Ο εθνικισμός ως εχθρός της κοινής λογικής

-Είναι δυνατόν μια μικρή χώρα με μόλις 15.000 στρατό χωρίς καν πολεμική αεροπορία και άρματα μάχης να συνιστά απειλή για την εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδα;

-Πως γίνεται να θεωρεί κάποιος απειλή για την Ελλάδα την ΠΓΔΜ και να αδιαφορεί για τις καθημερινές εμπρηστικές δηλώσεις και τις καθημερινές παραβιάσεις του εθνικού εναέριου χώρου;

-Πώς γίνεται να φοβάσαι ότι το γειτονικό κράτος θα οικειοποιηθεί το όνομα Μακεδονία και να μην σε ενοχλεί ότι σχεδόν πουθενά στον κόσμο δεν αναφέρουν την χώρα σου ως Ελλάδα αλά ως Greece και Γιουνανιστάν. Δηλαδή άλλοι σε προσφωνούν ως Γραικό και άλλοι ως Ιωνα. Κάτι που ως χώρα έχεις αποδεχτεί αφού παντού στα διεθνή φόρα αναγράφεσαι ως Greece…

-Ενοχλεί ότι κάποιοι θέλουν να μας πάρουν το όνομα της Μακεδονίας αλλά δεν ενοχλεί και τόσο που μας παίρνουν λιμάνια, αεροδρόμια, παραλίες , τράπεζες και τα σπίτια μας τα ίδια.

Όλα αυτά συνιστούν ένα παραλογισμό διότι η ταυτότητά μας κινδυνεύει από υπαρκτούς εχθρούς ενώ εμείς μοιάζει να κυνηγάμε ανεμόμυλους. Μια χώρα που φθίνει δημογραφικά, γηράσκει ο πληθυσμός της και οι νέοι της μεταναστεύουν κατά χιλιάδες κάθε χρόνο έχει μεγάλη ανάγκη να μιλήσει και να συνεννοηθεί για τους πραγματικούς εχθρούς της αντί να κατατροπώνει φανταστικούς.

Ο αλυτρωτισμός μερίδας του πολιτικού κόσμου των γειτόνων είναι δεδομένος και έχει διαχυθεί σε μεγάλο μέρος της κοινωνίας στην ΠΓΔΜ. Ο πρώτος πρόεδρος της χώρας αυτός ο Κίρο Γκλιγκόροφ είχε έγκαιρα ξεκαθαρίσει ότι οι σλαβομακεδόνες δεν έχουν καμιά σχέση με τους αρχαίους Μακεδόνες διότι τα σλάβικα φύλλα κατέβηκαν στην περιοχή τον έκτο αιώνα μετά Χριστόν. Τα ίδια ακριβώς έλεγε και ο τότε πρωθυπουργός Γκεοργκέφσκι. Πότε; Μα όταν η χώρα αυτή προσπαθούσε να συγκροτηθεί ως τέτοια και να βρει μια ταυτότητα. Ταυτότητα εθνική όπως βρήκαμε και εμείς μετά την απελευθέρωση.

Τότε λοιπόν αντί να συζητήσουμε με βάση το πακέτο Πινέιρο και να δεχτούμε την σύνθετη ονομασία χωρίς να υπάρχουν αναφορές περί Μεγάλου Αλεξάνδρου και άλλα αλυτρωτικά. Ήταν τότε που ο Σαμαράς ως υπουργός Εξωτερικών της κυβέρνησης Μητσοτάκη τορπίλιζε την πιθανότητα μιας τέτοιας συμφωνίας για να καταλήξουμε στο περίφημο Συμβούλιο πολιτικών αρχηγών υπό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και την θέση ότι δεν δεχόμαστε την σύνθετη ονομασία.

Την κυβέρνηση Μητσοτάκη διαδέχτηκε η κυβέρνηση Παπανδρέου και το περίφημο εμπάργκο κατά της ΠΓΔΜ που φούντωσε τον εθνικισμό από την άλλη πλευρά. Εκεί τη κυβέρνηση έπαιρνε ο ακροδεξιός εθνικιστής Γκρουέφσκι στήνοντας την αφήγηση περί καταγωγής από τους αρχαίους Μακεδόνες και όλα τα συναφή.

Παίζοντας με τα συναισθήματα των πολιτών αυτής της χώρας ο εθνικιστής Γκρουέφσκι παρουσίαζε την Ελλάδα ως εχθρό που δεν θέλει να υπάρχει η ΠΓΔΜ και επιθυμεί την διάλυση για να μοιράσει τα εδάφη και τον πληθυσμό της. Όπου συγκρούονται δυο εθνικισμοί περισσεύει η δημαγωγία και απουσιάζει ο ορθός λόγος.

Τα συλλαλητήρια σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη συγκέντρωσαν εκατοντάδες χιλιάδες πολιτών. Πολιτικοί από όλο το φάσμα του κεντροδεξιού και ορισμένοι του λεγόμενου κεντροαριστερού χώρου έκαναν την εμφάνισή τους σε αυτά έτοιμοι να ψαρέψουν πελατεία στα θολά νερά του εθνικισμού

Έτσι εμφανίζεται ο Κασιδιάρης να θυμίζει ότι ο Μίκης Θεοδωράκης ξεκίνησε από την ΕΟΝ τη νεολαία του Μεταξά! Έτσι εμφανίζονται κάποιοι υπερπατριώτες να καταπίνουν την κάμηλο των πραγματικών κινδύνων και να σπεκουλάρουν πολιτικά πάνω σε ένα πρόβλημα που θα έπρεπε να είχε λυθεί από το μακρινό 1992.