Ασύμβατος κι αδέσποτος…

Ήθελε να είναι μόνος του. Ανένταχτος και ανεξάρτητος. Δεν εντάχτηκε πουθενά. Σε κανένα κόμμα σε καμιά δημοσιογραφική παρέα σε κανένα καλλιτεχνικό ρεύμα. Οση «πελατεία» είχε την μάζευε μόνος του δεν του την έφερνε κανένας. Μανατζάριζε ο ίδιος τον εαυτό του.

Υπέροχη φωνή σαν τραγουδιστής, πρωτοπόρος και ανατρεπτικός σαν συνθέτης, εντυπωσιακός σαν σατιρικός καλλιτέχνης. Συγκινητικός όταν τραγουδούσε αντάρτικα, όταν ερμήνευε Χατζηδάκη σε στίχους Γκάτσου, όταν τον ακούγαμε στο «κάτω από το πουκάμισό μου» του αξέχαστου Καζαντζίδη.

Αιρετικός κι απρόβλεπτος, υπερέβαινε ό,τι οι υπόλοιποι θεωρούσαμε μέτρο, δικαιολογούμενος πως έτσι είναι η σάτιρα. Ηταν εμμονικός, ειδικά τα τελευταία χρόνια. Ηταν απρόβλεπτος, ενίοτε υβριστικός και πάντα αυτοσαρκαστικός. Βγήκε «από τα αριστερά» στην επίσημη παραδοσιακή Αριστερά και έβγαλε στον αφρό της σάτιρας τις παθογένειές της και τις αρτηριοσκληρώσεις της.

Γέννημα της μεταπολίτευσης, εξέφρασε την γενιά της αμφισβήτησης, με σαρκασμό και με χλευασμό. Δεν άφησε τίποτα όρθιο και δεν «σεβάστηκε» καμιά από τις σταθερές μιας μικροαστικής κοινωνίας που έψαχνε να βολευτεί και να ησυχάσει μετά τα δεινά του Παγκοσμίου Πολέμου, του εμφύλιου, των μετεμφυλιακών διώξεων και της χούντας. Θρησκεία, Παιδεία, στρατός, οικογένεια, πατρίδα, πολιτικός και καλλιτεχνικός κόσμος. Όλα μπήκαν στο στόχαστρό του και δεινοπάθησαν από την κριτική του.

Το χιούμορ του μπορεί σε ορισμένες περιπτώσεις να ήταν φτηνό, να περίσσευαν οι αστεϊσμοί και τα καλαμπούρια αλλά και οι ευκολίες είναι στο πρόγραμμα όταν η παραγωγή είναι τόσο μεγάλη. Λάκτισε στο στομάχι και κάποιες φορές πιο χαμηλά. Ενόχλησε και κυνηγήθηκε αρκετές φορές . Πολλές από αυτές βρέθηκε στις αίθουσες των δικαστηρίων. Περισσότερες από κάθε άλλον.

Δεν άρεσε ποτέ σε όλους και δεν άρεσε πάντα στους ίδιους. Δεν έφυγε πλήρης ημερών διότι είχε πολλά αποθέματα και αστείρευτη διάθεση για δημιουργία. Δεν επεδίωξε να γίνει πρότυπο και δεν λειτούργησε ως μέρος του star system. Την καλή κουβέντα των υψηλά ιστάμενων δεν την ζήτησε ποτέ. Ούτε τώρα που φεύγει την έχει ανάγκη. Του αρκούν οι αναμνήσεις των αδέσποτων, των ανένταχτων. Οσων λυτρώνονταν με τους στίχους και τον σατιρικό λόγο του. Καλό ταξίδι…