Ζιγκερνάγκελ, Καμαρά, Ουί Τζο, Μπόουλερ – Η ιστορία επαναλαμβάνεται

Ο ΟΣΦΠ αυτή την ιστορία με τον Μαντσίνι την κλωθογυρίζει εδώ και πάνω από τρεις μήνες. Ομολογώ πως ποδοσφαιρικά δεν αντιλαμβάνομαι τον λόγο. Όχι επειδή δεν είναι καλός παίκτης ο Μαντσίνι, μια χαρά είναι. Αλλά επειδή με τόσους μεσοεπιθετικούς που έχει μαζέψει, ακόμα και χωρίς να είναι ακραίοι, θα πρέπει να για να χωρέσουν να παίξουν κάποιοι και στα άκρα. Όπως αυτός ο Μπιέλ. Επομένως δεν βγάζει και πολύ νόημα, να θέλει και έναν ακόμα μεσοεπιθετικό. Όμως γούστα είναι αυτά, είπε ο πίθηκος και έφαγε το σαπούνι. Δεν μας πέφτει λόγος.

Προφανώς και ο λόγος που εδώ και τρείς μήνες δεν έχει τελειώσει η μεταγραφή, δεν οφείλεται στο πόσο σκληρός διαπραγματευτής είναι ο Άρης. Άλλωστε στην συνέντευξη που παραχώρησε ο Καρυπίδης, περιέγραψε λεπτομερέστατα και ιδιαιτέρως γλαφυρά την σχέση του με την ιδιοκτησία του ΟΣΦΠ. Επομένως το πιθανότερο πως ο ίδιος ο ποδοσφαιριστής δεν ήταν και πολύ πρόθυμος να κατηφορίσει. Κυρίως διότι έχει δει τι έχει συμβεί από το καλοκαίρι μέχρι τώρα με κάτι Ζιγκερνάγκελ, Καμαρά, Ουί Τζο, Μπόουλερ και πάει λέγοντας.

Ωστόσο αυτό που καταλαβαίνουμε όλοι είναι πως μάλλον η άκρη τελικά έχει βρεθεί για να προχωρήσει η υπόθεση. Με γεια τους και χαρά τους και πάλι λόγος δεν μας πέφτει. Όμως επιτρέψτε μου να σημειώσω, πως ο βασικός λόγος που υποθέτουμε πως έχει βρεθεί τρόπος να προχωρήσει η μεταγραφή, είναι η έμπνευση διαφόρων κύκλων, να εμπλέξουν στην ιστορία την ΑΕΚ. Διότι καλή η μεταγραφή Μαντσίνι, ακόμα καλύτερη αν έχει γίνει μέσα από τα χέρια της ΑΕΚ. Έλα όμως που το παραμύθι δεν έχει δράκο. Και δεν έχει δράκο όχι μόνο γιατί η ΑΕΚ δεν έχει ασχοληθεί καθόλου με την περίπτωση Μαντσίνι, αλλά κυρίως διότι οι εποχές άλλαξαν και κάποιοι δεν το πήραν χαμπάρι.

Οι ήττες και οι νίκες επικοινωνίας και ουσίας

Ναι, υπήρξαν φορές που μεταγραφικά ο ΟΣΦΠ έκανε νίκες επί της ΑΕΚ. Κυρίως, για να ξέρουμε και τι λέμε, ήταν νίκες περισσότερο επικοινωνιακές και λιγότερο αγωνιστικές. Διότι καθαρά ποδοσφαιρικά, στο Λιμάνι έφτασαν στο τέλος να μετανιώνουν πικρά και για τον Λαλά, αλλά και για τον Σωκράτη. Όμως όταν έγιναν εκείνες οι μεταγραφές, για λόγους πολλούς που είναι χιλιοαναλυμένοι και δεν χρειάζεται να επανέλθουμε, οι δυο αυτές υποθέσεις θεωρήθηκαν ως επικοινωνιακές ήττες της ΑΕΚ. Δεν συμφωνώ, ούτε και τότε συμφωνούσα πως ήταν ακριβώς έτσι τα πράγματα, αλλά δεν έχει και σημασία.

Αυτό που τώρα έχει σημασία, είναι πως το βιβλίο έχει προχωρήσει σελίδα. Και για όσους ακόμα δεν το έχουν καταλάβει, είμαστε εκεί όπου οι περιπτώσεις για τις οποίες η ΑΕΚ πραγματικά θα ενδιαφερθεί, θα έχουν τις περισσότερες φορές κατάληξη ανάλογη μ’ εκείνη της υπόθεσης Φερνάντες. Δεν εννοώ απλώς να κλείνει θετικά, αλλά η πρώτη κουβέντα του παίκτη που θα κλείνει να είναι περίπου σαν αυτή του Ισπανού. «Επιτέλους είμαι εδώ». Διότι η ΑΕΚ έχει καταφέρει μέσα σε μερικούς μήνες, από εκεί που όλοι ήθελαν να βρουν τρόπο να φύγουν τρέχοντας, να έχει μετατραπεί σε ένα ελκυστικό ποδοσφαιρικό πρότζεκτ.

