Δεν είπε τίποτα τυχαία χθες ο Μίτσελ

«Όλοι γνωρίζουμε πως βρισκόμαστε σε μια κακή κατάσταση, όμως αν συνεχίσουμε να δίνουμε σημασία στο τι λέγεται για μας από έξω τότε θα τρελαθούμε. Θα πρέπει να συγκεντρωθούμε μόνο στη δουλειά μας. Επίσης ξέρω τι συμβαίνει έξω από την ομάδα. Ο καλύτερος είναι πάντα αυτός δεν παίζει και αυτό είναι κάτι που συμβαίνει από πολύ παλιά στο ποδόσφαιρο» πρόσθεσε σε άλλο σημείο της συνέντευξης του αλλά ουσιαστικά υπό τον ίδιο παρονομαστή.

Δεν έχει άδικο ο Μίτσελ. Αντίθετα έχει μπόλικη εμπειρία για να καταλάβει πως ο μοναδικός τρόπος για να βγει ο Ολυμπιακός από αυτή την όχι συνηθισμένη κατάσταση είναι και ο ίδιος αλλά και οι ποδοσφαιριστές του να γυρίσουν στην ίδια σελίδα.

Να κλείσουν τα αυτιά τους και να προσπαθήσουν να αλλάξουν την κατάσταση. Μια διαδικασία που προφανώς εδώ και καιρό έχει πλέον και ψυχολογικές προεκτάσεις, αλλά που από την φύση της είναι και παραμένει ποδοσφαιρική.

Ο τρεις φορές πρωταθλητής χρειάζεται νίκες. Και οι νίκες αυτή τη στιγμή δεν θα έρθουν με συζήτηση αλλά με βελτίωση σε κάποιους βασικούς τομείς. Δεν γίνεται ο Ολυμπιακός έπειτα από 8 αγωνιστικές στο πρωτάθλημα να σκοράρει 1 γκολ κάθε 8.3 τελικές και να δέχεται 1 γκολ κάθε 7.1 για παράδειγμα.

Δεν γίνεται για να βάλει στο σακούλι ένα τρίποντο να χρειάζεται τουλάχιστον 2 γκολ ως εδώ, ούτε βεβαίως να χάνει επτά βαθμούς (Αστέρας, Βόλος, ΠΑΟΚ) σε ματς όπου η στατιστική κατέγραψε σχεδόν τετραπλάσιες τελικές σε σχέση με των αντιπάλων (43-11).

Είναι όλα αυτά αγωνιστικά θέματα που απλώνονται σε ολόκληρο το μήκος του γηπέδου. Και δεδομένα δεν λύνονται όλα μαζί. Πρέπει όμως να γίνει από κάπου μια αρχή. Ο Μίτσελ είναι Ισπανός και μάλιστα μεγαλωμένος σε έναν ποδοσφαιρικό οργανισμό όπως η Ρέαλ.

Οι περισσότεροι Ισπανοί προπονητές εκτιμούν ότι οι μεγάλες ομάδες κερδίζουν τα παιχνίδια από την επίθεση. Η συγκεκριμένη λογική ταιριάζει γάντι στην φιλοσοφία του Ολυμπιακού και του κοινού του. Δεν είναι όμως σε καμία περίπτωση η ενδεδειγμένη λύση σε αυτή τη συγκυρία.

Το πρώτο βήμα γίνεται από την άμυνα. Και η άμυνα ως εδώ είναι ο υπ αριθμόν 1 μπελάς. Αν μετρήσει κανείς σε πόσα ματς ως εδώ οι Ερυθρόλευκοι βρέθηκαν να κυνηγούν στο σκορ ή σε πόσα συναντήθηκαν με μια αλλαγή αποτελέσματος στο φινάλε θα το καταλάβουν. Φαίνονται σε κοινή θέα τα μεγάλα ατομικά λάθη (αυτογκόλ κλπ).

Δεν φαίνονται όμως οι προϋποθέσεις μέσα από τις οποίες ο αντίπαλος κάνει ζημιά. Επτά γκολ παθητικό στη Super League σε 8 αγωνιστικές. Πέρσι χρειάστηκαν 10. Πρόπερσι 16! Γιατί; Μα κυρίως γιατί ο Ολυμπιακός το επιτρέπει πια. Έχει δεχθεί ήδη 55 τελικές στο πρωτάθλημα (κάτι σε 7 ανά παιχνίδι) ακριβώς νιώθοντας ως μεγάλη του ανάγκη να επιτεθεί (99 τελικές). Αυτό όμως λέει ως εδώ σχεδόν ένα γκολ παθητικό ανά παιχνίδι.

Η αμυντική λειτουργία δεν είναι δουλειά των αμυντικών. Είναι μια υπόθεση τακτικής που αφορά πρωτίστως στην οπτική του προπονητή. Εξ ου και η εύκολη διαπίστωση πως είναι το «πρώτο» που αλλάζει σε μια ομάδα.

Ο Μίτσελ ως εδώ έχοντας αντίπαλο και τους πολλούς τραυματισμούς σημαντικών ποδοσφαιριστών δεν το έχει καταφέρει. Δεν υπάρχει όμως άλλος χρόνος. Αν όντως εννοεί πως εκείνος και οι ποδοσφαιριστές του θα κλείσουν τα αυτιά τους, πρέπει να δώσουν έμφαση σε αυτόν τον τομέα. Εν ανάγκη ας έρθουν και… άσχημες νίκες σε πρώτη φάση. Και αυτές άλλωστε τρεις βαθμούς προσφέρουν…