Εγώ, ο μάστορας και το χαλασμένο Clio

Είναι να μην πέσεις στα χέρια τους. Ο λόγος για τα συνοικιακά συνεργεία αυτοκινήτου, που έχουν ένα καλό και ένα κακό: Το καλό είναι (αν είσαι νοσταλγός των ρετρό) ότι το περιβάλλον στο οποίο εργάζονται σε μεταφέρουν σε συνεργείο της δεκαετίας του 80′. Κάποιοι, για παράδειγμα, έχουν ακόμη μπαρουτοκαπνισμένες τις αφίσες από τα γυμνά φωτομοντέλα του ημερολογίου της Pirelli, ενώ μερικοί έχουν να καθαρίσουν τη μάκα από το πάτωμα πάνω από 10 χρόνια, λες και η γλίτσα είναι θρησκεία.

Το κακό είναι ότι, ακόμη και σήμερα, πρέπει να κινηθείς με τον κώδικα που θέλουν αυτοί (να ξεκαθαρίσω ότι αφορά ελάχιστες περιπτώσεις κακών επαγγελματιών). «Ξέρω εγώ» σου λένε, για να σου κόψουν οποιαδήποτε πιθανότητα για κουβέντα ενώ με την πρώτη διάγνωση στο λαβωμένο μας Renault Clio του 2001 – σου πετάνε το γνωστό « Φίλε, είσαι πολύ τυχερός που δεν το έκαψες» ή «Καλά με αυτόν τον χάρο που κυκλοφορείς, απορώ, πως δεν σκότωσες κόσμο. Είναι για πέταμα»!

«Ωραία» του λέω έντρομος «πες μου τι κάνουμε» , και πλέον ο γραφικός υπεύθυνος του συνεργείου (που χαμογελάει κάτω από τα μουστάκια του) έχει κερδίσει την πρώτη μάχη. Σε έχει πλέον δεμένο στα «πλοκάμια του» ταπεινού του συνεργείου. Είναι η τακτική μιας ίσως μικρής μερίδας επισκευαστών ΙΧ (δεν είναι όλοι ίδιοι, υπάρχουν και πιο οργανωμένα συνεργεία και ας μην είναι εξουσιοδοτημένα) που απώτερος στόχος του μηχανικού και ιδιοκτήτη του συνεργείου, είναι να σου δείξουν ότι το αυτοκίνητο σου, έχει (πάντα!) μεγάλη ζημιά και στο φινάλε, από εδώ δεν φεύγεις αν δεν μας αφήσεις το μισό μισθό σου!

Τέλος. Το συνεργείο της γειτονιάς είναι λαχείο. Ιδιαίτερα, όταν πηγαίνεις για πρώτη φορά σε ένα τυχαίο συνεργείο, επειδή εκεί κοντά έσκασε η βλάβη (και συγκεκριμένα το κολάρο του ψυγείου).

«Να το προχωρήσω» μου λέει « γιατί έχω και άλλα αυτοκίνητα»; «Ναι» του λέω, και πλέον οι επόμενες ώρες είναι εφιαλτικές. Μεσημέριασε, και επιστρέφω στο συνεργείο. «Έχουν βγει και άλλες ζημιές!» μου φωνάζει από μακριά και πλέον νιώθω το στομάχι μου να σφίγγει ακόμη περισσότερο.

Στο τέλος, έρχεται η ώρα του τρόμου. Η στιγμή του λογαριασμού.

«Πόσο βγήκε μάστορα η βλάβη;» του σκάω και ένα χαμόγελο μπας και πετύχω κάτι. Αμέσως, μου κουνάει το κεφάλι, όπως όταν σου μεταφέρουν τα συλληπητήρια σε μνημόσυνο.

«162,30 ευρώ!» μου λέει και μου κόβονται τα πόδια. Συνέρχομαι γρήγορα από το σοκ και του ζητάω απόδειξη. «Αααα, δεν μου είπες ότι θες και απόδειξη ή τιμολόγιο» μου λέει αγριεμένα. «Θα πληρώσεις το ΦΠΑ, επιπλέον» αν θες τιμολόγιο. Δεν του αναφέρω τίποτα. Ούτε ότι αυτό είναι παράνομο, ούτε το γεγονός ότι όταν αναφέρεις στον πελάτη το λογαριασμό, υπάρχουν και οι γνώριμες (από την εποχή του Τρικούπη) επιβαρύνσεις του δημοσίου (φόρος, ΦΠΑ κ.α.)

Τελικώς, πληρώνω, συμβιβάζομαι χωρίς απόδειξη, και παίρνω για απόδειξη το πρόχειρο χαρτάκι της φωτογραφίας.

ΥΓ: Για να μην τον αδικώ, η δουλειά που μου έκανε ήταν εξαιρετική. Επίσης, το παραπάνω παράδειγμα απεικονίζει μια μικρή μερίδα κακών επαγγελματιών που ζουν δυστυχώς, στον δικό τους μεσαίωνα.