Το γήπεδο, ο προπονητής και όχι μόνο

Φυσικά μεγάλο ρόλο σ’ αυτό έχει παίξει, με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους του καινούργιο γήπεδο. Είναι μια τεράστιο υπόθεση με τρομακτική επίδραση σ’ όλα τα επίπεδα για τον σύλλογο. Από τον κόσμο, μέχρι τους ποδοσφαιριστές. Αλλά εννοείται πως αυτή η μεταμόρφωση σε ελκυστικό πρότζεκτ, περνάει και μέσα από τον τρόπο που πλέον λειτουργεί η ομάδα. Το μεγαλύτερο μερίδιο σ’ αυτό το έχει ο Αλμέιδα, όμως έχουν το δικό τους και ο Κονέ, ο Κουχάρκσι, ακόμα και ο Άλβες.

Εννοείται πως όταν κακομεταχειρίζεσαι το ποδόσφαιρο και πας εντελώς κόντρα στην λογική του, τότε μετατρέπεσαι πολύ εύκολα και πολύ γρήγορα σ’ έναν αποκρουστικό ποδοσφαιρικό οργανισμό. Μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας, συνέβη αυτό στην ΑΕΚ. Πέρασε απ’ αυτό το στάδιο. Εξίσου γρήγορα ωστόσο, μετατρέπεται ένας σύλλογος σε ελκυστικό ποδοσφαιρικό οργανισμό, όταν μεταχειρίζεσαι καλά και κυρίως ορθολογικά το ίδιο το ποδόσφαιρο. Η ΑΕΚ αυτό κάνει από το καλοκαίρι.

Έκανε τον σχεδιασμό που χρειαζόταν, πήρε τους παίκτες που πραγματικά είχε ανάγκη και έφτιαξε ένα σύνολο που κάνει αυτά που βλέπουμε και καμαρώνουμε μέσα στο γήπεδο. Κάποιος θα σκεφτεί και εύλογα, γιατί ρε μπαρμπα Τσίλη δεν το έκανε και τα προηγούμενα χρόνια. Θα απαντούσα, διότι δεν είχε καταφέρει να πετύχει Αλμέιδα, που από εκεί και αρχίζουν και εκεί τελειώνουν τα πάντα. Αλλά μπορεί να είναι και λάθος απάντηση. Η ουσία είναι στο αποτέλεσμα.

Τι έγινε τελικά…

Η ΑΕΚ δεν έχει ενδιαφερθεί καθόλου για τον Μαντσίνι. Αν ήθελε, είχε έδαφος να το κάνει το περασμένο καλοκαίρι. Ασχέτως κακών σχέσεων με τον Άρη. Ασχολήθηκε με τον Φερνάντες, πήρε τον Φερνάντες για τον Γενάρη και τέλος με τους δεξιούς ακραίους. Απόδειξη πως η εποχή του «έλα μωρέ να τον πάρουμε, καλός παίκτης είναι και βλέπουμε μετά που θα τον βολέψουμε μέσα στο γήπεδο», μια εποχή που την ζήσαμε και την πληρώσαμε ακριβά, έχει περάσει. Ελπίζουμε όλοι, ανεπιστρεπτί.

Και επειδή μπορεί να υπάρξουν και παρεξηγήσεις, ας διευκρινίσουμε και κάτι. Τον Φερνάντες τον ήθελε πολύ και ο ΠΑΟΚ. Ούτε ψέμα είναι, ούτε επικοινωνιακό τρικ. Η μεταγραφή δεν έγινε, διότι για δικούς του λόγους, ο Φερνάντες προτιμούσε κάτι διαφορετικό για επόμενο βήμα της καριέρας του. Κρίνοντας από την ατάκα «επιτέλους είμαι εδώ», αυτό το κάτι διαφορετικό, το είχε η ΑΕΚ. Ο ελκυστικός προορισμός που λέγαμε. Ωστόσο η ΑΕΚ δεν το πλάσαρε καθόλου επικοινωνιακά ως «μέσα από τα χέρια του ΠΑΟΚ». Κυρίως διότι ήταν μεταγραφή ουσία και όχι επικοινωνίας. Όπως πρέπει δηλαδή να είναι οι μεταγραφές.