Τα δύο Μουντιάλ του Μίτσελ (vids)

Ο 59χρονος προπονητής των Ερυθρολεύκων βεβαίως δεν είναι… όποιος κι όποιος. Και διόλου τυχαίο δεν μπορεί να θεωρηθεί το γεγονός πως εδώ και δύο εβδομάδες μια σειρά από συμπατριώτες του (και όχι μόνο) δημοσιογράφοι τον έχουν προσεγγίσει ψάχνοντας μια… κουβέντα του, για αυτό που εξελίσσεται στο Κατάρ: το 22ο Παγκόσμιο Κύπελλο.

Κανονικός θρύλος για το παγκόσμιο ποδόσφαιρο και ίσως ο πιο αναγνωρίσιμος ισπανός ποδοσφαιριστής της δεκαετίας του ’80. Τότε που το «εργοστάσιο παραγωγής» της Ρεάλ Μαδρίτης εμφάνισε στο προσκήνιο την περίφημη La Quinta del Buitre.

Σήμα κατατεθέν

Μιας σπάνιας «πεντάδας» που σκαρφάλωσε από τα τμήματα υποδομής στην πρώτη ομάδα γράφοντας μια – ακόμη – σπουδαία σελίδα στην ιστορία της Βασίλισσας του ποδοσφαίρου. Τότε (1984) τεχνικός στη Ρεάλ ήταν ο  αξεπέραστος  Αλφρέντο Ντι Στέφανο.

Ο Αργεντινός είχε τα κότσια σε ένα club που μπορούσε να αγοράσει τον… καθέναν, να πάρει από το χέρι τον Εμίλιο Μπουτραγκένιο, τον Μανουέλ Σαντσίς, τον Μάρτιν Βάσκεθ, τον – μοναδικό που δεν έκανε μεγάλη καριέρα – Μαρτίν Παρντέθα και τον Μίτσελ και να τους οδηγήσει ως τα… αστέρια.

Εγινε … αξίωμα

Το αποτέλεσμα; Μεγαλύτερο από ό,τι θα μπορούσε να υπολογίσει και ο ίδιος, καθώς οι τέσσερις εξ αυτών δεν έγιναν μονάχα ο αγωνιστικός κορμός της Βασίλισσας (6 πρωταθλήματα, 2 Κύπελλα, 4 Σούπερ Καπ Ισπανίας, αλλά και 2 Κύπελλα ΟΥΕΦΑ έχει στη συλλογή του ο κόουτς του Ολυμπιακού από τα χρόνια του Μπερναμπέου) αλλά και η βάση της Εθνικής Ισπανίας στα Παγκόσμια Κύπελλα του Μεξικού (1986) και της Ιταλίας (1990).

Ολα αυτά σε μια ιστορία που δημιούργησε κανονικό δεδικασμένο και που τους καρπούς της μπορεί να τους δει μέχρι σήμερα: στην εκδοχή του Γκάβι, του Μπαλντέ, του Ερικ Γκαρσία, του Φατί, που συναντώντας τον Μπουσκέτς και τον Αλμπα μάλλον στον τελευταίο χορό τους σε επίπεδο Μουντιάλ, έχουν μετατρέψει ένα ακόμη ρόστερ της Εθνικής Ισπανίας σε μεγάλη διοργάνωση να μοιάζει με μια μικρή Μασία. Μαζί τους ο Πέδρι, που έγινε «Καταλανός» στα 17, ο 22χρονος Φεράν Τόρες. Κανονική Μπάρτσα.

Και μέθοδος

«Αντιγράψαμε την ιδέα εκείνης της Ρεάλ» είχε επιβεβαιώσει ο Πεπ Γκουαρντιόλα το 2011 μιλώντας για τα… δικά του παιδιά. Για την προηγούμενη φουρνιά της Μασία, που δεν άφησε το σημάδι της μονάχα στο Καμπ Νου αλλά οδήγησε και την Εθνική Ισπανίας εκεί όπου δεν είχε φτάσει ποτέ. Η παρέα του Τσάβι, του Ινιέστα, του Πικέ, του Πουγιόλ.

