Μερόη, χωρίς πι

Μερόη, Χαρτούμ, Ερυθρά Θάλασσα. Τι μου ήρθε εμένα, τώρα, να βρεθώ στο Σουδάν; Ε, μου ήρθε, και θα σας πω τι είδα.

Αυτή λοιπόν η Μερόη – κοντά στον 5ο καταρράκτη του Νείλου – υπήρξε πρωτεύουσα των Μαύρων Φαραώ, των Νούβιων δηλαδή που κατάφεραν να πάρουν το θρόνο της Αιγύπτου γύρω στο 800 π.Χ. και για τρεις περίπου αιώνες.

Οι Νούβιοι ήσαν οι κατά παράδοσιν σκλάβοι των Αιγυπτίων. Σε πολλές σαρκοφάγους βλέπει κανείς ζωγραφισμένους Νούβιους σκλάβους κάτω από το πέλμα του Φαραώ, για να ξέρουν δηλαδή ποιά είναι η θέση τους.

Όταν γύρισε λοιπόν ο τροχός και πήραν την εξουσία, αντέγραψαν ό,τι θεωρούσαν ότι δηλώνει το μεγαλείο και την ισχύ. Πυραμίδες, ναοί και τα δηλωτικά της εξουσίας σκήπτρα που βλέπει κανείς στις τοιχογραφίες.

Στη μέση του πουθενά, κατάκεντρο στην έρημο, βρίσκεται ό,τι έχει απομείνει από τη νεκρόπολη της Μερόης. Οι πυραμίδες, πολύ μικρότερες και απλούστερα κατασκευασμένες από τις αιγυπτιακές, είναι χτισμένες πάνω σε μία ελαφριά καμπύλη. Οι τοιχογραφίες και τα ανάγλυφα λιγοστά.

Αλλά τι ατμόσφαιρα, όμως. Απόλυτη ησυχία. Επισκέπτες δύο, οδηγός ένας. Αφού σκαρφάλωσα μέχρι την τελευταία πυραμίδα, ρωτάω τον οδηγό τι έχω να δω εκεί. Μου λέει: «Εδώ, τίποτε, κάθησε τώρα λίγο να δεις το ηλιοβασίλεμα και να ακούσεις την άμμο.»

Όντως, μέσα στην απόλυτη σιωπή, ακούγεται το θρόισμα του αέρα πάνω στην άμμο.

Και αυτή η άμμος απειλεί να καταπιεί τη Μερόη, χρόνο με το χρόνο ανεβαίνει η στάθμη της και καλύπτει όλο και μεγαλύτερο μέρος των μνημείων.

Κάποια στιγμή εμφανίστηκαν κάτι παιδάκια, από κάποιο κοντινό καταυλισμό, για τσουλήθρα στους αμμόλοφους ανάμεσα στις (χωρίς καμία περίφραξη) πυραμίδες. Στα παιδικά τους μάτια, αυτές οι παλιές πέτρες είναι μέρος του χώρου τους. Δικά τους δεν είναι όλα αυτά, στο κάτω κάτω;

συνεχίζεται…