριο για νερό και καφέδες, γιατί αλλιώς καταλαβαίνετε τι θα γινόταν εκεί.

Είναι χώρος περιπάτου: γονείς, παιδάκια, ποδήλατα, πατίνια, σκυλιά, εργαζόμενοι από τα γύρω γραφεία που βγαίνουν για μεσημεριανό διάλειμμα, άνθρωποι που τρέχουν στις δουλειές τους.

Ο περίπατος αυτός έχει μήκος πέντε χιλιόμετρα, σαν να λέμε από το Σύνταγμα μέχρι την Κατεχάκη και τρέχει κατά μήκος μίας μεγάλης λεωφόρου. Περπατώντας, βλέπεις την κίνηση στους δρόμους από κάτω, περνάς πάνω από πλατείες, είσαι στο ύψος των διαμερισμάτων του δευτέρου ορόφου οπότε και έχεις επαφή με το κατοικημένο τοπίο, σε ορισμένα σημεία μάλιστα είναι σαν οι γραμμές να περνάνε μέσα από μία πολυκατοικία. Παρατηρείς ορισμένες αρχιτεκτονικές λεπτομέρειες στα ωραιότατα κτίσματα των αρχών του προηγούμενου αιώνα που αλλιώς δεν τα βλέπεις από το επίπεδο του δρόμου. 

Ο περίπατος σ’ αυτό το άτυπο πάρκο είναι δημοφιλέστατος, δεν σου δίνει την αίσθηση της βόλτας στο πάρκο (= έχω άφθονο χρόνο), αλλά του «κάνω τις δουλειές μου χωρίς να σταματάω στα φανάρια».

Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που η Νέα Υόρκη έσπευσε να μιμηθεί το εγχείρημα αυτό με την High Line στο δυτικό Μανχάτταν το 2009. Δείτε το κι αυτό, άμα ξεμπλέξετε με τα ψώνια και την 5η Λεωφόρο. Αξίζει.

Δείτε εδώ όλες τις δημοσιεύσεις από την EyeWitness