Ουσιαστικά εδώ και κοντά 40 χρόνια το εθνικό ποδόσφαιρο της Ισπανίας πατά πάνω στο ίδιο «πατρόν». Διαλέγει μια φουρνιά με ομοιογένεια από το ίδιο κορυφαίο «εργοστάσιο» ποδοσφαίρου, είτε πρόκειται για τη Μαδρίτη είτε για τη Βαρκελώνη. Και εμπιστεύεται σε αυτό τις τύχες της εθνικής ομάδας. Ο Μίτσελ, ο Μπουτραγκένιο και οι άλλοι ως τα 90s. Ο Ραούλ, ο Μοριέντες, ο Κασίγιας, ο Ιέρο αργότερα. Και έπειτα η ευλογία του Τσάβι, του Ινιέστα, του Πικέ, του Πουγιόλ…

Τα πέναλτι και ο Στοΐκοβιτς

Ο Μίτσελ ξεκινούσε συνήθως από το δεξί άκρο της μεσαίας γραμμής και ήταν μια μπάντα του ενός που με έναν τρόπο λες και… έπαιζε τα πάντα. Οι συγκυρίες δεν επέτρεψαν σε εκείνη την εκδοχή της Φούρια Ρόχα να πετύχει κάτι πραγματικά μεγάλο πριν από το 2010. Το 1986 η Ισπανία έχασε το εισιτήριο για τους ημιτελικούς – και το αντάμωμα εκεί με την Αργεντινή του Ντιέγκο Μαραντόνα – από το Βέλγιο στη διαδικασία των πέναλτι, με τον Ελόι Ελάγια να αστοχεί στην κρίσιμη εκτέλεση.

Τέσσερα χρόνια αργότερα όλα κρίθηκαν ένα ζεστό μεσημέρι στη Βερόνα όταν υπό σαράντα βαθμούς Κελσίου ο Ντράγκαν Στοΐκοβιτς με δύο γκολ οδήγησε τη Γιουγκοσλαβία στους προημιτελικούς, κάνοντας τη… δουλειά στην παράταση – με απευθείας χτύπημα φάουλ. Ο τελευταίος χορός της μεγάλης των Πλάβι σχολής.

Το τελευταίο χατ τρικ

Ο νυν τεχνικός του Ολυμπιακού αγωνίστηκε ως βασικός και στα εννέα παιχνίδια που έδωσαν οι Ισπανοί σε εκείνα τα δύο Μουντιάλ. Και όπως λέει στα «ΝΕΑ»: «Για μένα ήταν πραγματικά υπερηφάνεια να παίξω ανάμεσα στους καλύτερους ποδοσφαιριστές του κόσμου. Να αγωνιστώ σε δύο Μουντιάλ με την εθνική ομάδα εκπροσωπώντας τη χώρα μου».

«Ηταν το πιο μεγάλο όνειρό μου από παιδί. Από τότε που ξεκίνησα το ποδόσφαιρο» συμπληρώνει, δίχως να αναφέρεται σε εκείνο το «σημάδι» που άφησε στον χρόνο με μια ατομική διάκριση που κρατά 32 ολόκληρα χρόνια. Αν τυχόν δεν το γνωρίζετε: στις 17 Ιουνίου 1990 απέναντι στη Νότια Κορέα (3-1) έγινε ο δεύτερος στην πλούσια ιστορία της πατρίδας του στο υψηλότερο επίπεδο με χατ τρικ σε Παγκόσμιο Κύπελλο (προηγήθηκε ο Εμίλιο Μπουτραγκένιο στο 5-1 επί της Δανίας το 1986). Ο δεύτερος και ο… τελευταίος, καθώς από τότε δεν έχει επαναληφθεί κάτι αντίστοιχο.

Πάντα ίδιο το φινάλε

Συνολικά φόρεσε τη φανέλα με το εθνόσημο 66 φορές – αγωνίστηκε και στο Euro του 1988 – και έκλεισε τον κύκλο του τον Νοέμβρη του 1992 όταν η Ισπανία δεν κατάφερε να προκριθεί στο Euro της Σουηδίας – που ακόμη διεξάγονταν παρουσία οκτώ ομάδων στην τελική φάση. Ευκαιρίας δοθείσης σε αυτή τη σύντομη επικοινωνία ζητήσαμε την άποψή του και για το τρέχον Παγκόσμιο Κύπελλο. Ενα τουρνουά που ως τώρα χαρακτηρίζεται από μεγάλες εκπλήξεις, δίνοντας την αίσθηση πως άπαντες πλέον είναι πιο… κοντά.

Κατά τον Μίτσελ: «Σε αυτές τις διοργανώσεις πάντα υπάρχουν εκπλήξεις. Στο τέλος όμως πάνε όλο τον… δρόμο οι εθνικές ομάδες με τη μεγαλύτερη εμπειρία και παράδοση. Είναι κάτι που το επιβεβαιώνει η ιστορία».

Πηγή: top10.gr