Ο παίκτης που έχει το… «δύσκολο γκολ» κι η φετινή έλλειψη γκολτζή στον Ολυμπιακό

Έχουμε συνηθίσει να λέμε για τους κυνηγούς που έχουν το «εύκολο γκολ». Στον Ολυμπιακό υπάρχει όμως ένας επιθετικός που έχει το… «δύσκολο γκολ»!

Έχουμε συνηθίσει να λέμε για τους κυνηγούς που έχουν το «εύκολο γκολ». Στον Ολυμπιακό υπάρχει όμως ένας επιθετικός που έχει το… «δύσκολο γκολ»!

Άλλοτε με το δεξί, άλλοτε με το αριστερό, ο Ισπανός έχει σκοράρει με επιδέξιο τρόπο και δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι τρία από τα γκολ του βραβεύτηκαν ως τα καλύτερα τριών αγωνιστικών! Η ένσταση που έχουμε για τον 26χρονο άσο είναι ότι θα μπορούσε να είχε σκοράρει ουκ ολίγα ακόμη γκολ και δη πολύ πιο εύκολα απ΄ όσα έχει σκοράρει. Κάπως σαν να μου θυμίζει τον Αλέκο Αλεξανδρή, που είχε σήμα κατατεθέν τα δύσκολα γκολ, αλλά έχανε αρκετά από τα λεγόμενα εύκολα.

Ο Μπιέλ είναι κι αυτός, όπως ο Αλέκος, λίγο ιδιαίτερος παίκτης. Όχι συγκριτικά με τον Αλεξανδρή, αλλά υπό την έννοια, ότι δεν είναι ψηλό παιδί, δεν είναι κάποιος φοβερός ντριμπλέρ, ούτε το κοντρόλ του είναι μαεστρικό, ούτε έχει καλά σπριντ. Μπορεί, όμως, να δώσει πολλά πράγματα σε μία ομάδα, γιατί έχει το γκολ, έχει καλά κτυπήματα φάουλ και κόρνερ και πάρα πολύ καλές συνεργασίες, μέσα από τις οποίες μπορεί να προκύψουν πολλές ασίστ. Μόνο που για να αξιοποιηθεί αυτή η ικανότητα του στο συνδυαστικό παιχνίδι, πρέπει να βρεθεί χημεία ανάμεσα στον ίδιο και στους συμπαίκτες του.

Για παράδειγμα, ο Μπιέλ έδειχνε να βρίσκει με κλειστά μάτια τον Μασούρα. Τώρα, κάνει το ίδιο με τον Φορτούνη. Ακόμη δεν έχει βρει τους σωστούς κώδικες με τους σέντερ φορ (Μπακαμπού, Ελ Αράμπι) και τον Χάμες. Η λογική λέει ότι είναι θέμα χρόνου να γίνει κι αυτό, καθότι ο Ισπανός είναι παίκτης ομάδας. Αυτό το οποίο πρέπει ο ίδιος ο Μπιέλ να ψάξει καλύτερα είναι η διάρκεια, η σταθερότητα. Γιατί με τον Αστέρα Τρίπολης άνοιξε το σκορ, ξεκίνησε τόσο το 3-0, όσο και το 4-0, ήταν μαχητικός, αλλά με τον ΠΑΣ στα Γιάννινα μία εβδομάδα νωρίτερα ήταν σχεδόν εξαφανισμένος-και δεν ήταν η πρώτη φορά που έβλεπες το παιχνίδι κι ένιωθες ότι «κρύβονταν».

Είναι αποδεκτός κάθε παίκτης με τα χαρακτηριστικά του, τα καλά του και τα άσχημα του. Λ.χ. ο Μπιέλ θα έχει κάμποσες φορές μέσα στο παιχνίδι που θα μπορεί να χάσει μπάλα η, να κοπεί εύκολα από τους αντίπαλους αμυντικούς. Έχουμε κατανοήσει ότι ίσως δεν είναι παίκτης που θα πάρει την ομάδα στις πλάτες του, αλλά παίκτης που όταν ρολάρει η ομάδα θα είναι υπερπολύτιμος επιθετικά. Το μη αποδεκτό είναι να χάνεται ένας παίκτης από το παιχνίδι η, τέλος πάντων από πάρα πολύ μεγάλα διαστήματα του, όπως ατυχώς συμβαίνει με τον Ισπανό άσο.

Για να είμαι ειλικρινής, εγώ θα προτιμούσα να χτίσει ο Ολυμπιακός ομάδα πάνω στον Μπιέλ (που βεβαίως είναι πρωτίστως 10άρι-μεσοκυνηγός και δευτερευόντως εξτρέμ) και τον Φορτούνη (10άρι-πλέι μέικερ και εναλλακτικά εξτρέμ) παρά πάνω σε ένα σταρ, αλλά αυτό είναι θέμα συνολικής απόφασης του κλαμπ. Αυτή την στιγμή η ομάδα έχει μία κατεύθυνση να παίζει με Φορτούνη, Χάμες, Μπιέλ πίσω από τον σέντερ φορ κι αυτό σημαίνει ότι πρέπει και οι τρεις να υπηρετήσουν το πλάνο, κάτι που μέχρι στιγμής δεν το έχουμε δει σε μεγάλη επιτυχία, αν σκεφθούμε την ατομική απόδοση του καθενός.

Ο Φορτούνης οργίασε στα Γιάννινα, ειδικά στο α΄ ημίχρονο, αλλά με τον Αστέρα ήταν πραγματικά παίκτης που κάνει τη διαφορά μόνο στα πέντε πρώτα λεπτά. Ο Χάμες ήταν όντως ηγέτης με τον Αστέρα, όμως με τον ΠΑΣ έπαιζε σε πολύ χαμηλές στροφές. Ο Μπιέλ τα έκανε όλα στο δεύτερο ματς, αλλά σχεδόν τίποτα στο πρώτο. Υποτίθεται ότι όσο παίρνουν παιχνίδια οι τρεις τους πίσω από τον σέντερ φορ θα γίνονται και καλύτεροι. Αυτό περιμένουμε να δούμε λοιπόν κι εμείς!