Η πύλη προς τη Μέκκα

Η πρωτεύουσα του Σουδάν, το Χαρτούμ, είναι κάπου 800 χιλιόμετρα από την Ερυθρά, όλο έρημος. Με αυτοκίνητο δεν παίζεται, κυρίως για λόγους ασφάλειας (εμφύλιος, αντάρτες, και άλλα συναφή). Οπότε, πτήση. Τοπική εταιρία, Nova Airways. Μπαίνω στο αεροπλανάκι, κάνω διακριτικά το σταυρό μου και αφήνω την τύχη μου στα χέρια του πιλότου.

Φτάνω στο Πορτ Σουδάν, στην Ερυθρά Θάλασσα. Λιμάνι μεγάλο, υπό κινεζική εποπτεία σήμερα. Από εκεί, τζιπάκι και δρόμο για το Σουάκιν, το νησάκι που λέγαμε. Καμιά σαρανταριά χιλιόμετρα, έρημος και κανένα σπιτάκι αραιά και που.

Το Σουάκιν είναι φυσικό οχυρό, ένας κύκλος με διάμετρο το πολύ ένα χιλιόμετρο (τόσο το κόβω με το μάτι), που ενώνεται με τη στεριά με μία στενή λωρίδα γη καμιά εκατοστή μέτρα. Εκεί επάνω είναι χτισμένη η παλιά πόλη. Τα σπίτια, τα τριώροφα αρχοντικά, το οθωμανικό τελωνείο, είναι ερείπια πλέον. Στην τοιχοποιία, βλέπεις ότι το υλικό είναι παντού ρίζες από λευκό κοράλλι (και όχι κόκκινο κοραλλί που είχα φανταστεί εγώ !). Και πολύ λογικό, βέβαια, το κοράλλι είναι το υλικό που αφθονεί στην περιοχή. Τι άλλο;

Το νησάκι ήταν μεγάλο λιμάνι, από την εποχή του Πτολεμαίου και για πολλούς αιώνες. Με εμπόριο προς ανατολή και δύση. Αλλά ήταν και η πύλη προς τη Μέκκα. Γιατί το νησάκι είναι ακριβώς απέναντι από τη Μέκκα, στην Αραβική Χερσόνησο. Όλοι οι μουσουλμάνοι της αφρικανικής ηπείρου συνέρρεαν στο Σουάκιν για να διασχίσουν την Ερυθρά και να περάσουν απέναντι. Καταλαβαίνετε τη σπουδαιότητα του νησιού και τα μεγέθη του πλήθους των προσκυνητών. Η κίνηση στον Πειραιά, εν όψει δεκαπενταύγουστου στην Τήνο, ωχριά.

Και σήμερα; Έχει μείνει η πύλη που δηλώνει την είσοδο της πόλης, τα λευκά ερείπια των σπιτιών, και το τζαμί (που έχει φροντίσει να αναστηλώσει η Τουρκία ως παλαιός κύριος του τόπου). 

Γύρω γύρω, η απόλυτη έρημος.(συνέχεια στο επόμενο, Χαρτούμ)