Κόπα Αμέρικα: Το jogo bonito της Βραζιλίας και η τραγική Αργεντινή

Είναι ένα καλό… παυσίπονο, σε ένα καλοκαίρι χωρίς Μουντιάλ ή EURO, το να κάθεσαι να παρακολουθείς Κόπα Αμέρικα. Σου αφήνει μια αίσθηση ποδοσφαιρικού καλοκαιριού, σαν εκείνες που έχουμε όταν διεξάγονται οι κορυφαίες διοργανώσεις. Δεν αμφισβητώ το Κόπα Αμέρικα σε σχέση με το EURO για παράδειγμα, αλλά μια διοργάνωση που έρχεται κάθε δύο χρόνια χάνει λίγη από την αίγλη της. Δεν υπάρχει η προσμονή της τετραετίας, που θα σε κάνει να δεις όλα τα παιχνίδια, όπως συμβαίνει για παράδειγμα στο Μουντιάλ και στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα.

Φυσιολογικά στο Κόπα Αμέρικα τα φώτα και το ενδιαφέρον στρέφονται στα δύο μεγαλύτερα – διαχρονικά – ονόνατα της διοργάνωσης. Από τη μία η Βραζιλία, από την άλλη η Αργεντινή. Υπάρχουν πολλές υπέροχες ομάδες, όπως η Κολομβία, που χαίρεσαι να την παρακολουθείς, όπως η Χιλή για το αλέγκρο και δυναμικό παιχνίδι της. Όμως στο ζύγι μπαίνουν πάντα αυτές οι δύο.

Αυτό το ζύγι γέρνει ξεκάθαρα προς την πλευρά της Βραζιλίας έπειτα από τα τρία πρώτα ματς της διοργάνωσης. Ιδιαίτερα στο τελευταίο τους παιχνίδι κόντρα στο Περού, οι Βραζιλιάνοι ξεδίπλωσαν στο χορτάρι το… jogo bonito. Ένα ποδόσφαιρο με το οποίο μεγάλωσαν, παρακολουθώντας τους, γενιές και γενιές. Ένα ποδόσφαιρο με ταχύτητα, με συνδυασμούς, με αυτοματισμούς, με ενέργειες που ξεσηκώνουν, με δημιουργία ευκαιριών και μεγάλη αποτελεσματικότητα.

Το τελικό 5-0 απέναντι στο Περού το βράδυ του Σαββάτου σε έκανε να νιώθεις καλά για την επιλογή σου να αγνοήσεις μια σαββατιάτικη βόλτα για να παρακολουθήσεις την ομάδα του Τίτε, που χαρούμενος αγκαλιαζόταν με τους συνεργάτες του μετά από κάθε γκολ. Παίζοντας μπροστά στο κοινό τους, οι Βραζιλιάνοι είναι σαν να παίρνουν έξτρα ώθηση και χωρίς το άγχος που είχαν στο Παγκόσμιο Κύπελλο που είχε διεξαχθεί στη χώρα τους και είχαν ντροπιαστεί από την εφτάρα από τη Γερμανία.

Ο Τίτε έμεινε στη θέση του μετά και την περσινή αποτυχία στο Μουντιάλ της Ρωσίας και η ποδοσφαιρική ομοσπονδία της Βραζιλίας δικαιώνεται μέχρι στιγμής για την επιλογή της να τον στηρίξει. Χωρίς τον Νεϊμάρ, αλλά με μπόλικους παικταράδες που συνδυάζουν θέαμα με αποτέλεσμα, η Βραζιλία αποδεικνύει πως μπορεί να φτάσει μέχρι το τέλος. Μα, το κυριότερο, μας χαρίζει και πάλι στιγμές ποδοσφαιρικής μαγείας, θυμίζοντας ομάδες άλλων εποχών.

Ό,τι ακριβώς… δεν κάνει η Αργεντινή. Την έβλεπα να αγκομαχά απέναντι στο Κατάρ και αναρωτιόμουν τι συμβαίνει στο εσωτερικό αυτής της ομάδας. Είναι στα όρια του ανεξήγητου πως είναι δυνατόν μια τόσο μεγάλη ομάδα να παίζει τόσο κακό ποδόσφαιρο. Αν δεν είχαν προηγηθεί νωρίς, έπειτα από λάθος της άμυνας του Κατάρ ή αν οι Ασιάτες ισοφάριζαν σε μία από τις τρεις πολύ μεγάλες ευκαιρίες που έκαναν στο πρώτο ημίχρονο, οι Αργεντίνοι δε θα την έβγαζαν καθαρή ούτε και χθες. Και θα έμεναν νωρίς εκτός διοργάνωσης.

Αυτή τη στιγμή, με την απογοητευτική εικόνα που παρουσιάζει εντός γηπέδου, η Αργεντινή μπορεί να χάσει από οποιονδήποτε. Δίχως υπερβολή. Στα προημιτελικά θα αντιμετωπίσει τη Βενεζουέλα, η οποία κατάφερε να περάσει από έναν όμιλο που μόνο εύκολος δεν ήταν με Περού, Βραζιλία και Βολιβία, έχοντας δύο ισοπαλίες με 0-0 (Βραζιλία και Περού) και μια νίκη με 3-1 απέναντι στη Βολιβία.

Έχοντας δεχτεί ένα γκολ σε τρεις αγώνες, εκ των οποίων ο ένας απέναντι στη Βραζιλία, ποιος αλήθεια μπορεί να τους θεωρήσει χαμένους κόντρα στην “ασθμαίνουσα” Αργεντινή, που κακοποιεί το ποδόσφαιρο και περιμένει πότε θα πάρει την μπάλα ο Μέσι και ο Αγκουέρο για να δημιουργήσει κάτι καλό;