Πικρές αλήθειες για την Αριστερά και το Μακεδονικό ζήτημα

Το σχέδιο προέβλεπε ένοπλη εξέγερση στη Βουλγαρία και γρήγορη γενίκευση της επανάστασης σε ολόκληρη την περιοχή. Η στάση αυτή του ΚΚΕ ανάγκασε την ψήφιση από τον Ελ. Βενιζέλο του νόμου 4229/1929 περί «Μέτρων προστασίας του κοινωνικού καθεστώτος και της προστασίας των πολιτών» γνωστότερος ως «Ιδιώνυμον». Ο νόμος έγραφε, «όποιος επιδιώκει βίαιη ανατροπή του κρατικού κοινωνικού συστήματος ή απόσπαση μέρους της επικράτειας, θα διώκεται σε φυλάκιση και εξορία 6 μηνών έως 2 χρόνια σε τόπο οριζόμενον εν αυτή».

Σε 7 χρόνια εξορίσθηκαν 15.000 άτομα. Ο Ελ. Βενιζέλος στην ομιλία του στη βουλή, τόνισε με έμφαση ότι δεν στρέφεται εναντίον του κομμουνισμού ως ιδεολογία, αλλά στις αντεθνικές ενέργειες της Γ΄ΔΙΕΘΝΗΣ και της Μόσχας.

Το 1935 η Κομμουνιστική Διεθνής ανακάλεσε την απόφαση αυτή, στην οποία συνάχτηκε και το ΚΚΕ, αντικαθιστώντας την με την πολιτική περί «ισοτιμίας των μειονοτήτων» στην προσπάθεια της να προωθήσει την πολιτική των Λαϊκών Μετώπων.

Το 1936 ο δικτάτορας Ι. Μεταξάς θέτει εκτός νόμου και πάλι το ΚΚΕ και ο Ζαχαριάδης και οι σύντροφοι του φυλακίζονται και εξορίζονται.

Το 1940 η Βουλγαρία συντάχτηκε με τον Άξονα παίρνοντας ως ανταμοιβή μέρος της Γιουγκοσλαβικής Μακεδονίας και ολόκληρη την Ανατολική ελληνική Μακεδονία, που στη συνέχεια έχασε μετά την συντριβή του από τις συμμαχικές δυνάμεις.

Στην τριπλή κατοχή της Ελλάδος από την Γερμανία, Ιταλία και Βουλγαρία , ο ΕΛ.Α.Σ. ενσωματώνει στις τάξεις του τη Σ.Ν.Ο.Φ. ( Σλαβομακεδονικό Λαϊκό Απελευθερωτικό Μέτωπο) με Βούλγαρους κομμουνιστές και σλαβόφωνους μακεδόνες. Σκοπός τους ήταν η απελευθέρωση της Μακεδονίας, και ας φαινόταν η δήθεν αντίσταση κατά των Γερμανών, αφού σύμμαχοι τους ήταν οι Bούλγαροι.

Δεν είναι τυχαίο ότι ΓΓ του ΚΚΕ ήταν ο Σλαβομακεδόνας Ανδρέας. Τσίπας τον οποίο απελευθέρωσαν το 1941 οι βούλγαροι κατακτητές από τις φυλακές της Ακροναυπλίας.

Το 1944 η ΣΝΟΦ αποσπάσθηκε , με πρωτοβουλία του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, εξαιτίας των θηριωδιών των βούλγαρων συντρόφων τους εναντίον του αμάχου ελληνικού λαού . Πηγές αναφέρουν ότι έπαιζαν ακόμα και ποδόσφαιρο από κομμένα κεφάλια Ελλήνων)

Το 1943 το 5ο Συνέδριο των Παρτιζάνων ενέκρινε ψήφισμα για ίδρυση «Ομόσπονδου Μακεδονικού Κράτους» συνεπικουρούμενο από τις αποφάσεις της Κομουνιστικής Διεθνούς και της ΒΚΟ.

Το 1944 ο Τίτο ιδρύει το νέο Ομοσπονδιακό σύστημα στη Γιουγκοσλαβία από τα κράτη Σερβία, Κροατία, Βοσνία, Σλοβενία, Μαυροβούνιο και τη «Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας».

Κατά την διάρκεια των Βαλκανικών πολέμων (1912-13), κάνουμε μια μικρή αλλά ουσιαστική παρένθεση, η Ελλάδα, η Σερβία και η Βουλγαρία επιτέθηκαν κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας απελευθερώνοντας την Μακεδονία. Με την «συνθήκη του Βουκουρεστίου» στην Ελλάδα παραχωρήθηκε το 51% της αρχαίας Μακεδονίας, στη Σερβία (ως νότια Σερβία) το 39%, στη Βουλγαρία το 9,5% και στην Αλβανία το 0,5%.

