Το αυτονόητο, ο εφιάλτης του Τσίπρα

Όσο κι αν η αναισθησία έχει κατακλύσει το δημόσιο βίο, κυρίως μετά την τυχοδιωκτική επικράτηση στη διακυβέρνηση της χώρας του πάλαι ποτέ αντιμνημονιακού μετώπου που εξελίχθηκε στην πιο σκληρή και απάνθρωπη εκδοχή εφαρμογής μνημονίων, η ιστορική μνήμη και η αλήθεια είναι παρούσες, και εκδικούνται. 

Δεν πάει πολύς καιρός όταν ένας υπουργός προηγουμένων κυβερνήσεων, των παλιών και διεφθαρμένων, κατά τη ρητορική των σημερινών κυβερνώντων, που παραιτείτο επειδή μεσολάβησε να πάρει μεταγραφή το παιδί του που είχε μεγάλο πρόβλημα με τα ναρκωτικά, και ήταν αδύνατο να προστατευθεί σε ένα μακρινό πανεπιστήμιο. Ούτε εκείνο το στέλεχος που επειδή φιλοξενήθηκε δωρεάν σε σπίτι φίλου του επιχειρηματία, ούτε λίγο ούτε πολύ, θεωρήθηκε ως συνώνυμο της διαπλοκής και οδηγήθηκε εκτός πολιτικής. Ούτε ακόμη πρώην πρωθυπουργός, που παρά το ιστορικό του όνομα, βλέποντας το τεράστιο βάρος της ευθύνης για την ανεξέλεγκτη χρεοκοπία της χώρας, που φυσικά άλλοι ελαφρά τη καρδία προκάλεσαν, παρέδωσε την εξουσία σε μια κυβέρνηση εθνικής ανάγκης, λοιδορούμενος και απειλούμενος από τους καταστροφείς της χώρας. 

Φυσικά όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνο τα πράγματα θα μπουν στη σωστή τους βαρύτητα και ο μόνος που θα πληρώσει θα είναι ο τόπος και οι πολίτες του που θα θρηνούν για μια ακόμη φορά πάνω στα ερείπια. όπως μετά τον πρώτο Παγκόσμιο πόλεμο, από νικητές καταντήσαμε ηττημένοι του «οίκαδε», μετά το δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο από νικητές και «οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες» στην εθνική καταστροφή του εμφυλίου. Και η σημερινή καταστροφή, του Παγκόσμιου οικονομικού πολέμου, που βρήκε στη δύνη του πολλές χώρες μα μία μόνο κατέστρεψε και δυστυχώς συνεχίζει, εν πολλοίς, υπαιτιότητά της καταστρέφει. Κυρίως γιατί οι πολίτες της υπέκυψαν στις σειρήνες της μηδενικής προσπάθειας και της μετάθεσης ευθυνών σε τρίτους. 

Την ίδια ώρα που χώρες όπως η Ιρλανδία, η Πορτογαλία και η Κύπρος καθώς και η Ισπανία και η Ιταλία με ανάλογα προβλήματα, άλλες με επιβαλλόμενα μνημόνια, άλλες με δική τους ευθύνη, ομονοώντας και αναγνωρίζοντας το πρόβλημα επιδίωκαν και όπως αποδείχθηκε, με αρκετή επιτυχία, λύσεις, εμείς συνεχίζαμε με λύσσα την παράδοση του διχασμού. Και βέβαια η κατάληξη ήταν η προσγείωση στην πραγματικότητα, με τους πολίτες να πληρώνουν το κόστος του φροντιστηρίου στους νέους ψευδοπροφήτες που πάνω στα πτώματα που άφηνε πίσω της η κρίση έκτιζαν ανενδοίαστα πολιτικές καριέρες. 

Σήμερα τρέμουν κάτω από τη ρομφαία της λαϊκής κατακραυγής, γιατί δεν έχουν τα κότσια ενός Κάμερον ή ενός Ρέντζι να βάλουν την πατρίδα τους πάνω από το κομματικό τους πρόσκαιρο συμφέρον, επιμένοντας στην απόλυτη διάψευσή τους με λαθραίες και ιδεολογικά αγεφύρωτες συμμαχίες. Η ιστορία βρίθει από παραδείγματα πρόσκαιρης επιτυχίας αλλά και διαχρονικής καταισχύνης.