Ενώ όλα τα κράτη της Ομοσπονδιακής Γιουγκοσλαβίας δημιουργήθηκαν με εθνολογικά κριτήρια, η «Δημοκρατία της Μακεδονίας» δημιουργήθηκε με καθαρά πολιτικά κριτήρια. Χωρίς να υπάρχουν, Μακεδόνες, Μακεδονική γλώσσα, Μακεδονική ιστορία, και θρησκεία που να ενώνει τον πληθυσμό της, ο Τίτο τα δημιούργησε όλα από την αρχή. Κατασκεύασε το κρατίδιο αυτό, προφανώς με τις ευλογίες της Μόσχας που επιθυμούσε την πρόσβαση της στο Αιγαίο.

Το γεγονός αυτό επιβεβαιώνεται το 1947 από την «Συμφωνία του Μπλεντ» όταν ο Τίτο έθεσε τις βάσεις με το κομμουνιστή πλέον ηγέτη της Βουλγαρίας Δημητρώφ, να ενώσουν την Μακεδονία των Σκοπίων με την Μακεδονία του Πιρίν. Τι τους έλειπε; Η Μακεδονία του Αιγαίου. Η Ελληνική Μακεδονία. Ευτυχώς η συμφωνία δεν περπάτησε, πρώτον από τις αντιδράσεις των Βούλγαρων πολιτών να μακεδονοποιηθούν με το ζόρι και δεύτερον γιατί ο Τίτο διαχώρισε τη θέση του με το Σταλινικό καθεστώς στη Σοβιετική Ένωση.

Το 1948 η Βουλγαρία αναγνωρίζει ότι δεν υπάρχει Μακεδονικό έθνος και ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει Μακεδονική μειονότητα. Το ΚΚΕ το οποίο βρισκόταν σ’ έναν αδελφοκτόνο εμφύλιο πόλεμο στην Ελλάδα , υποστηρίζοντας στην ουσία τα συμφέροντα της Σοβιετικής εξωτερικής πολιτικής, παρακολουθούσε ζαλισμένο τις εξελίξεις περιμένοντας να πάρει θέση. Με τον Τίτο ή με τον Στάλιν;

Το 1949 στην 5η Ολομέλεια του το ΚΚΕ επέλεξε το Σταλινικό στρατόπεδο διακηρύσσοντας ότι «Ο Μακεδονικός λαός θα βρει την πλήρη εθνική αποκατάσταση του» επιμένοντας σε μια ενιαία και ανεξάρτητη Μακεδονία , αλλά όχι υπό τον Γιουγκοσλαβικό έλεγχο , αλλά υπό τον Σοβιετικό. Στη 7η Ολομέλεια του ΚΚΕ το 1952 ο γ. γραμματέας Ν. Ζαχαριάδης, συνεχίζοντας την ίδια πολιτική της απελευθέρωσης της Μακεδονίας- Θράκης, αναφέρει ευθαρσώς ότι , «αυτό που λέει η μάνα μας ΕΣΣΔ είναι νόμος απαραβίαστος για το ΚΚΕ». Ευτυχώς για αυτούς το 1956 αναγνώρισαν ότι η απόφαση αυτή ήταν λάθος χωρίς όμως να μαζέψουν το κακό που είχε γίνει.

Ο Τίτο όμως δεν ανέβαλε τα σχέδια του. Ήθελε την δημιουργία Μακεδονικού έθνους έτσι κι αλλιώς. Ο κυριότερος λόγος ήταν να ανακόψει φιλοβουλγαρικές τάσεις ενός σημαντικού τμήματος του πληθυσμού. Το σχέδιο του μπήκε σε εφαρμογή. Δημιούργησε «Μακεδονική γλώσσα», ανακήρυξε «Αυτοκέφαλη Ορθόδοξη Μακεδονική Εκκλησία», και για 4 δεκαετίες επιστρατεύτηκε η επιστήμη στην υπηρεσία του κόμματος, να φτιάξουν μια ιστορία που δεν υπήρχε και το κατάφεραν.

Οι κάτοικοι των Σκοπίων γαλουχήθηκαν με την επίπλαστη ιστορία του Τιτο. Νομίζουν ότι είναι Μακεδόνες. Τίποτα όμως δεν έχει αξία αν δεν έχει σκοπό. Οι «Μακεδόνες» των Σκοπίων επιζητούν να ενωθούν με τους συμπατριώτες τους που είναι εγκλωβισμένοι στην Μακεδονία του Πιρίν της Βουλγαρίας και την ελληνική του Αιγαίου.

Το δίκαιο είναι με το μέρος μας αντικειμενικά και αδιαμφισβήτητα , αλλά κι αυτοί αισθάνονται έτσι και δυσκολεύονται να βιώσουν μια αλήθεια διαφορετική από αυτή που έχουν διδαχτεί. 

Γνώμη μου είναι ότι είναι πιο εύκολο να πείσουμε τους κατοίκους των Σκοπίων ότι δεν είναι Μακεδόνες και οι Μακεδόνες είναι μόνο Έλληνες, παρά να αλλάξουμε τα διεθνιστικά μυαλά των αριστερών που κυβερνούν τη χώρα και αγωνίστηκαν μια ζωή για ένα κόσμο χωρίς σύνορα και πατρίδες.